Ik ga beginnen met iets duidelijk te maken: Mandalay is ongelofelijk warm! Of eigenlijk, is niet zo heel erg warm (“slechts” 35°C), maar is redelijk vochtig. Daardoor lijkt de temperatuur meteen al een heel stuk te stijgen omdat je veel meer zweet. Misschien maar goed dat ik hier maar drie dagen ga blijven en dan al naar het koelere noorden ga.

In de stad

Een tweede opvallende ding aan Mandalay, is dat het hier ongelofelijk groot is. Als je voor de eerste keer naar de kaart van Mandalay kijkt lijkt het wel mee te vallen. Hetgeen dat vooral zorgt voor deze desillusie is het paleis dat in het midden van de stad ligt. Dat is een groot vierkant. Wat je echter niet beseft, is dat elke zijde van dat vierkant drie kilometer lang is. Voila, daar begint meteen al de fout in berekening van afstanden. En die fout heb ik meteen al de eerste dag mogen ontdekken toen ik een ijsje wilde gaan halen. Ik dacht eventjes snel een ijsje te gaan halen iets verder in de stad. Het was gewoon de baan volgen, dus niet nodig om maps.me te gebruiken. Uiteindelijk heeft dat ‘snel een ijsje gaan halen’ meer dan een half uur geduurd om alleen al tot het ijssalon te geraken. Wat ik dacht dat een paar honderd meter was, bleek uiteindelijk een dikke twee kilometer te zijn. Dat viel toch wel tegen, zeker in deze warmte. Wanneer ik dan eindelijk aankwam smaakte dat ijsje natuurlijk des te beter!

Op de terugweg liep ik langs het treinstation en ben ik dat meteen even gaan checken aangezien ik eraan dacht om de trein te nemen naar Hsipaw. Het eerste dat dan opvalt is hoe oud alles is. Gaande van de loketten tot de treinen tot het hele station. Alles was duidelijk heel erg oud en lang niet echt meer onderhouden. En er was bijna geen informatie in het Engels te vinden. Na lang zoeken heb ik uiteindelijk twee borden gevonden met de reistijden in het Engels. Daaruit bleek dat de trein naar Hsipaw om 4:00 vertrekt in Mandalay… Misschien moet ik toch nog eens gaan zoeken naar andere opties. Maar ondertussen ben ik zo warm en zweterig geworden na een kleine twee uur buiten te zijn dat ik terug naar de airco van het hostel ben gevlucht om daar een beetje af te koelen en niet meer buiten te komen voor de rest van de dag.

Gelukkig is het niet enkel warm in Mandalay en zijn er ook enkele dingen te doen. Al is het wel een goed plan om de activiteiten die je wilt doen meer in de ochtend of de avond te plannen, zodat je op het warmste moment van de dag binnen kan zitten. Zo heb ik, samen met Karlijne en Alice, het plan gemaakt om in de avond drie dingen te bezoeken: Atamashi Kyaung, Kuthodaw Pagoda en Mandalay Hill.

De eerste, Atamashi Kyaung, is een houten klooster. Op zich heb ik er zo al meer gezien, maar deze viel op door alle details in het houtsnijwerk. Er is geen enkel plekje in het hout (op de vloer na dan), waar geen houtsnijwerk in zit. En dat is echt wel indrukwekkend! Je ziet ook wel duidelijk dat ze bezig zijn met alles te restaureren, sommige stukken hout zien er heel nieuw en vers uit, andere zijn al helemaal donker geworden door de vele jaren dat ze al deel uitmaken van het gebouw.

Over de tweede plaats die we bezochten, de Kuthodaw Pagoda, was ik toch wel iets enthousiaster. Misschien heeft het te maken met mijn liefde voor boeken en lezen, maar als je in de stad bent met het grootste boek ter wereld, moet je toch eventjes langsgaan?! Maar hier hoort wel een beetje uitleg bij. Het is geen ‘boekboek’ zoals de meeste mensen er thuis wel een aantal in hun huis hebben staan. Het zijn 730 kleine gebouwen waarin een stenen tablet staat. Op beide zijden van deze tabletten zijn teksten geschreven. Al die teksten samen vormen een groot boek dat bestaat uit 1460 bladzijden. Al deze gebouwtjes zijn identiek en staan in mooie rijen, wat ervoor zorgt dat ze echt een heel mooi geheel vormen. Zeker omdat het er zo ongelofelijk veel zijn, ze blijven maar komen!
Natuurlijk moesten we hier wel enkele foto’s maken. Maar om een mooie foto te maken moet je hier een beetje pijn lijden. Rond pagoda’s mag je nooit schoenen dragen, en blootsvoets op beton lopen waar de zon heel de dag op heeft geschenen is niet iets dat je zomaar eventjes voor je plezier doet. De foto’s zijn wel gelukt, dus die pijn was al snel vergeten.

En daarna was het tijd voor onze laatste halte van de avond: Mandalay Hill. Zoals de naam het al zegt: het is een heuvel. De heuvel ligt net buiten de stad en geeft een ongelofelijk goed uitzicht over heel de stad. Zeker bij zonsondergang! En om alles nog beter te maken: de heuvel is bezaait met pagoda’s en tempeltjes en stupa’s. Elk weer verschillend van de vorige natuurlijk en uniek in Myanmar. Het is een stevige heuvel om te beklimmen, zeker als het buiten nog steeds zo’n 34°C is. Er zat niets anders op dan flink te zweten!
Tijdens de tocht naar boven was er een man van Myanmar die zich bij ons voegde. Mijn eerste gedachte was dat hij gids wilde spelen en zo iets extra bij wilde verdienen. Ik had beter moeten weten hier in Myanmar en ik had moeten weten dat de kans groter is dat hij gewoon uit oprechte interesse met ons wilde spreken. Na een maand in Nepal vind ik het nog steeds moeilijk om los te laten dat iedereen die je ook maar op de meest onzinnige manier ‘helpt’ er iets van geld voor wilt hebben. In Myanmar is dat absoluut niet het geval (of meestal toch niet).
Na een lange en warme toch van zo’n uur kwamen we boven aan. Net op tijd voor de zonsondergang. En inderdaad, het was een ongelofelijk mooie zonsondergang, maar nog net niet zo mooi als de zonsondergang in Nyaung Shwe. En ook daar lopen in de avond een hele hoop monniken rond, die graag met de toeristen babbelen. Net zoals ook de mensen die in Mandalay wonen. Zo heb ik een leuke babbel gehad met iemand die in het noorden van Myanmar woont. Hij was nu in Mandalay om te studeren en heeft me iets meer over de geschiedenis en de tradities van het land verteld. Het is altijd leuker om dat soort info uit eerste hand te krijgen.

Buiten de stad

Natuurlijk zijn er heel veel meer dingen te doen in Mandalay dan een houten klooster, het grootste boek ter wereld en een heuveltje. Zo kan je er vleermuis eten (veel beter dan verwacht!) je kan een lange houten brug bezoeken en een witte tempel met golven. Of je kan ook gewoon niets doen natuurlijk. Ik heb besloten om op een dag heel erg vroeg op te staan, een taxi te nemen en naar de lange houten brug te gaan. Die brug heeft ook een naam natuurlijk: de U Bein Bridge. Deze brug is gebouwd in 1850 en was toen met zijn 1,2 km de langste houten brug. Verder is er niet zo heel veel speciaals aan deze brug, alleen dat de zonsopkomst en de zonsondergang hier ongelofelijk mooi zijn. Aangezien we van iedereen te horen kregen dat het heel erg druk kan zijn bij zonsondergang, hebben we besloten om te gaan voor zonsopkomst. En jawel hoor, deze was al rond 5:20. En het is een dikke 45 minuten rijden naar daar, dus je kan wel begrijpen dat mijn wekker onmenselijk vroeg is afgegaan.

Maar het was het volledig waard! We hebben een dik uur op de brug rond gelopen, we kregen begeleiding van een hond die ons de hele ochtend is blijven volgen en ons beschermde tegen andere honden. We hebben gebabbeld met een hele toffe monnik (echt, als je graag eens een gesprek wilt met een monnik, dan moet je echt naar Myanmar komen) en natuurlijk genoten van de zonsopkomst. We hadden er zelfs twee vandaag omdat er een wolk heel laag aan de horizon hing die de zon verborg en opnieuw tevoorschijn liet komen. Hoe veel geluk kan een mens hebben?

Na de brug was het natuurlijk tijd om te ontbijten en niet veel later vertrokken we al naar het volgende: de witte pagoda met de golven, of ook wel de Hsinbyume Pagoda genoemd. Dit is een heel bekende pagoda voor zo ongeveer alle instagrammers, je moet maar eens zoeken naar #whitepagoda of #hsinbyumepagoda. Al moet je wel een beetje moeite doen om tot aan deze pagoda te geraken. Deze ligt aan de andere kant van de Irrawaddy rivier die naast Mandalay stroomt. Elke dag gaat er één keer een ferry (of meer ferry’s afhankelijk van hoeveel mensen er willen gaan) naar de overkant, om 9:00 ‘s ochtends. Dus als je die mist hebt je pech voor die dag. Wij waren wel op tijd en na een uurtje op de ferry kwamen we aan bij de pagoda’s. Natuurlijk stonden hier de nodige taxi’s op ons te wachten, al hadden we al gehoord dat dit absoluut niet nodig is want alles ligt redelijk dichtbij.

De eerste pagoda die je tegen komt is de Mingun pagoda. Dit is een massief groot gebouw in de vorm van een kubus. Al is deze nooit afgemaakt omdat de koning die hem liet bouwen had gehoord dat hij zou sterven als de pagoda ooit zou worden afgewerkt… Anders zou het de grootste pagoda van Myanmar zijn geworden. Na nog een paar andere kleine pagoda’s te bezoeken en de spanning verder op te bouwen, kwamen we eindelijk aan bij de Hsinbyume Pagoda. En het eerste dat opvalt: die is echt ongelofelijk wit. Die dag was de zon ook heel fel aan het schijnen dus viel het wit nog veel meer op. En na een beetje ronddwalen op de pagoda en mijn voeten te verbranden blijft er niets anders over dan een van dé instagramfoto’s te maken. Al heb ik hem toch een klein beetje aangepast tegenover de meesten (denk ik toch…)

Bij deze pagoda’s zijn Alice, Karlijne en ik een paar andere reizigers tegen gekomen die in de namiddag nog naar de Dee Dote watervallen wilden gaan. Ik besloot mee te gaan, het was namelijk mijn laatste dag in Mandalay en ik wilde deze waterval heel erg graag doen. Al was alleen gaan niet echt een optie, aangezien je een taxi moet nemen voor een dik uur en het anders veel te duur zou worden.

Na een late lunch zaten we met z’n allen in de taxi en vertrokken we naar de Dee Dote watervallen. Natuurlijk maken ze het niet al te gemakkelijk: na de taxirit was het eerst nog tijd om een heel stuk de bergen in te klimmen. Helaas is geen enkele van de richtingaanwijzers (als er al waren) in het Engels, dus was het allemaal een beetje op de gok. En natuurlijk hebben we op een bepaald punt de foute afslag genomen. Hier waren ook wel watervallen te vinden, maar echt aangenaam om in te zwemmen leken ze niet…

Dus maar een heel stuk terug klauteren en dan eindelijk komen we aan bij de waterval! Het eerste dat je ziet is het ongelofelijk blauwe water. Het is bijna idyllisch en paradijselijk te noemen. En als tweede zie je de berg plastic flessen die ze een beetje proberen weg te stoppen. Ook al is alles mooi verzameld, zo iets zien doet toch pijn en laat de problematiek in de afvalwereld nog maar eens zien.

Ik heb er me over gezet en ben het water in gesprongen. Heerlijk was dat! Eindelijk een beetje afkoeling na deze ongelofelijk warme dag en de nog warmere hike naar de waterval. Het was het zeker waard om hier naartoe te komen en een van de mooiere plaatsen in Myanmar die ik gezien heb.