Op 48 uur tijd ben ik in de drie hoofdsteden van Myanmar geweest. Voor mensen die niets weten over Myanmar volgt hier eventjes een kleine uitleg over de hoofdsteden van Myanmar.
Naypyidaw is momenteel de officiële hoofdstad. Myanmar is doorheen de geschiedenis een heel aantal keer van hoofdstad veranderd. Eind 19de eeuw was Mandalay de hoofdstad. Nadien volgde Yangon voor een lange tijd als hoofdstad (en wordt in veel opzichten nog steeds gezien als de hoofdstad door de burgers) en sinds 2005 is Naypyidaw de hoofdstad. De veranderingen van hoofdsteden had telkens een economische of koloniale of andere logische reden. Enkel Naypyidaw is een beetje de vreemde eend in de bijt.

In 2002 is het leger (dat toen aan de macht was) begonnen met de bouw van Naypyidaw. Dit gebeurde allemaal in volledige stilte en plots, in 2005, was de hoofdstad niet meer Yangon, maar Naypyidaw. Niemand weet goed waarom. De officiële uitleg is dat Yangon te druk begon te worden en er niet genoeg plek was voor uitbreiding. Dus besloot het leger maar om een volledige nieuwe stad uit het niets op te bouwen op een locatie ongeveer midden tussen Yangon en Mandalay. Volgens de lokale mensen komt het omdat de leider van dat moment een droom had waarin Myanmar aangevallen werd en ten onder zou gaan. De oplossing zou zijn om een nieuwe hoofdstad te kiezen. Yangon en Mandalay lagen beiden te dicht bij de landsgrenzen, dus zat er niets anders op dan een nieuwe te bouwen. Of dit verhaal waar is of niet weet ik niet, maar het is wel een leuker verhaal dan het officiële verhaal.

Mandalay

Het blijft altijd leuk om na een ritje in de nachtbus op een random plek in de stad gedropt te worden. Hiermee willen ze eigenlijk zeggen: trek vanaf nu je plan maar. Gelukkig zijn er op deze plaatsen meestal de nodige taxi’s en scooters te vinden. Vanavond was het een beetje specialer. Voordat we aankwamen met de bus had het namelijk ongelofelijk hard geregend (jep, het regenseizoen is aan het beginnen!). Het was nu eventjes droog, dus besloten Joris en ik om een scooter te nemen. We hadden er eentje besteld via Grab, maar die kwam maar niet opdagen. Uiteindelijk besloten we om twee random mensen (duidelijk geen officiële taxi-chauffeurs) ons naar het hostel te laten brengen. De taxi’s waren ongelofelijk duur en de twee heren met de scooters wilden het doen voor een mooie prijs.

Op deze manier hebben we mogen ontdekken dat de waterafvoer in Mandalay nog niet helemaal top is… De meeste straten stonden namelijk volledig blank. En dan bedoel ik ook echt plassen tot 30 cm of dieper. Op een bepaald moment begon het ook weer opnieuw te regenen en werd de rit dus alleen maar leuker! En daar bovenop kwam ook nog dat chauffeurs de weg naar ons hostel niet kenden en ik op een bepaald moment ben begonnen om hem aanwijzigingen te geven naar het hostel. En ondertussen viel de scooter van Joris stil (was het te veel water of een tekort aan benzine? Ik heb geen flauw idee). Dus uiteindelijk zijn we, na bijna een half uur door de regen rijden, volledig doorweekt aan het hostel gedropt. Ik denk dat dat wel kan tellen qua avonturen om 4:00 ‘s nachts in Mandalay.

Da dag erna heb ik een beetje uitgeslapen, maar nu ook weer niet te veel. Het plan voor vandaag was om naar de jade-markt te gaan en om een treinticket naar Naypyidaw the kopen. De jade-markt is een eindje fietsen, dus besloot ik deze eerst te doen voordat het te warm zou worden om nog maar iets te doen. En na een klein half uurtje kwam ik aan. En het enige dat ik hierover kan zeggen is dat het toch wel redelijk teleurstellend was. Maar dat kan ook komen doordat ik een ander beeld ervan had. Ik dacht dat het allemaal juwelen zouden zijn met jade erin. Helaas ging het over de ruwe jade in hele grote blokken die dus nog verwerkt moet worden tot juwelen. Ik ben daar dus niet al te lang gebleven, al was het wel leuk om te zien hoe iedereen over de prijzen discussieerde en de jade aan het inspecteren was.

Na de jade-markt was het tijd om mijn treinticket naar Naypyidaw te kopen. Dat was allemaal redelijk snel geregeld en niet veel later stond ik weer in het hostel om een beetje af te koelen. Het was ondertussen al iets na de middag en de temperaturen begonnen hoog op te lopen.
In de avond wilde ik nog één iets bezoeken in Mandalay, namelijk Little Buddha. Ik heb geen flauw idee waarom het deze naam heeft gekregen, aangezien de beelden die hier staan groot tot immens groot zijn. Helaas waren de locals die hier aan de poort stonden niet zo heel erg spraakzaam, dus heb ik niet echt kunnen ontdekken waarom deze beelden hier staan en wat de betekenis ervan is. Het enige dat ik er nu over kan zeggen is dat ze echt wel indrukwekkend zijn en dat sommige beelden gewoonweg lelijk zijn…

Naypyidaw, de levende spookstad

Ik had al van enkele andere backpackers gehoord over Naypyidaw. Ik had absoluut niet aan deze stad gedacht toen ik naar Myanmar kwam en er wordt ook niet veel over gesproken. Iedereen heeft het altijd over Yangon, Mandalay, Bagan en Inle Lake. Zoals ik al eerder heb gezegd is Naypyidaw de hoofdstad van Myanmar en is deze nog maar enkele jaren geleden gebouwd. En hij is gebouwd voor miljoenen inwoners. Het enige ‘probleem’: momenteel wonen er slechts 924 608 mensen in deze gigantische hoofdstad. In tegenstelling tot Yangon, de vorige hoofdstad, met 7 360 703 inwoners is dit ongelofelijk weinig. Vooral omdat deze stad gebouwd is voor miljoenen mensen lijkt de stad dan ook een spookstad te zijn. Het duidelijkste voorbeeld hiervan is de snelweg die naar de hoofdstad gaat. Als iemand ooit de aflevering van Top Gear in Myanmar heeft gezien ga je de beelden wel herkennen van een autosnelweg met 20 rijvakken die volledig leeg is. Of er rijden in het beste geval twee auto’s op. Het is een heel bizar zicht.

Om 6:00 zat ik klaar in de trein om naar Naypyidaw te vertrekken. In het begin was ik heel blij met mijn plekje aan het raam. Helaas voor mij kwam er niet veel later een monnik naast mij zitten die wilde slapen en het rolluik van het raam dicht deed. Juist de reden waarom ik de trein nam was om naar buiten te kunnen kijken… Dus ik heb eventjes gewacht tot hij in slaap gevallen was en heb dan het raam weer open gedaan. Helaas werd hij niet veel later wakker en deed hij het raam opnieuw dicht. Het ging dus zo’n treinreis worden… Opnieuw heb ik eventjes gewacht totdat hij in slaap gevallen was en opnieuw heb ik het raam open gedaan. Het is trouwens ook veel te warm om in de trein te rijden zonder de wind van buiten over je heen te krijgen, dus ik had twee redenen om het raam open te doen. En deze keer besloot ik gewoon mijn hoofd een beetje uit het raam te steken zodat hij het raam niet meer dicht kon doen. En daarmee heb ik gewonnen! Het raam bleef open en niet veel later ging de monnik ergens anders zitten. Iedereen heeft verder vaste plekken, maar ik vermoed dat monniken gratis met de trein kunnen reizen en gewoon op vrije plaatsen gaan zitten.

Na deze geweldig leuke treinreis kwam ik rond de middag aan in Naypyidaw. En daar begon het onderhandelen met taxi-chauffeurs om mij doorheen de stad te brengen. En dat ging niet goed… Ik kon de prijs niet lager krijgen dan 100 USD en dat was me eerlijk gezegd toch echt wel te veel geld om uit te geven voor een rondleiding door de stad. Dus jammer maar helaas, maar ik heb niets van Naypyidaw gezien en heb de eerste trein naar Yangon genomen. Hierdoor heb ik wel een hele dag Netflix kunnen kijken in het veel te warme treinstation. En ik heb ook een gezellige babbel gehad met de man van het restaurant tegenover het station. Het leven van een reiziger is niet altijd perfect, maar je moet er natuurlijk altijd het positieve van inzien!

Yangon, de financiële hoofdstad

De volgende ochtend kwam ik aan in Yangon. Ik had de nachttrein genomen van Naypyidaw naar Yangon en zo een overnachting in een hostel uitgespaard, jippie! En ik Yangon werd ik meteen al verwelkomd door de regen. Het regende gelukkig niet al te hard en het was nog steeds heel warm, dus zodra dat de regen stopte begon ik ook weer op te drogen. Tegen dat ik bij het hostel was, was ik al bijna volledig opgedroogd.
Aangezien ik niet echt een heel geweldige nachtrust heb gehad, heb ik die dag niet al te veel meer gedaan buiten een beetje ronddwalen door de stad en slapen. Maar dat is oké, ik heb nog enkele dagen in de stad dus tijd genoeg om nog andere dingen te doen.

Op dag twee in Yangon was het tijd voor een stadstour. De eigenaar van het hostel is nog reisgids geweest in Myanmar en wist dus een hele hoop over het land in het algemeen en de stad. Zo heeft hij een poging gedaan om uit te leggen hoe de politieke situatie momenteel is in het land en hoe die was in het verleden. En om het samen te vatten: het is niet gemakkelijk…

Mijn derde dag in Yangon was ook wel de meest spannende denk ik. Vandaag ben ik met enkele andere mensen van het hostel naar het verlaten pretpark gegaan. Dat is nogal iets onder alle backpackers, vooral omdat het echt moeilijk is om binnen te geraken. Als je in het pretpark bent, ben je dan ook volledig alleen.
om bij het pretpark te geraken neem je eerst een bus voor een half uur aangezien het nogal aan de rand van de stad ligt. Na de bus hebben we een hele wandeling gedaan om de ingang te vinden. Je kan niet de ‘officiële ingang’ gebruiken aangezien deze volledig gebarricadeerd is en onmogelijk om door te geraken. Er is een bepaalde plek in de omheining waar de hekken niet al te hoog zijn en het mogelijk is om erover te klimmen. Om deze plek te vinden hebben we bijna het volledige park rond gelopen. Ik wist dat we de andere richting eerst moesten proberen…

En ook het hek maakte het ons niet gemakkelijk. We hadden iemand bij ons die al eerder hier was geweest en blijkbaar hadden ze in de tussentijd enkele stukken van het hek verhoogd waardoor het moeilijker was om erover te klimmen. En plots kwam er een local op ons af, wijzend naar een plekje achter een paar struiken, waar het gemakkelijke was om erover te klimmen. Ze blijven geweldig, die mensen van Myanmar! Eenmaal binnen in het pretpark kon de pret beginnen. Het zag er allemaal echt ongelofelijk verlaten uit, bomen groeiden door attracties, alles met een beetje waarde was meegenomen of uitgebroken. Het was speciaal om daar rond te lopen! Het is wel leuk dat de meeste attracties nog wel werken (of toch op mensenkracht alleszins). Zo hebben we de draaimolen rondgeduwd, het piratenschip op en neer laten gaan. Kortom, we hebben ons goed geamuseerd daar! Daarbij kwam ook nog dat de dierentuin vlak naast dit verlaten pretpark ligt en het heel erg gemakkelijk is om zomaar de dierentuin binnen te wandelen. Dus we hebben ook nog een uurtje rondgelopen in de dierentuin. Ik ben blij dat ik niet betaald heb voor deze dierentuin, de dieren hadden allemaal veel te kleine kooien, ze zagen er niet heel goed verzorgd uit en sommige kooien waren gewoonweg echt vuil. Sommige mensen klagen al over de dierentuinen in België, maar hier is het jammer genoeg nog een heel stuk erger…

In mijn laatste dag in Yangon besloot ik nog eens een bezoekje te brengen aan de Shwedagon Pagoda in de avond. Ik wilde deze gigantische pagoda nog een keer zien voordat ik het land zou verlaten. En ik ben heel blij dat ik dat heb gedaan. Ook al wist ik waar ik me aan moest verwachten, ik was toch nog steeds onder de indruk van de pagoda. Hoe groot en hoe goud het is, het blijft verbazingwekkend. Nu ik al wist hoe de pagoda eruit ziet, kon ik me ook meer focussen op de details en de mensen rondom de pagoda. Zien hoe de mensen bidden, hoe de toeristen foto’s trekken met dezelfde poses en op dezelfde plaatsen van dezelfde dingen. Ik ben heel blij dat ik op deze manier afscheid heb kunnen nemen van Yangon!

Illegaal in het land

Myanmar is een ongelofelijk land dat ongelofelijk veel verschillende dingen te bieden heeft. Gaande van tempels tot gigantische pagoda’s tot trekkings tot locale dorpjes met vreemde tradities. Maar je kan enkel een toeristenvisum krijgen voor 28 dagen. Dit is voor veel mensen jammer genoeg niet genoeg en het is onmogelijk om een langer visum te krijgen/je visum te verlengen.

Gelukkig voor de mensen die langer blijven hebben ze het gemakkelijk gemaakt. Ook ik ben 30 dagen in Myanmar gebleven (al had dat meer te maken met niet nadenken over visa’s wanneer ik mijn vlucht boekte). Dus ik ben eigenlijk twee dagen illegaal in het land geweest (is ook wel eens tof). Maar dus, als je naar de luchthaven gaat, moet je natuurlijk door een paspoortcontrole gaan om je vertrek-stempel te krijgen in je paspoort. Die kan je natuurlijk niet krijgen wanneer je visa al verlopen is. Dus vlak voordat je door de paspoortcontrole gaat, hebben ze aan de rechterkant een klein loket met ‘overstaying visa’ erboven vermeld. Je gaat gewoon naar dat loket, tekent een papier, betaald enkele dollars (enkel dollars, geen kyat) per dag dat je te lang in het land bent gebleven en ze geven je een extra stempel in je paspoort en alles is opgelost. Zo simpel kan het zijn!

Dus als je ooit langer in Myanmar wilt blijven dan de toegestane dagen, ze lossen het met een glimlach op en zonder enige consequenties!