Nyaung Shwe is een kleine gezellige stad dat aan Inle Lake ligt. Rond het meer zijn verschillende (toeristische) dingen terug te vinden. Zoals zilversmeden, een drijvende markt, langnekvrouwen, pagoda’s, wijngaarden… Nyaung Shwe heeft daarnaast ook een hele hoop restaurantjes en bars. Het gene dat mij hier vooral aansprak, was de rust en het frissere weer. Eindelijk niet meer elke dag temperaturen tot 40 graden, maar een mooie 30 graden. Je zou het bijna koel kunnen noemen. Omdat ik het hier zo aangenaam vond (en omdat er een mooi feest aan zat te komen) ben ik hier bijna een week gebleven. En in die week heb ik toch wel meer gedaan dan ik eerst had gedacht.

Beetje fietsen

Één van de betere (en goedkopere) manieren om rond Inle Lake te geraken, is met de fiets. Op deze manier kan je wel niet helemaal tot onderaan geraken (het meer is echt gigantisch) maar je kan wel de belangrijkste dingen bezoeken. Zo stond er voor vandaag het Tofu Palace, Inle Lake oversteken met de boot, zwemmen en de wijngaard op het programma.

Als je rond een meer fietst, denk je meestal dat de wegen vrij tot zeer vlak zullen zijn. Helaas was dat hier niet het geval en waren er toch enkele heuvels te overwinnen voordat we bij het Tofu Palace aankwamen. Onderweg werden we zelfs verplicht om even een tussenstop te nemen om uit te zweten. Daarna was het wel grotendeels naar beneden rijden, wat de rit toch een stuk aangenamer maakt. Zeker als je redelijk platte banden hebt (had ik eerder moeten checken…) En niet veel later waren we aan het Tofu Palace. Net op tijd, want ondertussen begon ik wel een serieuze honger te krijgen. We waren al een dik uur aan het fietsen en het was ook al een stuk in de namiddag.

In het Tofu Palace kregen we (verrassing!) tofu voorgeschoteld. En net zoals heel veel eten in Myanmar was het gefrituurd. En het was toch een heel stuk beter dat verwacht. Waarschijnlijk heeft dat vooral te maken met het feit dat het hier gemaakt wordt en dat het niet is zoals de standaard tofu die je in de Belgische supermarkt kan vinden. Het nadeel van tofu is wel dat je ervan kan blijven eten en je je na twee borden nog steeds niet volledig vol voelt. Dus heb ik op een bepaald moment stop gezegd, anders zou ik me echt overeten. En maar goed ook, want als volgende stond er een rondleiding door het dorp op het programma. En het is niet zomaar een dorp, maar een dorp waar ze 22 verschillende soorten snoep maken. Goed dat ik toch nog een beetje plek over had in mijn maag, want al die soorten snoepjes konden we ook proeven.

Het begon met een soort gesuikerde donuts. En dan bedoel ik minidonuts, die gefrituurd worden en die nadien in een suikeroplossing worden gedoopt. Daar blijven ze in totdat ze volledig doordrenkt zijn met suiker. Nadien worden ze te drogen gelegd. Dat zorgt ervoor dat de donut vanbinnen gevuld is met suiker en vanbuiten een beetje krokant is. Ik kan alleen maar zeggen dat het veel te zoet was! En dan bedoel ik echt extreem veel te zoet. 1 hap en je voelde je tanden het gewoon begeven. Na de donuts volgde er nog zonnebloempitten met verschillende smaken, pindanoten, tofu, krackers… En alles was ongelofelijk zoet. Op één dag heb ik suiker voor een maand binnen gekregen denk ik.

Nadat de rondleiding gedaan was, was het tijd om naar de andere kant van het meer te gaan met de boot. Iedereen in een bootje, samen met de fietsen. Dat maakte het wel lekker gezellig. Een klein kwartier later kwamen we aan en volgde er een lange wandeling over een gigantische houten pier. Deze pier gaf je een mooi zicht op het dorpje dat errond gebouwd was. Na de pier was het de bedoeling om naar een natuurlijke zwempoel te gaan, maar ik had geen zwembroek mee (net zoals enkele anderen van de groep). Wij besloten om het zwemmen over te slaan en meteen naar de wijngaard te gaan. Helaas, om daar te geraken stond er wel eerst 20 km fietsen op het programma. Gelukkig was het aan deze kant van het meer wel volledig vlak. Dat maakte het toch een stuk gemakkelijker.

Een dik uur later waren we dan eindelijk aan de wijngaard. En natuurlijk ga je dan meteen voor de winetasting. Je moet toch weten of de wijngaard hier iets waard is, niet? En het was ook ontzettend goedkoop. Dat maakt het alleen maar logischer om voor de winetasting te kiezen. Ik ben nu niet echt een wijnkenner, maar de wijnen waren goed. De ene al beter dan de andere en ook niets echt speciaal, maar ze waren lekker. Dat is toch het belangrijkste. Ik heb ook bevestiging gekregen dat ik toch meer een witte wijn persoon ben dan een rode wijn persoon. En nog een mooie verrassing: de zonsondergang hier is ongelofelijk mooi! Dit is een van de mooiste zonsondergangen die ik al in Myanmar heb gezien. Alleen al daarvoor zou ik terug naar hier komen.

In de avond, toen we iets aan het eten waren in een restaurant in de hoofdstraat, kwam er plots een optocht langs. Dit was blijkbaar het begin van een aantal optochten die nog tot zaterdag zouden duren. Zaterdag was het namelijk volle maan en zou het een groot feest zijn. Dit doen ze niet elke maand, maar deze maand is een speciale maand voor de boeddhisten. Helaas kreeg ik van iedereen altijd een ander verhaal te horen, dus ik kan niet met zekerheid zeggen waar het feest nu juist over gaat en waarom juist deze volle maan. Ook op het internet kan ik er zo goed als niets over terugvinden. Al ga ik later in deze blog toch proberen om het zo goed mogelijk uit te leggen met het beetje info dat ik heb gekregen.

De lokale markt en nog een wijngaard

In het centrum van Nyaung Shwe is er elke dag een marktje. Het is deels toeristisch en deels lokaal. Het toeristische deel bestaat vooral uit (zilveren) sieraden, poppen, kledij… Je kent het waarschijnlijk wel. En daarnaast zijn er een hele hoop kraampjes met groenten en fruit en vlees en vis. De laatste twee zou ik, gezien de vliegen, toch niet aanraden om hier te kopen.

Ook vandaag stond er een winetasting op het programma, wel een heel stuk buiten de stad deze keer. Het was een half uur rijden met de taxi. En hoewel het eten er heel erg lekker was, was de wijn toch iets minder dan in de wijngaard van gisteren. En het uitzicht was ook een heel stuk minder. Al hebben we er wel een hele toffe namiddag gehad, dus klagen kunnen we niet! Maar mocht je ooit van plan zijn om wijn te gaan drinken in Nyaung Shwe, ga naar de Red Mountain Winery, dat is de goede.

Bootje varen

Je kan dus met de fiets rond het meer fietsen. Al heb ik daarbij al gezegd dat je dan niet alles kan zien. Hiervoor moet je toch echt een bootje nemen. Sommige plaatsen zijn nu eenmaal bereikbaar via het meer en de rivieren die errond liggen. En heel duur is het nu ook weer niet.

Nadat we met de boot vertrokken waren, zijn we eerst het volledige meer over gevaren om tot onze eerste stop te geraken: de drijvende tuinen. Dit zijn dus letterlijk stukken grond die ze op het water drijvende houden met lege tonnen en bamboestokken. Het grootste deel van deze tuinen wordt gebruikt om tomaten te laten groeien. Blijkbaar komen bijna alle tomaten in Myanmar van deze plek. En ze eten veel tomaten in Myanmar!

Na de drijvende tuinen volgde de zilversmid. Vooral hoe mensen ongelofelijk kleine dingen kunnen maken en hoe precies ze kunnen werken verbaasde me hier het meeste. Zo heb ik een man een armbandje zien maken door honderden minuscule ringetjes in elkaar te haken. Natuurlijk komen we, de toeristen, daar niet enkel om te kijken hoe ze deze zilveren juwelen maken, maar ook om ze te kopen. Dus na de rondleiding door de werkplaats werden we mooi doorgestuurd naar de winkel. Ze weten duidelijk hoe ze het hier moeten aanpakken!

Als volgende op het programma stond de weverij en de vrouwen met de lange nekken. Dit was toch een van de ‘zieligere’ delen van Myanmar die ik al gezien heb. De vrouwen met de lange nekken zaten daar duidelijk enkel voor de show (en hadden niet eens echt lange nekken) aangezien ze ons continu aan het pushen waren om foto’s te trekken. Ze waren dan ondertussen ook wel een beetje aan het weven, maar veel enthousiasme zat er helaas niet in. Dit was duidelijk een van de dingen die enkel en alleen voor de toeristen was opgezet. Mochten er geen toeristen zijn geweest, zouden die vrouwen daar niet zitten. We zijn daar ook niet lang gebleven, niemand voelde zich er echt comfortabel.

Na de langnekvrouwen stond er een pagoda op het programma. En niet zomaar één pagoda, maar een paar honderd pagoda’s die vlak naast elkaar stonden. Het leek wel een bos van (gouden) pagoda’s. Het mooie hieraan was dat er duidelijk een oud en een nieuw gedeelte is. Het nieuwe gedeelte was leuk om te zien, maar in het oude gedeelte zit veel meer karakter en dat vond ik ook een stuk mooier eerlijk gezegd. De pagoda’s in het oude gedeelte waren ook niet meer in de beste staat, waardoor ze een soort mysterieuze sfeer rond zich kregen.

Na de pagoda’s was het alweer tijd voor de laatste stop: een klooster in het midden van het meer. Het enige echt interessante hieraan was dat het volledig uit hout gemaakt was en dat het in het midden van het meer stond. En natuurlijk waren de monniken leuk om mee te praten, maar verder was het een beetje zoals elk ander klooster. Al was hier wel nog een halve straat aan gebouwd die allerlei dingen probeerden te verkopen aan toeristen. Helaas geen mooie souveniertjes, ik zal nog een beetje verder moeten zoeken!

Op de terugweg naar het hostel, waarbij we opnieuw een groot deel van het meer moesten oversteken, zijn we nog langs enkele vissers gevaren. En deze vissers zijn zo ongeveer het meest iconische beeld van Myanmar (kijk maar naar de cover van de Lonely Planet). Ik ben niet zo’n goede fotograaf, dus jullie zullen het moeten doen met een iets minder speciale foto.

De optochten worden groter

Elke avond dat ik hier ben zie ik wel een van de optochten voorbij komen. En elke avond worden ze weer een stukje groter. Elke keer zijn er ook meer lampjes en versieringen en wordt de sfeer uitbundiger (meer alcohol?) en dat alles is aan het opbouwen tot zaterdag, wanneer het volle maan is. In Inle Lake vieren ze op deze maand de volle maan. Waarom? Geen flauw idee. Van geen enkele persoon heb ik een hele duidelijke uitleg gekregen of iedereen vertelde iets anders. Van alle uitleg die ik heb gekregen heb ik het volgende samen gepuzzeld: ze vieren de volle maan en meteen ook het begin van het nieuwe jaar (lente). Het heeft deels met boeddhisme te maken, omdat ze vieren in de boeddhistische tempels. Maar het staat er ook deels los van.

Ik weet het, het is heel erg verwarrend en onduidelijk. Maar zelfs via Google kan ik er niets over terugvinden… Dus als iemand mij meer uitleg kan geven over dit feest, let me know!

Zoals al eerder gezegd zijn er dus de vijf nachten voordat het volle maan is optochten door de stad met vuur, muziek, lichten, dansen… En elke Avond wordt het weer een beetje groter. Totdat het volle maan is. Dan worden alle registers open getrokken en lopen ze met een gigantische houten paal door de straten. En dan bedoel ik ook letterlijk gigantisch: minstens tien meter lang. Die wordt gedragen door een stuk of 20 mannen. Voor de houten paal lopen een stuk of 40 vrouwen met lampionnen, heel kleurrijke kledij, offers, kaarsen… Op het einde van de optocht rijdt er ook nog een auto met een houten constructie (in de vorm van een Lotus bloem) met een hoop vuurwerk erop gemonteerd. Die zou later op de houten paal gezet worden en dan zou het vuurwerk worden aan gestoken. En tussen deze drie hoofd-groepen in de optocht liepen er nog een hele hoop mensen te dansen en te zingen en te roepen.

Na een uurtje de optocht gevolgd te hebben, kwamen we op het centrale plein in de stad. Onder nog meer feestelijkheden werd de houten paal omhoog gehesen en werd de houten lotusbloem erop gezet. Dit duurde zo ongelofelijk lang, dat we ondertussen besloten om iets te gaan eten aan een van de standjes op het plein. Een uur en een half later stond de paal eindelijk volledig overeind en werd het tijd om het vuurwerk aan te steken.

Op het eerste zicht leek het allemaal nogal saai te worden. Af en toe schoot er eens een pijl omhoog of begon er iets rond te draaien op de lotus. Nadat dit een minuut of twee doorging begon het toch wel wat spannender te worden. De eerste grote vuurpijlen begon de lucht in te gaan en het werden er steeds meer. Ook ging niet elke pijl omhoog, maar gingen er ook een aantal gewoon recht naar beneden. In de mensen rondom het vuurwerk. Toen begon er toch wel een beetje paniek te ontstaan. Het was geen grote paniek, maar mensen begonnen wel steeds verder naar achter te lopen. Ik dacht vrij lang dat ik een veilig plaatsje had gevonden, totdat het vuurwerk ook mijn kant begon op te komen. Ik ben dan toch ook maar een beetje naar achteren gelopen… Gelukkig is er niemand gewond geraakt (voor zover ik weet) en heeft iedereen toch wel een interessante en spannendere avond gehad dan veel mensen verwacht hadden waarschijnlijk. Ik kan dit wel bekijken als een hele mooie afsluiting van Nyaung Shwe.