Taxichauffeurs…

Het fijnste moment van reizen? ‘S ochtends om 6u wakker gemaakt worden in de bus om te zeggen dat je bent aangekomen. Al kan ik daar nog wel mee leven, het allerergste is het moment dat je van de bus afstapt. Je weet gewoon dat er minstens tien taxi-chauffeurs voor de deur staan en om ter luidst en om ter eerste ‘TAXI?’ roepen. Kunnen die mensen mij niet gewoon van de bus laten afstappen, een beetje wakker laten worden en mijn tas laten pakken? Dan mogen ze gerust taxi naar mij staan te roepen. Maar echt niet eerder dan dat. Dat zorgt er alleen maar voor dat ik ze nog harder haat dan voorheen. 

Dus, je overleeft deze situatie, je hebt je door de meute kunnen wringen en je hebt eindelijk je tas uit de bus gehaald en bent ondertussen al wat wakker. Tijd voor de volgende stap: onderhandelen met de taxi-chauffeurs. Soms gaat dat heel gemakkelijk (vooral in gebieden waar de Grab-app werkt, dan heb je een richtprijs) en andere momenten is dat een ramp. En Bagan is een van die rampgebieden. Voordat je de bus uitkomt probeer je altijd al zo goed mogelijk voorbereid te zijn. Hoeveel kost een taxi normaal? Zijn er andere mensen waar je een taxi mee kan delen? Je hebt in je hoofd al een maximumprijs en eventuele alternatieven voor de taxi. In de meeste gevallen werkt de strategie van meerdere mensen in een taxi zodat de prijs daalt. Niet in Bagan dus. Om de een of andere reden tellen de chauffeurs daar per kop en niet per taxi. Wat een ramp. Uiteindelijk, na een dik half uur onderhandelen met verschillende taxichauffeurs hebben we de prijs tot een redelijk (maar nog steeds te duur) bedrag gekregen. 

Het verhaal is ondertussen nog niet gedaan. Toen we eindelijk in die taxi zaten en onderweg waren naar het hostel, stopte de taxi plots in het midden van de route. Bleek dat we ook nog moesten betalen om Bagan binnen te mogen. En nog niet weinig ook, het was meteen al 25 000 kyat (+- €15). Dat is echt belachelijk veel geld voor Myanmar! Er zat jammer genoeg niet veel anders op en enkele minuten later was ik 25 000 kyat lichter. 

Tip: als je ooit in laagseizoen (ik weet niet of dit ook werkt voor hoogseizoen) naar Bagan gaat, koop geen ticket. Je hebt dat nergens voor nodig als je niet naar een van de sunset of sunrise hills gaat. 

Een kleine tien minuten later was ik in het hostel. Ondertussen was het ontbijt-tijd en gelukkig kon ik er eentje in het hostel bestellen. En wat lag er op het ontbijtbuffet? Brood! Wit brood én bruin brood! Heerlijk gewoon! Vooral dat bruine brood, dat ik de eerste keer dat ik dat in Azië heb gezien (buiten in die bakkerij in Nepal dan). Heb ik daar eventjes mooi van geprofiteerd? Hopelijk is er elke dag bruin brood. 

Tijdens het ontbijt bleek het ook het ideale moment om mensen te leren kennen. Ik ben aan de praat geraakt met Becky en Anjani en we besloten om samen een scooter te huren en naar de markt te gaan. Het is altijd leuk om langs de lokale marktjes te lopen, dan weet je meteen wat zo de producten van die regio zijn en daar kan je ook redelijk goedkope souveniertjes vinden. Voor mij was het helaas nog iets te vroeg om al souveniertjes te kopen en ik vond er sowieso ook niks echt mooi.

Tegen dat de markt gedaan was begon het al middag te worden, en dus ook heel erg warm. Het idee was om terug naar het hostel te gaan en een beetje af te koelen bij het zwembad. Zo ver zijn we uiteindelijk niet geraakt, omdat we onderweg een interessante pagoda tegen zijn gekomen: de Shwezigon Pagoda. Aangezien het toch op de route lag, besloten we maar om hier eerst nog eventjes langs te gaan. En het was een Pagoda zoals alle anderen: niet zo heel veel spannends aan te zien. Al blijft het wel imposant om zo iets groots te zien. Enige nadeel: doordat het zo ongelofelijk warm is in Bagan, was de grond kei warm. En bij pagoda’s is het verplicht om je schoenen uit te doen en op blote voeten rond te lopen. Al zijn ze dan nog zo vriendelijk om matten rond de pagoda te leggen, het blijft toch nog steeds warm genoeg om je voeten te verbranden. Vandaag zou niet de laatste keer zijn dat dit gebeurt in Bagan…

Nadat we een beetje hadden kunnen afkoelen in het hostel was het tijd om verder te gaan met onze ontdekkingstocht. We zijn nu vooral voor de kleinere tempels en pagoda’s gegaan. En ook hier zitten enkele mooie pareltjes tussen: tempels met geweldige muurschilderingen, spiegelmozaïeken… Hierdoor is het me wel opgevallen hoe veel verschil er zit in alle tempels, dat elke tempel uniek is. Dat maakt het ook zo ongelofelijk mooi hier.

Nog een van de redenen om naar Bagan te komen, is de zonsopgang en de zonsondergang. De zonsopgang had ik gemist, daarvoor was ik iets te laat in Bagan aangekomen. Voor de zonsondergang was ik gelukkig niet te laat! We waren met een hele groep en zijn samen naar een sunsetview hill gereden. Dit was het meest toeristische dat ik gedaan heb ik Bagan denk ik. Voor het heuveltje stonden een hoop locals hun spulletjes te verkopen en ik moest hier ook, voor de eerste en laatste keer, mijn toegangsticket voor Bagan laten zien. Jammer genoeg was de zonsondergang niet speciaal, ik heb er al mooiere gezien in België. Dit komt helaas door de tijd van het jaar. Rond december zou het een heel stuk beter moeten zijn! Nu zijn er ook geen luchtballon. Dat geeft meteen al een heel ander zicht.

In de avond was het nog even tijd om het zwembad in te duiken en nadien op tijd gaan slapen, morgen moet ik op tijd opstaan voor de zonsopgang!

Van zonsopgang tot zonsondergang

Alleen al voor de zonsopkomst zou ik terug naar België willen komen. Daar is die tenminste op een schappelijk uur en niet om 5:24 in de ochtend. Dan moet ik tenminste mijn wekker niet meer laten afgaan om 4:30. Want 4:30 is echt wel heel erg vroeg. Maar alles om de volledige Bagan-experience te hebben en om 5:00 stond ik klaar om een scooter te gaan huren en op zoek te gaan naar een plekje om de zonsopgang te zien.

Ik was gelukkig niet alleen (anders zou ik nooit uit mijn bed zijn geraakt), Anjani ging meekomen. En om iets na vijf stonden we beiden klaar om te vertrekken met onze scooters. Ik had op voorhand een klein beetje opzoekingswerk gedaan op Maps.me (ik hou van die app!) en had een paar plekjes gevonden die er veelbelovend uitzagen. De eerste plek viel nogal tegen, maar na een beetje zoeken vonden we een ruïne waar we op konden gaan staan zodat we boven de bomen uit kwamen. En het uitzicht was beter dan verwacht, een mooie afwisseling tussen pagoda’s en enkele palmbomen. De zonsopgang was niet heel mooi of speciaal, maar er zijn wel enkele hele mooie foto’s uit gekomen. En het was ook echt gewoon genieten van de rust en de stilte zo vroeg in de ochtend. Er was geen enkele andere toerist in de buurt, we waren volledig alleen op onze ruïne. Al ga ik het wel niet elke dag doen vermoed ik, daarvoor is het me toch net iets té vroeg opstaan.

Na de zonsopgang was het tijd om iets te doen dat een beetje meer energie kost: yoga! De eerste keer dat ik in mijn leven yoga doe. Ik weet niet of ik het ooit nog opnieuw ga doen, maar ik vond het wel leuk om het zo eens een keertje te proberen.

Na het ontbijt ben ik met Becky, Kieran en Anjani vertrokken naar een uitkijktoren. Vanaf hier zou je bijna heel Bagan kunnen zien. Alleen was die uitkijktoren een dik half uur rijden met de scooter. En wij hebben er nog een heel stuk langer over gedaan omdat we onderweg veel te vaak gestopt zijn om een paar tempels en pagoda’s te bezoeken. Wanneer we aankwam aan de uitkijktoren was het al middag geworden en extreem warm. Bijna te warm om nog echt buiten rond te lopen. Gelukkig was het boven op de toren net ietsjes frisser door de wind. Helaas was er geen airco, dus echt afkoelen zat er niet in. Daarvoor hadden we een ijsje nodig en gelukkig hadden ze die daar! En ze waren nog goed ook. En ik ben er niet ziek van geworden (wat altijd een beetje een risico is in Azië).

Na het ijsje waren we wel op zoek naar een plek om een beetje af te koelen. En daarvoor leek het archeologische museum de ideale plaats. Uiteindelijk bleek het er niet zo fris te zijn als we allemaal hadden gehoopt, maar het was al een heel stuk frisser dan buiten en dat was beter dan niets. Het museum was eigenlijk ook een stuk interessanter dan ik eerst had gedacht. Als je graag wilt weten hoe de mensen van Myanmar vroeger leefden of wat de betekenis is van de verschillende houdingen van Boeddha, is dit een mooie plaats om te beginnen.

En dan is het nog tijd om de dag af te sluiten met een zonsondergang. Je moet de cirkel nu eenmaal rond maken hé. Voor de zonsondergang had het hostel een boottocht georganiseerd. Het leek me wel leuk om op deze manier de zonsondergang te zien (en het koste bijna niets…) dus ben ik meegegaan. En dat was een hele goede beslissing! In totaal waren we met 15, een leuke bende!

De avond begon met ons allemaal in een grote tuktuk te wringen en een eindje te gaan rijden. Dan is het maar hopen dat niemand eruit valt! Niet veel later waren we aan de rivier en kon de pret beginnen. Allemaal de boot in en niet veel later zaten we op een zandbank in het midden van de rivier. Hier hadden we een schitterend uitzicht op de zon die achter de bergen zou verdwijnen en daarvoor nog een stukje van de rivier. En er was ook eten en drinken. Het beloofde dus een mooie zonsondergang te worden! En jawel hoor, na de nodige fun in het zand was het tijd om naar de zonsondergang zelf te kijken.

Nadat de zonsondergang gedaan was, was het helaas tijd om terug te keren. Aan de andere kant vond ik het ook weer niet zo heel erg, het is een lange dag geweest en ik was dan mijn klop aan het krijgen. In het hostel kon ik natuurlijk wel niet gaan slapen voordat ik nog in het zwembad was gesprongen. Maar lang ben ik er toch niet in gebleven.

Nog meer tempels

Deze voormiddag ben ik er op uit getrokken met Kieran en Becky en zijn we verder op zoek gegaan naar meer tempels. Het is allemaal leuk en wel om zo continu naar tempels te gaan kijken, en hoe mooi ze ook wel niet kunnen zijn, na een tijdje beginnen ze toch wel een beetje te vervelen. Gelukkig had Kieran een geweldig ijssalon ontdekt. Daar hebben we de nodige tijd (en het nodige geld) gespendeerd en nadien was het ook nog tijd om te gaan lunchen. We zijn voor een echte Burmese maaltijd gegaan: iedereen een bord rijst en verschillende bijgerechten om te delen: Jack-fruit, tomaten, morningglory, aardappelen… Ik denk dat deze lunch bij mijn beste maaltijden van Myanmar hoort!

Na de lunch zijn Kieran en ik teruggekeerd naar het hostel om een beetje te chillen aan het zwembad. Verder heb ik die dag ook echt niet veel meer gedaan, buiten nog eventjes naar buiten komen om de zonsondergang te gaan bekijken. Bij de tempel waar ik aan het kijken was, ben ik een jongen tegen gekomen die schilderijen verkocht. Ze waren niet duur en nog wel mooi. Dus heb ik er maar eentje van hem gekocht. Hij zei dat hij ze zelf heeft gemaakt, en ik hoop ook echt dat dat waar is, maar ik ken er niet genoeg van om daar zeker van te zijn. Nu is het alleen hopen dat het mijn rugzak overleeft de komende drie maanden. Als dat het geval is zal het alleszins een mooi souvenir zijn. In de avond ben ik met Kieran nog iets gaan eten en daar ben ik meteen ook mijn vrienden voor de volgende dag tegen gekomen! Kieran zou namelijk vertrekken en Becky was al vertrokken. Nu ga ik in ieder geval toch niet eenzaam zijn op mijn laatste dag in Bagan!

Bye bye tempels!

Tijdens de afgelopen dagen heb ik al genoeg tempels gezien hier. En aangezien ik de komende dagen geen tijd zou hebben, besloot ik dan maar om vandaag lang uit te slapen, mijn foto’s een beetje te sorteren en de blog bij te werken. Nadat dat allemaal gedaan was, was het tijd om nog een laatste keer naar de zonsondergang te gaan kijken. Dat zou ik samen met de mensen van gisterenavond doen: Karlijn, Alice, Raphaël en Avery. Avery en Raphaël begonnen met een fotoshoot aan enkele tempels. Ook Alice, Karlijn en ik hebben een paar foto’s getrokken. Het enige verschil tussen ons was dat Raphaël een professionele fotocamera en drone heeft en dat wij het moesten doen met onze gsm. Al beloven het wel nog steeds mooie foto’s te worden, daar ben ik zeker van!

Niet veel later was het tijd om naar het echte werk te gaan en de zonsondergang te fotograferen. De tempel waar we zouden gaan heet de Sulamani Tempel. En ik denk dat dit een van mijn favoriete tempels is. Niet per se omdat die heel erg groot is, maar omdat hij zo simpel is. Het is gewoon een gigantische bakstenen gebouw. En ja, er zijn niet veel versieringen of er is geen goud, maar dat maakt de tempel juist zo mooi. Dat geeft het iets extra. Niet veel na de zonsondergang ben ik vertrokken, ik moest mijn bus naar Kalaw halen deze avond, om morgen aan mijn driedaagse trekking te kunnen beginnen. Ik ben heel benieuwd hoe die trekking gaat zijn ten opzichte van die in Nepal.