Dag 1: Kalaw

Nachtbussen zijn altijd een beetje tricky om te nemen. Je krijgt natuurlijk altijd een vertrektijd en een aankomsttijd. Overdag klopt dit meestal, maar ‘s nachts kan die nog wel eens stevig afwijken. Grotendeels doordat er dan bijna geen verkeer is en de bussen goed door kunnen rijden. Normaal zou de nachtbus van Bagan naar Kalaw tegen 8u in de ochtend aankomen. Ik had al eerder gehoord van mensen dat deze bus de neiging heeft om eerder tegen 3u – 4u ‘s nachts aan te komen. Dus heb ik op voorhand maar een kamer geboekt in Kalaw zodat ik, als de bus daadwerkelijk veel vroeger aan zou komen, toch nog een beetje zou kunnen slapen. En dat bleek een goed idee te zijn, want rond 4u kwamen we aan in Kalaw. Dus heb ik toch nog een beetje goede slaap gehad deze nacht. En dat was goed, want ik zou meteen die dag al beginnen met de trekking.

Om 9:00 zouden we vertrekken vanuit Kalaw. Ik had gekozen voor de trekking van drie dagen, twee nachten. Er was ook een optie voor twee dagen, één nacht, maar ik had genoeg tijd in Myanmar en ik had zin om nog eens een beetje te wandelen. In Azië zijn ze nooit helemaal stipt, dus uiteindelijk vertrokken we pas tegen 9:30. We waren met een redelijk grote groep, negen personen, zeker voor in het laagseizoen. Sommige dagen bestaan groepen uit twee of drie personen. Dus daarmee had ik denk ik wel geluk. En ook het feit dat het allemaal toffe mensen waren hielp goed mee!

De wandeling doorheen Kalaw was niet echt spannend, het waren eerder grotere wegen en de typische huizen van in de grotere dorpen. Alleen was het hier wel duidelijk dat Myanmar een kolonie is geweest van de Engelsen. Er waren hier en daar nog een paar huizen in een volledig ander stijl (oude Engelse stijl) dan de nieuwere huizen die errond stonden.
En niet veel later waren we uit Kalaw en kon het klimmen beginnen. Nu heb ik niets tegen omhoog lopen, maar in deze warmte is dat toch wel iets minder aangenaam. Het duurde dan ook niet lang voordat ik (en alle anderen) volledig bezweet waren. En als ze net dan besluiten om een groepsfoto te nemen geeft dat een hele mooie (?) foto met allemaal bezweten mensen. Top!

Hetgeen dat vooral opvalt nu, nadat ik ook negen dagen door Nepal heb getrokken, is hoe bruin en stoffig alles is hier. Vooral het stof bracht mij terug naar de dagen die ik heb doorgebracht bij de familie van Jayram in Nepal. Het duurde dan ook niet lang voordat mijn schoenen, die origineel zwart zijn, volledig volhingen met rood stof en niet heel zwart meer waren. Maar schoenen schoon maken is een zorg voor later. Belangrijker nu is om te genieten van het landschap. En ook van het lekkere eten natuurlijk!

Tegen de middag begon het echt wel heel erg warm te worden en was ik heel erg blij dat we eindelijk stopten om te lunchen. Op het menu stonden noedels (joepie, geen rijst!) en mango en ananas. Op zich niks speciaals, maar wel heel erg lekker. En we hadden een mooi plekje onder een boom, in de schaduw, waardoor het ook niet té warm was. Uiteindelijk is het ook wel een hele lange pauze geworden en pas op het einde hebben we ontdekt hoe dat kwam. Mijn eerste gedachte was dat het was om de hitte van de middag een beetje te vermijden en verder te wandelen wanneer het een aantal graden kouder zou zijn. Maar ik had geen gelijk hierin. Onze gids, Mimi, had in de ochtend al laten vallen dat ze een beetje last heeft van haar maag. Helaas voor haar (en ons) is dat doorheen de dag erger geworden en besloot ze om een andere gids te vragen zodat zij naar huis kon gaan om beter te worden.

Onze nieuwe gids was een oudere man, die er stevig het tempo in zette. En ook niet veel pauzes nam. Zelfs niet als we foto’s wilden nemen van het landschap. Dat was wel heel erg jammer, zeker omdat niet iedereen in de groep even snel stapt. Dus hebben we regelmatig moeten vragen om even te stoppen om te wachten op de mensen die iets trager liepen.

Gelukkig zijn we uiteindelijk wel allemaal in de guesthouse geraakt op het einde van de dag. Dat was ook volledig back to basic. Onze kamer was één grote zaal met negen matjes op de grond, in een rijtje. Iedereen had gelukkig toch wel een eigen kussen en dekentje zodat we daar toch al geen ruzie over moesten maken.

En de douche was een ‘bucketshower’ zoals iedereen dat hier noemt: een emmer met een kommetje en veel plezier ermee! Na een lange en warme en stoffige dag zoals deze ben je blij met elke vorm van water die je over jezelf kan gieten, zelfs als het gewoon uit een emmer komt. Het is verfrissend en je voelt je toch een stuk schoner nadien.

Het eten was dan wel weer echt ongelofelijk lekker! Zoals vaak was het het sharing-principe: iedereen krijgt een bord met rijst en de rest wordt allemaal op tafel gezet om met elkaar te delen. En alles werd vaak genoeg bijgevuld, er waren geen mensen met een lege maag deze avond! En lekker dat alles was! Vooral de tomatensalade (tomaat met pindanoten en een beetje vinaigrette) was instant een van mijn favoriete gerechten hier in Myanmar.

En na het eten was het natuurlijk slaaptijd. Iedereen was uitgeput van het vele wandelen in de hitte. Want elke keer opnieuw onderschat ik hoe warmte alle energie uit je zuigt, zelfs na enkele dagen in Bagan geweest te zijn.

Dag 2: door de dorpjes tot de rivier

Na een geweldig ontbijt (al blijft curry in de ochtend toch een beetje raar) was het tijd om verder te gaan. Het landschap is vandaag niet zo heel anders dan gisteren, nog steeds heel stoffig, warm en droog, maar er wacht ons wel iets tegen het einde van de dag: een rivier. Een rivier waar we in kunnen zwemmen! Wat gaat dat ongelofelijk fijn zijn!

Tot de middag was het gewoon wandelen, met veel te weinig pauzes en in te warm weer. Gelukkig waren de uitzichten mooi en de babbeltjes met alle andere mensen die in de groep zaten goed genoeg om ons niet allemaal depressief te laten worden. Onze groep had wel een hele leuke verdeling: 3 Belgen (dit waren zo ongeveer de eerste en enige belgen die ik heb gezien in Myanmar), 3 Nederlanders, 2 Spanjaarden en 1 iemand van Israël. Ik was verrast dat er geen Duitsers of Fransen bij waren, die zijn er normaal veel te veel!

Een uurtje of twee na het middageten kwamen we aan bij de rivier. Daar waren al een hele hoop locals aan het zwemmen en spelen in de rivier. En niet veel later waren daar een paar toeristen bij, namelijk wij. Hoewel het vandaag toch iets minder warm was dan gisteren (het was redelijk bewolkt) deed het wel echt deugd om eventjes in de rivier rond te zwemmen en je af te spoelen. Jammer genoeg komt aan al het leuks ook een einde, en een uur later was het alweer tijd om verder te gaan. We moesten op een bepaald moment natuurlijk ook wel op onze slaapplaats, een klooster deze keer, aankomen.

En niet veel later waren we ook echt aangekomen in het klooster. Helaas geen super fancy klooster zoals je wel vaker ziet, maar een heel standaard en gewoon klooster. Gelukkig was het eten er wel goed en waren de monniken, vooral de jongeren, grappig om naar te kijken. Ze waren volledig los aan het gaan op voetbal. Hoe zij kunnen rondlopen en voetbal spelen in deze hitte snap ik niet, maar ze zullen het gewoon zijn zeker?

Tijdens dat we in het klooster waren konden we heel de tijd muziek horen van het dorpje naast ons. Volgens onze gids zou daar morgen een trouw plaatsvinden en speelden ze daarom heel de avond muziek. Morgen zouden we door dat dorp passeren en dan zouden we misschien een stuk van de trouw kunnen meemaken, ik ben benieuwd! Maar wij hebben deze avond niet gefeest, we hebben het maar gehouden op een aantal kaartspelletjes. Gelukkig konden we ons daarmee ook goed genoeg amuseren!

Dag 3: van een trouw tot Nyaung Shwe

Deze ochtend waren het pannenkoeken als ontbijt! Heerlijk! Ik geef toe, ik heb me deze ochtend een beetje overeten te deze pannenkoeken… En dan was het tijd om aan onze laatste wandeldag te beginnen. Het zou deze keer zowel een lange als een korte dag worden. Tegen de middag zouden we al moeten aankomen aan Inle Lake, maar daarvoor moesten we wel op tijd vertrekken en niet te veel pauzes nemen.

Onze eerste pauze was op de bruiloft. Om het heel kort te beschrijven: de muziek stond heel luid, er was thee, snoep, sigaren en sigaretten en heel veel chaos. Al zat die chaos waarschijnlijk vooral in mijn hoofd en was er voor de mensen daar wel een bepaalde structuur. Toen we aankwamen hebben we eerst een beetje staan kijken naar het hele gebeuren tot iemand ons plots uitnodigde om mee thee te komen drinken! Natuurlijk konden we daar geen neen tegen zeggen. En niet veel later zaten we aan een tafeltje tussen alle anderen thee te drinken, snoepjes te eten en (sommigen onder ons) sigaren te roken. En het werd alleen maar mooier, we werden ook nog uitgenodigd om even bij de bruid en bruidegom te gaan kijken. We gingen in kleien groepjes, omdat het anders te veel volk ineens zou zijn. Dat zorgde er wel voor dat ik absoluut geen idee had van wat er gaande was in de kamer bij het paar. Er werden touwtjes rond hun handen gebonden, dan weer losgemaakt en in een kom gelegd. En dat gebeurde telkens opnieuw, door steeds andere mensen. Nadien heb ik het bij onze gids nagevraagd en volgens hem had dit te maken met de verbintenis tussen de twee, die door iedereen in het dorp werd bevestigd. We zijn niet zo heel lang op het trouwfeest gebleven, het werd steeds drukker en we moesten ook nog een heel eind wandelen vandaag.

Uiteindelijk hebben we zo’n drie tot vier uur gewandeld. We begonnen natuurlijk in de bergen en zouden vandaag heel veel afdalen. De afdaling was op sommige stukken gemakkelijk en op sommige stukken absoluut niet gemakkelijk. De gemakkelijke stukken waren natuurlijk de wegen/paadjes. De moeilijkere stukken waren de stukken tussen de rotsen. Hierbij moest er af en toe over rotsen worden geklommen en dat leek toch niet altijd even veilig. Uiteindelijk zijn we allemaal wel veilig aangekomen, dus niks om ons zorgen over te maken.

En net zoals in Bagan, moet er voor Inle Lake ook een toegangsticket gekocht worden. Hier is het onmogelijk om dit te omzeilen en zat er niets anders op dan de 15 000 kyat te betalen. En niet veel later kwamen we beneden aan de berg aan. En toen begon een heel ander gedeelte van de wandeling: de wandeling door de rijstvelden. Het landschap was in no-time zo ongelofelijk veranderd dat het bijna als een shock kwam. Maar genieten deed ik! Het was ergens ook wel een voordeel dat het een beetje aan het regenen was, zodat het niet al té warm was om door de rijstvelden te wandelen. Ik denk dat als je deze weg moet afleggen in volle zon, het wel eens ondraaglijk warm zou kunnen worden!

En na een klein uurtje wandelen door de rijstvelden kwamen we aan op de plek waar onze lunch op ons aan het wachten was. Iedereen was echt ongelofelijk blij dat het wandelen erop zat en we verder niets meer moesten doen. Het enige was nu nog op het programma stond, was de boottrip naar Nyaung Swhe, het dorpje naast Inle Lake waar alle hotels en hostels zijn. Dat was een veel langere boottrip dan ik had verwacht en het heeft ook een uur geduurd voordat we aankwamen aan de andere kant van het meer. Al was het eerste half uur vooral door kanaaltjes varen, het meer was toch een heel stuk groter dan ik had verwacht!

Aangekomen aan de andere kant van het meer was het toch nog een beetje wandelen: namelijk naar ons hostel. Gelukkig was dat niet te lang en waren we niet veel later daar. En wat is het eerste dat je doet na drie dagen trekken? Jawel hoor, een douche nemen! Voor de skiërs onder ons: dat is hetzelfde geweldige gevoel als je skibotten uit te trekken na een hele dag skiën.