Nog een beetje Pokhara

Na negen dagen vroeg opstaan was ik er zo aan gewend dat ik vandaag vanzelf veel te vroeg wakker werd. Na enkele keren geprobeerd te hebben om toch nog een beetje te slapen ben ik maar uit mijn bed gerold en op zoek gegaan naar een ontbijtje. Pokhara is niet de stad waar je veel volk op straat kan verwachten vroeg in de ochtend. Met een beetje hulp van TripAdvisor heb ik uiteindelijk toch een goed plekje gevonden waar ik heb kunnen genieten van mijn ontbijt. Na het ontbijt was het tijd om mijn backpack eens goed uit te mesten (al die vuile kleren van de laatste negen dagen bij elkaar zoeken) en alles te laten wassen. Gelukkig wilde de vrouw van de wasserij naast het hotel mijn kleren met plezier wassen. Ocharme zij, ze wist niet waar ze aan begon… En dan was het tijd om uit te checken in het hotel en de straat op te trekken. Op zich niet erg, was het niet dat het in Pokhara een mooie 30°C was. En ik was ondertussen gewend geraakt aan de temperatuur van in de bergen, dus eerder rond 20°C. Hierdoor leek die 30°C echt veel te warm!

Na een lange en warme dag in de zon was het dan uiteindelijk tijd om de bus te zoeken die mij naar Birtmod zou brengen. Ik had eventjes niet meer gedacht aan de geweldige Aziatische stiptheid en was dus 40 minuten ‘te vroeg’ op de afgesproken plaats en heb dus nog een tijdje op Jayram moeten wachten.
Samen hebben we de taxi genomen naar de bushalte. Die bushalte is echt volledig anders dan de toeristenbushalte (jep, ze hebben verschillende haltes (en bussen) voor toeristen en de inwoners). De niet-toeristische bushalte is extreem chaotisch. Overal rijden er bussen rond, mensen lopen door elkaar te schreeuwen, anderen proberen hun spullen te verkopen aan de mensen in de bussen via de ramen, alle mogelijke bagage wordt in en op de bussen vastgemaakt. Daar tegenover heb je de toeristische bushalte waar af en toe een bus stopt en je last hebt van taxi-chauffeurs die je blijven achtervolgen. Maar dat is het dan ook wel.

En dan was het tijd om te beginnen aan onze 14 uur durende busrit. Ik keek er al heel erg hard naar uit (niet dus).

De eerste ontmoeting

Uiteindelijk heeft de busrit geen 14 uur geduurd. Dankzij een tijd stilstaan, file en slechte wegen hebben we er uiteindelijk een dikke 16 uur over gedaan. Dat viel toch echt wel wat tegen moet ik toegeven. Dat is heel lang om in een bus vast te zitten zonder airco in de hitte.
In Birthmod hebben Jayram en ik nog een klein ontbijtje gehad en daarna was het tijd om de tuktuk te nemen naar zijn dorpje. Dat was nog eens een rit van een kwartier en deze keer over een nog slechtere weg (voor zover dat mogelijk is). En dan zie je voor de eerste keer zijn huis en zijn familie. Het huis was een beetje zoals ik had verwacht en zoals ik al meer huizen heb gezien in Nepal. De slaapkamers zitten allemaal in één gebouw. Vaak liggen ze met meerdere mensen op dezelfde slaapkamer, vooral de kinderen. En jep, de matrassen zijn niet meer dan een dikke deken op een houten plank, niet te vergelijken met de zachte en dikke matrassen die wij in België hebben. Verder is alles stoffig daar. En dan bedoel ik ook echt àlles. Het heeft daar al een aantal maanden niet echt meer geregend, dus de grond is volledig droog. Elke keer als er een auto over de weg rijdt of er iemand rondstapt zie je het stof omhoog vliegen. Daar is echt niets tegen te beginnen, hoe vaak je ook borstelt op een dag.

Naast het slaapkamergedeelte is de keuken. Dit is een apart, kleiner gebouwtje. De keuken bestaat meestal uit een kampeer-gasvuur met 4 pitten en een houtvuur. Op het houtvuur doen ze het meeste kookwerk. Ahja, en er is geen aanrecht of iets dergelijks, ze doen alles op de grond (wel met een bord eronder zodat niet alles onder het stof hangt).

En natuurlijk nog de wc. Deze is ook nog zo’n apart hokje ergens achter het huis. En ik ben blij dat ik mijn wc-papier dat ik nog over had van de trekking niet weg heb gedaan, want ik had het nodig hier!
En om de toer door het huis te eindigen is er ook nog de badkamer. Of eigenlijk de pomp. Want meer dan dat is het niet. Echt een goede douche nemen zou ik dus wel kunnen vergeten de komende dagen. Dat wordt leuk met alle stof!

En natuurlijk ook nog de familie van Jayram, heel belangrijk! De eerste paar minuten waren eigenlijk heel erg raar. Voor hun was het de eerste keer dat Jayram iemand meebracht naar zijn thuis (buiten zijn normale vrienden natuurlijk) en daarnaast is er nog het probleem dat niemand, buiten de kinderen, daar Engels spreekt. Dus de eerste paar minuten waren heel erg onwennig en raar. Gelukkig kwam Jayram’s broer, die ook een trekkinggids is geweest, ons redden. Zijn Engels is goed en hij besloot meteen om me een rondleiding door het dorp te geven. Ondertussen kon Jayram dan een beetje bijpraten met zijn familie.

Disclaimer: de namen van Nepalese mensen zijn belachelijk moeilijk en lang. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik er maar heel weinig heb onthouden.

Na de rondleiding door het dorp was het tijd voor het middageten. En drie keer raden wat er op het menu stond? Jawel hoor, dat is dal bhat. Dal bhat is een Nepalees gerecht dat bestaat uit rijst, curry (vaak met aardappelen en enkele groentjes), een dikke soep, pickles en vaak nog enkele andere bijgerechten). De eerste van vele dal bhat-maaltijden die nog zouden volgen. Gelukkig was het wel heel lekker, dus maakte het niet zo heel veel uit.

Ik was wel heel moe van de busrit (ik heb heel weinig geslapen die nacht) en het was heel erg warm buiten. Geen goede combinatie dus om een hele dag rondgesleurd te worden naar overal. Toch is dat exact wat er voor de rest van de dag op het programma stond. Na het eten kwam Jayram’s zus vragen of ik zin had om mee te gaan naar een kleine thee-plantage net buiten het dorp. Natuurlijk had ik daar zin in! Dat leek me meteen ook een goede kans om het ijs met haar te breken en zij was ook heel blij omdat ze zo haar Engels kon oefenen (wat wel al heel goed was, daar niet van). Onderweg hebben we nog een vriendin van haar opgepikt, die heel erg verlegen was. Het lukte me maar niet om meer dan enkele woordjes uit haar te krijgen. Het belangrijkste is dat we ons hebben geamuseerd en dat ik nu toch al met enkele leden van de familie een beetje een band heb zodat het niet meer zo ongemakkelijk is.

‘s Avonds was het nog eens dal bhat dat op het menu stond en nadien was het tijd om cricket te kijken. Dat is een sport die je in Nepal kan vergelijken met hoe populair voetbal is in België. Ze waren cricket aan het kijken in de kamer waar Jayram en ik zouden slapen. Ik was ondertussen zo moe dat ik gewoon ben gaan liggen en in slaap ben gevallen. Met kleren en al. Ondanks dat ik zo extreem moe was en al wat ervaring had met de harde matrassen heb ik die nacht heel slecht geslapen. Deels door de muggen en deels door het feit dat Jayram en ik een twijfelaar moesten delen en Jayram heel de tijd naar mij toe schoof…

De theeplantage op de bergen

Het plan vandaag was om naar Ilam te gaan, waar een gigantisch grote thee plantage is. Samen met Jayram, zijn broer en zijn nonkel zijn we, na dal bhat gegeten te hebben, vertrokken met de tuktuk naar de hoofdstraat. Van daar hebben we de bus genomen naar de jeep en met de jeep zijn we verder de bergen in gereden. Tegen dat we in Ilam waren, waren we al een dik uur verder.

Het was echt zalig om terug boven in de bergen te zijn. Daar was het een heel stuk koeler dan op de warme vlaktes beneden. Daarnaast was het ook gewoon heel mooi met alle theeplanten die maar bleven komen. In de theeplantage zelf hebben we niet zo heel veel gedaan, buiten een beetje rondwandelen, foto’s nemen en natuurlijk ook eten. Gelukkig was het deze keer geen dal bhat, maar gewoon brood. Kan ook wel eens lekker zijn!

Als volgende stond er nog een tempel op het programma. En hier kan je enkel geraken door een half uur trappen te beklimmen. Het is precies alsof ze hier niets anders doen dan trappen beklimmen! Het is blijkbaar een heel belangrijke hindoeïstische tempel voor hen, maar het toch niet echt waard om alle trappen te beklimmen als je niet geloofd. Het is een mooie, kleine tempel en het is interessant om de mensen te zien bidden en wierook branden en allemaal andere handelingen te zien doen, maar dat is het dan ook wel. Voor de rest is het vooral heel veel geuren, veel rood en mensen die rijst op je voorhoofd plakken. Veel meer valt er eigenlijk niet over te zeggen. Je kan natuurlijk niet elke keer een gigantisch gebouw met heel veel sierlijke hoekjes en kantjes zien.

Als je trappen omhoog klimt, moet je ze natuurlijk ook weer afdalen. Gelukkig gaat naar beneden altijd beter dan omhoog, maar het blijft toch wel altijd een heel eind. Zeker als je na die trappen nog anderhalf uur moet wachten tot je eindelijk een jeep vast kan krijgen waar nog enkele plekjes vrij zijn zodat we kunnen meerijden. Ik begin ondertussen wel al te wennen aan al het wachten onderweg, in de luchthaven, op andere mensen, op bussen… zodat het allemaal niet meer zo erg is. Je kan nu eenmaal ook niet heel de tijd rondrennen en dingen doen, dat is veel te vermoeiend en dan hou je het geen maand vol. Af en toe een kleine pauze is wel eens nodig.

Veel niets doen zat er echter niet in, die avond waren we bij Jayram’s oudere zus thuis uitgenodigd om te gaan eten. Dat betekende een ritje op de motor van een dikke drie kwartier (we waren verloren gereden). Als je ooit met drie personen voor drie kwartier op een motor moet zitten kan ik je dat niet aanraden. Of al zeker niet op een weg die uit meer putten bestaat dan iets anders. Just to let you know! Natuurlijk was het avondeten dal bhat (ik had ook niet anders verwacht). Al was ze deze keer wel heel goed. De dal bhat is elke keer anders en dat houdt het toch een beetje spannend, anders zou het maar heel saai zijn.
Jayram’s zus, Rita, is ooit ook een trekking gids geweest, maar ze heeft dit niet lang gedaan. Ze heeft dus een standaard kennis van het Engels, maar echt diepgaande gesprekken zaten er jammer genoeg niet in. Het was ondertussen ook al heel laat, dus eigenlijk zijn we na het eten en na het kijken van enkele foto’s vrij snel ons bed in gekropen. En deze keer hadden Jayram en ik een apart bed. Dat vond ik toch wel een heel stuk aangenamer!

Radio

Deze nacht heb ik eindelijk nog eens goed geslapen, en nog redelijk lang ook! Ik denk dat het bijna half acht was voordat ik wakker werd. Je zou het bijna uitslapen kunnen noemen. En dan begon er weer een gewone dag: beetje thee drinken, ontbijt klaarmaken (dal bhat) en nadien foto’s trekken van Rita’s zoon, die vandaag zijn eerste schooldag had. En blijkbaar doet iedereen hier een uniform aan, zelfs kindjes die pas naar school gaan. En eerlijk is eerlijk, het is wel heel lief om zo’n klein kindje in een uniform te zien, maar aan de andere kant lijkt het me voor hem dan weer echt erg om dat de hele dag te moeten dragen. Kan niet aangenaam zijn! Zeker niet in de hitte hier.

Tegen dat de foto’s waren getrokken en we klaar waren met eten, was het al bijna middag. De terugtocht naar Jayram’s thuis was opnieuw op dezelfde motor als gisteren. Al zijn we deze keer niet verloren gereden dus was het maar een half uur afzien. Wat een geruststelling!

Omdat het te warm is tijdens de middag om veel te doen, hebben we die middag niet veel gedaan. Ik heb een beetje gelezen en genoten van de rust. Want die hitte kan je echt volledig leegzuigen. En daarnaast was ik ook nog niet helemaal terug uitgerust van de busrit en de trekking voordien, dus ik was er wel heel erg blij mee!
In de namiddag, toen het een beetje afgekoeld was (het was nog steeds 34°C) zijn we terug gegaan naar het centrum van het stadje. Ik had namelijk, zonder het zelf te weten, een afspraak met het plaatselijke radiostation. Ik moest een kort promopraatje doen voor Nepal (gelukkig in het Engels!) en vertellen wat ik allemaal heb gedaan in Nepal. Geen idee waarom ik een promopraatje moest doen, aangezien ik vermoed dat er enkel Nepalezen naar deze radiozender luisteren, maar oké, als het hun blij maakt wil ik dat wel doen. Geen idee of het goed was of niet, al lekker ze wel tevreden te zijn dus was ik ook tevreden!

En een beetje tam zijn

Jayram is enkel thuis voor een paar dagen voordat hij opnieuw gids moet zijn bij een trek. Dus vandaag had hij wat tijd nodig om dingen te regelen en in orde te brengen. Ik ben dus alleen achter gelaten in het huis en heb heel de dag niet zo heel veel gedaan. Ik heb een beetje geholpen met koken waar ik kon helpen (het is niet gemakkelijk om alles op hun manier te doen) en gebabbeld met de mensen die Engels konden praten. Daarnaast hen ik ook wat tv gekeken met de familie (jammer dat ik geen Nepalees kan). En ik heb een hoop handen geschud, want alle buren kwamen een voor een eens langs om dag te zeggen tegen mij.

Ondertussen begin ik ook wel te wennen aan de dal bhat en apprecieer ik het meer en meer. Al ga ik toch ook wel heel erg blij zijn als ik nog eens iets anders kan eten. Het enige waar ik wel elke dag meer naar verlang, is een goede douche. Het maakt me niet uit of die warm of koud is, maar ik begin zo ongelofelijk stoffig te worden en ik krijg mezelf gewoon niet meer helemaal proper door een beetje water uit de pomp over mijn armen en benen te wrijven. En daarnaast kijk ik toch ook wel uit naar een fatsoenlijk toilet… Ja, ik weet het, luxeproblemen, maar toch. Het is nu eenmaal zo.

Vandaag heb ik, mede door het gebrek aan de luxe van een ‘normaal’ toilet en een douche en het feit dat ik veel tijd had om na te denken, echt wel wat heimwee gehad naar huis. En dan vooral naar iedereen die ik mis en het feit dat thuis alles zo gemakkelijk is. Ik moet er niet altijd nadenken over alles, ik ken alles daar. Het is gewoon een heel stuk gemakkelijker. Dit had ik in het begin, toen ik aankwam in Nepal ook. Toen was het vooral om de reden dat alles zo nieuw en anders was en ik veel te veel moest verwerken op korte tijd. Gelukkig heb ik hier niet altijd last van, dus kan ik het wel aan om nog een tijdje door te reizen.

In de avond zijn Jayram en ik nog eens uitgenodigd bij zijn zus voor het avondeten. Deze keer was een deel van haar familie en haar schoonfamilie erbij. Haar schoonmoeder was echt een schat van een vrouw! Zij is een van die oudere dametjes die nog extreem energiek zijn en heel erg graag babbelen. Zij heeft me dus heel de avond uit gevraagd over mijn leven in België en hoe ik Nepal vind. Daarnaast heeft ze me verteld over alle reizen die ze al gemaakt heeft. Zo is ze vorige week nog een week de bergen in getrokken om enkele heilige plaatsen te bezoeken. Echt een topvrouw! De rest van de familie was wat stiller, maar het waren wel allemaal hele lieve en toffe mensen. We hadden echt een hele leuke avond.

Foto’s trekken

En dan was het alweer de laatste dag van mijn bezoek aan de familie van Jayram. En natuurlijk horen bij een laatst dag ook heel veel foto’s. En dan bedoel ik echt wel heel veel foto’s. Ik denk dat er vandaag met gemak een 200-300 foto’s zijn getrokken.

Het begon bij Rita thuis, waar ik was blijven slapen. Eerst enkele foto’s met de hele familie, dan nog foto’s met iedereen apart. Dan een paar foto’s met de schoonouders, dan weer een paar foto’s met de kinderen en zo verder. Het bleef maar komen! Op het einde deden mijn kaken pijn van al het lachen…

Het is ook echt wel heel leuk om te zien hoe mooi iedereen zich kleedt voor de foto. Dat laat wel zien dat zij het nemen van een foto niet elke dag doen en het als een speciale gelegenheid zien. En vooral de vrouwen kleden zich heel erg mooi, met veel kleur en mooie jurken. De mannen houden het soms op hun normale kledij of gaan voor iets properdere kleding. En ik… ik heb niets anders mee dan mijn kleren die ik van thuis mee heb, dus zat er niet veel anders op dan zo op de foto te gaan.

Nadat we genoeg foto’s hadden getrokken bij Rita thuis, was het tijd om terug naar Jayram’s thuis te gaan en daar nog een hoop foto’s te nemen. Ook daar was iedereen weer fancy gekleed en klaar om zo veel mogelijk foto’s te nemen! Omdat mijn gsm de beste camera had, heb ik mijn gsm ook een dik uur niet meer terug gezien omdat de kinderen het veel te leuk vonden om kei veel foto’s te trekken (deed me eventjes denken aan Monia, mijn zusje, wanneer we een paar vriendinnen op bezoek heeft…) Ik heb dan maar beloofd om ze allemaal door te sturen naar hen via WhatsApp. Daar keken ze alvast heel erg hard naar uit!

Natuurlijk kon ik ook niet vertrekken zonder de nodige kadootjes. Van Rita had ik al een gigantische knuffeldolfijn gekregen (hoe ga ik die in godsnaam drie maanden meesleuren?) en van Jayram en zijn familie heb ik een vaas, een hoedje en enkele sjaals gekregen. Die zouden me allemaal goed geluk moeten brengen. En dan was het nog tijd voor de zegening van de grootmoeder. Ik kon niet vertrekken zonder dat zij mij een goede reis had gewenst via een gebedje en een rode stip op mijn voorhoofd (inclusief rijst) had gemaakt. Hetzelfde gold ook voor Jayram, ook hij kon niet vertrekken zonder dat te moeten ondergaan. Ik vond het eigenlijk ook totaal niet erg, nu was ik alleszins zeker dat ik de busrit naar Pokhara zou overleven!

En dan was het tijd om echt te vertrekken. Na de nodige beloftes dat ik zeker terug zou komen in de toekomst en toch een beetje pijn in het hart was het tijd om in de tuktuk te stappen en te vertrekken naar de bushalte. Ondanks dat ik daar maar vijf daten ben geweest, ben ik deze mensen toch een beetje als familie beginnen zien. Ik ga hen ook echt wel missen. Vooral hun positieve en ongelofelijk vriendelijk en lieve ingesteldheid, waar je in België alleen maar van kan dromen. Ik heb daar heel veel geleerd over familie en hoe belangrijk het is om er altijd voor elkaar te zijn en niet steeds enkel aan jezelf te denken. Aan de bushalte was het weer een uurtje wachten op de bus en dat was een mooie kans om nog eens te genieten van enkele lekkere Mo:Mo’s en nog eventjes te babbelen met Rita. Haar werk was daar vlakbij en ze had wat tijd om langs te komen om dag te zeggen.
Aan de andere kant ben ik ook wel blij dat ik kan vertrekken, ondertussen was ik echt extreem hard aan het verlangen naar een normale douche en een plek met minder stof. Gelukkig was Pokhara de plaats die aan deze voorwaarden voldeed!