Zaterdag 6 april ging mijn wekker al vroeg af. Blijkbaar moet je er iets voor over hebben als je met de bus naar Chitwan wilt vertrekken. Die vertrok namelijk al om 6:30 (wat uiteindelijk 7:00 is geworden, ik had gemakkelijk een half uur langer kunnen slapen 🙄). En ook al is het maar een 140 km tot in Chitwan, de straten en wegen zijn hier op sommige plekken zo rampzalig dat je bijna niet vooruit komt. Dus Belgen, als jullie nog eens klagen over de staat van de wegen kom je best hier eens een dagje rondrijden!

Na een aantal uurtjes door de bergen rijden (het was jammer genoeg te mistig om veel te kunnen zien) kwamen ik in de namiddag aan in Chitwan. Nadat ik in het hotel (jep, in Chitwan zijn er zeer weinig hostels) aankwam kreeg ik meteen middageten en enkele uurtjes vrij.

Tegen de avond kregen we een eerste kleine rondleiding in het park. Deze was in een klein groepje: twee Duitsers (er zijn opvallend veel Duitsers hier), 2 Nederlanders en ik. We zijn dan samen langs de rivier gestapt en hebben, met hulp van de gids, al enkele krokodillen en een hoop vogels gezien. Na een goed uurtje eindigden we in het olifantencentrum. Hier vangen ze wezen, zieke en verwaarloosde (vanuit het circus of andere toeristenattracties) olifanten op. En ook al is dit allemaal met veel liefde voor de dieren en zijn ze overdag vrij om rond te lopen, het doet toch pijn om zo’n machtige dieren vastgeketend te zien.

The Big Boss, de grootste en oudste olifant in het centrum

Tijdens de rondleiding was ik aan de praat geraakt met de twee Nederlanders (Anja en Jos) en dat was maar goed ook. Het waren hele toffe mensen en ik zou morgen heel de dag met hen optrekken.

Na het eten in het hotel (het blijft bizar om zowel frietjes als noedels als rijst en vlees samen op een bord te krijgen) volgde er ook nog een show van enkele traditionele Nepalese dansen. Deze was wel leuk om te zien, maar jammer dat het publiek vol Indiërs (denk ik) zat die absoluut anders omgaan met zo’n show dan wij. Die babbelen heel de tijd, lopen random helemaal naar voren om foto’s te nemen en ze vertrokken spontaan allemaal tijdens de laatste dans. Het was precies een concert in België, maar alsof de hele zaal dan vertrekt in plaats van slechts enkele mensen.

Zondag was het tijd om echt het park in te trekken. Anja, Jos, onze 2 gidsen en ik begonnen met een dikke twee uur in een kano. Hier hebben we echt kunnen genieten van de stilte en het mooie landschap. En natuurlijk ook van de vele vogels en krokodillen die op de oevers zaten. We hebben zelfs geluk gehad en een neushoorn gezien, al was het van veraf en zagen we enkel de oren en een stukje van het hoofd.

Na een twee uur genieten van de rust was het tijd om zelf een beetje inspanning te leveren. Nu volgde drie uur door het park wandelen. Dit was heel speciaal, omdat het gevaar van de dieren die daar leven (tijger, olifanten, beren, neushoorns…) er wel echt is. En dat is een gevoel dat ik nog niet eerder heb gehad. Ik had wel een volledig vertrouwen in onze gids, dus dat helpt natuurlijk wel grotendeels. En ik moet eerlijk zijn, je lunch midden in de jungle opeten is ook wel eens iets anders dan aan tafel thuis.

Tijdens die drie uur hebben we niet heel veel dieren gezien; een aapje, een hoop insecten enkele pauwen en nog een neushoorn, maar was het wel heel anders om het park op deze manier te zien. Heel anders dan vanuit de kano of de jeeptocht die nog zou komen.

Ondertussen was de zon ook volledig door gekomen en begon het ook echt warm te worden op de open vlaktes. Het was dan ook heel aangenaam om af en toe door een stukje jungle te lopen dat een heel stuk koeler was!

En zoals net gezegd was het na de middag tijd voor de jeeptocht. En eerlijk is eerlijk, deze was toch het interessantste om dieren te zien. Met de jeep konden we een heel stuk dieper het park in gaan. En het duurde een tijdje, maar uiteindelijk hebben we wel een neushoorn vanop enkele meters afstand kunnen zien.

Uiteindelijk was het tijd om terug te keren en omdat het mijn laatste avond in Chitwan was (maandag ga ik naar Pokhara) heb ik zeker nog genoten van de zonsondergang boven de rivier.

Tijdens het avondeten en erna heb ik nog een hele tijd met Anja en Jos gebabbeld en hoewel we elkaar maar anderhalve dag hebben gezien, heb ik echt wel genoten van hun gezelschap! Je kan zeggen wat je wilt, maar Nederlanders blijven over het algemeen toch altijd aangename mensen ☺️.

Vandaag, woensdag, vertel ik voor een trektocht van 10 dagen vanuit Pokhara naar Annapurna Base Camp. Hier is niet veel internet en waarschijnlijk nog minder goesting om na 6 uur wandelen nog een blog te schrijven. Dus deze verhalen zullen moeten wachten tot ik terug in Pokhara ben en een beetje uit heb kunnen rusten 😉. Tot dan!