Om alle tien de dagen die de trek geduurd heeft in een enkele blogpost te gieten leek me nogal veel. Of de tekst zou veel te lang worden, of ik zou veel te veel informatie moeten weglaten. Dus heb ik het wijze (?) besluit genomen om het op te delen in enkele blogposts. Dus ik kan alleen maar zeggen: leun achterover, relax en geniet van het lezen!

Dag 1 (Nayapul – Hille)

Woensdag 10 april 2019 ben ik opgestaan met de vraag ‘Waar ga ik in godsnaam aan beginnen?’ Dat is al de tweede keer op minder dan een maand tijd dat ik deze vraag aan mezelf stel. De andere keer was op 2 april, toen ik begon met mijn grote avontuur doorheen Azië.
Na deze vraag volgde meteen een volgende vraag: ‘Heb ik alles mee dat ik nodig ga hebben en heb ik niet te veel meegenomen?’ Dus was het tijd om mijn backpack nog eens na te gaan en te checken of ik alles had. En jawel hoor, ik had alles! Enkel een paar snacks had ik nog nodig. Nog snel eventjes een winkeltje naast het hotel binnen springen om enkele Snickers te kopen (ahja, wat anders?)

Tegen dat ik terug was met mijn Snickers stonden Anuar en Jayram (onze gids) net klaar om te vertrekken. Dus nog snel de Snickers in mijn backpack steken en in de taxi kruipen.
Voordat de trektocht echt kon beginnen, was het eerst nog anderhalf uur rijden tot in Nayapul. Dit stadje ligt op 1010 meter boven de zeespiegel. Als ontbijt hebben we onszelf nog aangesterkt met een stuk toast en een omelet ertussen.

Zoals vaak is het begin het saaiste deel van een trekking. Je bent nog niet uit de ‘bewoonde wereld’ en eerst volgt er nog een stuk weg om af te wandelen. Deze weg ging omhoog, maar niet al te hard dus viel het wandelen nog goed mee. En het zonnetje scheen, dus buiten dat het te warm was, was het een mooie wandeling. Maar het echte werk moest nog komen.

In de middag zijn we gestopt in Hille, het ‘tweede’ vertrekpunt van het Annapurna Base Camp Circuit. Vanaf hier stopt de weg en toeristen kunnen nu niet meer verder gaan met de jeep, vanaf nu moeten ze wel wandelen. En vanaf hier begint dan ook het echte werk. Goed dat Jayram ons had aangeraden om ons water nog eens bij te vullen want we hadden het nodig! Voor ons lagen gigantisch veel trappen die we moesten beklimmen. En het zijn niet van die gemakkelijke, gelijkmatige trappen van thuis. Neen, elke trap heeft een verschillende hoogte en lengte, soms zijn het deftig uitgehouwen trappen, op andere momenten zijn het gewoon een hoop stenen op elkaar. Je moet dus echt wel je hoofd erbij houden om je enkel niet om te slaan!

Gelukkig konden we af en toe ook eens rusten en wat uitzweten (ik heb nog nooit zo veel op een dag gezweet denk ik) en een beetje genieten van het uitzicht. Want ook al zaten we nog niet zo heel hoog, toch waren er al enkele mooie landschappen om te zien.

Na een goede drie uur van non-stop trappen opklimmen kwam het einde in zicht! En bij dat einde hoorde ook een bepaalde kleine steen die op de grond lag. Hierop stond een cijfer: 3280. Volgens Jayram was dit het aantal trappen dat we die dag (ongeveer) hadden gedaan. Dat is toch geen klein aantal denk ik en dan pas besef je wat je eigenlijk net hebt gedaan.
In Hille was er een guesthouse voor Anuar en mij geboekt (en natuurlijk ook voor Jayram). Die dag hebben we niet veel anders gedaan dan in onze stoel gezeten en spelletjes gespeeld met elkaar. En natuurlijk ook gegeten, zeer belangrijk! Maar nog belangrijker: gedoucht! Want ook al is de zon tijdens de de middag verdwenen, het bleef nog steeds heel warm om zo een paar duizend trappen op te klimmen. Wat moet dat wel niet geweest zijn als de zon was blijven schijnen?!

Dag 2 (Ulleri – Ghorepani)

Op aanraden van Jayram hebben Anuar en ik (we lagen in dezelfde kamer) onze wekker een aantal minuten voor zonsopgang gezet (lees: om 5:40). Als de zon opkomt in de ochtend en er zijn geen wolken, dan heb je meteen al een mooi uitzicht op de bergen. Helaas voor ons waren we voor niets zo vroeg opgestaan en was het nog bewolkt.
Gelukkig was het niet helemaal voor niets en is de zon een half uurtje later toch nog komen piepen.

Tot mijn eigen verrassing had ik deze ochtend zo goed als geen last van spierpijn, wat ik eigenlijk nog wel had verwacht. Dus mijn dag begon al goed!
Na een stevig ontbijt was het tijd om opnieuw verder te wandelen. En toen hebben mijn benen toch eventjes geklaagd. Want ja hoor, alweer trappen. Gelukkig was het minder lang dan gisteren. Al was het niet minder vermoeiend. Tot Ghorepani was het nog steeds 800 meter dat we omhoog moesten. Naast onze gebruikelijke tussenstops om op adem te komen hebben we ook een eerste theepauze gehouden. En toen heb ik meteen mijn favoriete drankje ontdekt voor de rest van de trekking: hot lemon tea. Het is zo zoet als het maar kan zijn, maar toch zorgt de citroen erin dat het een beetje een zure smaak heeft. Heerlijk!

Vandaag was het dus maar een korte wandeling van slechts vier uur. Tegen de middag kwamen we al aan op onze eindbestemming voor vandaag: Ghorepani. En na zo twee dagen trappen beklimmen komt een namiddagje rust wel heel goed uit. Hopelijk genoeg tijd voor mijn benen om een beetje te recupereren. Ook mijn heupen, op de plaatsen waar mijn backpack erop rust, waren heel blij hiermee want die begonnen toch serieus pijn te doen nu.

En na de lunch was het hetzelfde ritueel als gisteren: douchen, kleren een beetje uitwassen, kaarten, spelletjes spelen… De uitbaatster van het guesthouse waar we vandaag verbleven was al een oudere dame (echt een schat!), maar toch heeft ze ons allemaal ingemaakt tijdens het kaarten. Het is duidelijk dat ze de nodige ervaring heeft!
Vandaag zijn we vroeg ons bedje in gekropen, morgen zouden we om 4:30 moeten opstaan om de zonsopgang te kunnen zien op Poonhill.

Dag 3 (Poonhill – Ghorepani – Chuile)

Vandaag ging het dus een lange dag worden. Dit komt deels omdat we een omweg hebben gemaakt naar Poonhill. Dat is eventjes volledig de andere kant uit om op de top van een berg een uitzicht te hebben op de zonsopkomst op alle bergen rondom Poonhill. En ja, dat zijn er veel! Helaas voor ons was het vandaag nogal bewolkt. Dus buiten hier en daar een klein gaatje tussen de wolken door was er niets te zien. Zijn we dan echt voor niets zo vroeg opgestaan en hebben we dan voor niets deze extra weg afgelegd? Neen hoor, op weg naar beneden hebben we toch echt wel een aantal grotere gaten gekregen in de wolken en hebben we echt wel een aantal bergjes kunnen zien.

Na ons vroege uitstapje naar Poonhill was ons ontbijt op ons aan het wachten in Ghorepani. Net als onze rugzakken… Tot mijn verbazing bleek die halve dag rust wel echt wonderen te hebben gedaan, want mijn heupen deden veel minder pijn dan gisteren en zelfs mijn benen protesteerden deze keer niet! Heerlijk is dat gevoel.

En jawel hoor, we waren nog maar pas vertrokken of de eerste trappen waren alweer daar. Als deze trek gedaan is ga ik proberen om alle trappen te vermijden voor de rest van mijn leven denk ik!
Gelukkig waren het er niet zo veel als de vorige twee dagen en op het einde wachtte ons een geweldig uitzicht. Het was zo mooi dat we hier een lange pauze hebben genomen, ook al waren we nog maar een klein uurtje onderweg.

Helaas kan het niet voor eeuwig blijven duren en als we ooit in Chuile wilden aankomen, dan moesten we echt wel weer verder wandelen.
En jawel hoor, na weer een klein uurtje wandelen kwamen we uit op een plateautje, opnieuw met een geweldig uitzicht. Ook hier hebben we een lekker lange pauze genomen, totdat het volledig mistig begon te worden en we niets meer zagen.

Vanaf toen was het gedaan met de mooie uitzichten. De rest van de dag hebben we tussen de bomen door gebracht. En ook hier kan je echt wel hele mooie dingen zien. De bomen zijn allemaal bedekt zijn met mossen en andere planten en ze hebben nooit volledig rechte stammen. Hierdoor lijkt het wel alsof we door een bos lopen dat rechtstreeks uit een horrorfilm kan komen. Zeker als de mist dan nog komt opzetten, dan is het plaatje gewoonweg compleet. En hoewel het op deze manier nogal eng klinkt, viel het allemaal nog wel mee. Er zijn geen spoken of andere rare wezens langs gekomen (misschien door het lawaai van alle toeristen?) en vanaf hier waren er veel minder trappen te bespeuren! Alleen dat al maakte mijn dag zoveel beter.

Toen we aankwamen in Chuile was het weer tijd voor onze dagelijkse routine en heb ik voor de eerste keer gebruik moeten maken van een hurktoilet. Het was de eerste, maar zeker niet de laatste keer. Het is anders, maar anders gaat ook als er geen andere opties zijn. En natuurlijk zijn we weer op tijd gaan slapen. Iedereen was wel moe omdat we al zo vroeg opgestaan zijn en toch een acht-tal uur onderweg zijn geweest.