Dag 7 (Machapuchre base camp – Annapurna base camp – Bamboo)

Vandaag hebben we het record verbroken van vroeg opstaan tijdens de trekking: de wekker ging al om 3:30. Ik ga er niet om liegen, zoiets doet wel eventjes pijn, zeker omdat ik deze nacht heel slecht heb geslapen. Eenmaal dat je dan beseft waar je ook alweer bent en waarom de wekker zo belachelijk vroeg gaat, is het allemaal weer niet zo erg. Even op de tanden bijten, uit het lekker warme bed komen en alle kledij aandoen die je meehebt. Dat allemaal om toch maar op tijd op Annapurna base camp te zijn en die zonsopgang op de bergen te zien zonder te bevriezen in de koude.

Hoofdlampje opzetten en dan beginnen met klimmen (en als je ooit van plan bent een trekking te doen zoals deze, zo’n hoofdlampje is echt een aanrader!). Het was buiten nog volledig donker. Geen lichtvervuiling te zien hier (enkel van de lampjes die allemaal de berg op aan het lopen zijn. Gelukkig valt dat goed mee en als we eventjes een kleine pauze nemen en onze lampjes uitdoen, kan je heel goed de sterren zien. Toch iets dat in België niet zo heel gemakkelijk is jammer genoeg… Mocht er geen sneeuw liggen en we niet op ABC moesten geraken, was ik daar waarschijnlijk gewoon neer gaan liggen om te kijken naar de sterren. Het was echt prachtig om dat zo te kunnen zien.

Na een goed uur klimmen kwamen we boven aan in ABC. En ja hoor, we waren op tijd voor de zonsopgang en hadden zelf nog een hoop tijd over! Perfect om op zoek te gaan naar een goed plekje. Ook al was de zon nog niet opgekomen, ondertussen waren de bergen al heel mooi zichtbaar. En ook al is dat zicht op zich al adembenemend en indrukwekkend, wanneer de eerste zonnestralen de top van de berg in brand zetten wordt het alleen maar adembenemender en indrukwekkender. Omdat ik zo lief ben zal ik toch een foto ervan tonen, maar weet gewoon dat het in het echt zo veel indrukwekkender en mooier is dan op deze foto…

https://flic.kr/p/25agDyR

Hoewel ik graag had gehad dat het mogelijk was, we konden daar natuurlijk niet voor eeuwig blijven zitten. Daarvoor was het net iets te koud en we moesten die dag nog helemaal tot in Bamboo wandelen, anders hadden we geen slaapplek. Natuurlijk begint uiteindelijk ook het effect van de berg die in brand staat af te nemen naarmate de zon verder opkomt. Natuurlijk konden we wel niet naar beneden gaan voordat we eerst een warme choco/thee hadden gedronken en we nog enkele foto’s met het bord van Annapurna base camp hadden gemaakt. En ja, we hadden gisteren ook al enkele van deze foto’s gemaakt, maar nu hadden we op de achtergrond de bergen. Dat is veel beter dan mist op de achtergrond!

Nadat de foto’s getrokken waren was het tijd voor ons ontbijt (eindelijk!). En na het ontbijt volgde de wandeling van 4-5u naar Bamboo. Die wandeling ging geweldig goed, alleen was het de eerste twee uur wel even schrikken dat het landschap op iets meer dan een dag zo extreem hard veranderd was. Er was ongelofelijk veel sneeuw gesmolten en er was ook een lawine naar beneden gekomen over de route. Het feit dat het een redelijk verse lawine was (er stonden nog niet al té veel voetstappen in) maakte het extra eng. Dat was de tweede keer in een kleine twee dagen dat ik er toch eventjes aan werd herinnerd dat je toch echt wel altijd op je hoede moet blijven hier. Stel je voor dat die lawine later naar beneden was gekomen of wij eerder vertrokken waren.

De weg naar Bamboo ging heel goed. Het was enkel naar beneden wandelen en nergens terug omhoog klimmen. Hierdoor kwamen we alle drie helemaal fit aan in Bamboo. Dat is de eerste keer dat dat gebeurden en ik geloofde niet dat dat enkel ligt aan het feit dat we niet echt omhoog hebben moeten klimmen. Misschien heeft het ook te maken met het feit dat er steeds meer zuurstof in de lucht komt waardoor ademen gemakkelijker is? Of is mijn conditie zo veel beter geworden na al die dagen wandelen?

Dag 8 (Bamboo – Jhinu Danda)

Ik ben het ondertussen al gewend dat ik niet kan uitslapen, maar het is toch wel niet aangenaam om rond 5:00 wakker gemaakt te worden door de kok… Ook al lagen we niet naast de keuken, de muren zijn zo dus (dunne houten plankjes) dat je alles erdoor hoort, zelfs van 2-3 kamers verder. En in ons geval dan ook de kok in de keuken. Deze nacht heeft het al heel veel geregend, maar deze ochtend was het nog steeds niet gedaan, dus ik was me mentaal al aan het voorbereiden om door de regen te wandelen vandaag. Gelukkig voor ons werd het na het ontbijt minder en een uurtje later was de hemel al bijna terug blauw. Het zou dus toch een goede dag worden?!

Ons doel vandaag was om deze middag in Chhomrong te geraken. Dat zou normaal geen probleem mogen zijn in afstand. En ik keek ook wel uit naar Chhomrong, maar tegelijkertijd had ik er absoluut geen goesting in. Chhomrong is namelijk een stadje dat uitgespreid is over een lange en steile bergwand. Dus Chhomrong betekend dus heel veel klimmen op korte tijd. Aan de andere kant, in Chhomrong hebben ze een German Bakery, waar ik nu echt wel al enkele dagen naar aan het verlangen ben. Na een hoop gezweet kwamen we dan eindelijk bijna boven aan en kon ik eindelijk een koffiekoek bestellen! Die was niet helemaal zoals ik gehoopt/verwacht had, maar was toch wel zeer lekker en het zeker waard!

Ondertussen was het nog iets te vroeg om al te lunchen, dus besloten we gewoon door te lopen naar onze eindbestemming: Jhinu Danda. Naar dit dorpje keek ik al sinds het begin van de trekking uit, want hier zijn warmwaterbronnen! En je kan niet geloven hoe ongelofelijk fijn het is om na 8 dagen wandelen een paar uurtjes in het water te kunnen weken en te kunnen genieten van de warmte. Er was helaas wel één nadeel aan deze warmwaterbronnen: bloedzuigers! Ik ontdekte ze pas tijdens dat ik in de guesthouse een douche nam om het vuil van me af te spoelen. Anuar had me er wel al voor gewaarschuwd, dus de verrassing was niet 100%. Al blijft het toch wel vies om plots zo’n beestje aan je te zien hangen.

Gelukkig heb ik de drie bloedzuigers overleefd, ze hebben me niet volledig leeg gezogen. Hierdoor kon Jayram me in de avond leren om Dhal Bat te eten zoals het hoort: met de handen natuurlijk! En een keer dat je doorhebt wat de techniek is, is het eigenlijk echt niet moeilijk om met je handen te eten. Enkel wanneer ze net warme rijst bij op je bord leggen is het even oppassen geblazen om de vingers niet te verbranden! Het is ook echt wel heel leuk om met je handen te eten, het is echt wel iets volledig anders dan frietjes met je handen eten. Het is veel leuker 😉.

Dag 9 (Bamboo – Birethanti)

Onze laatste dag van de trekking al! Wat is de tijd eigenlijk snel gegaan. Het oorspronkelijke plan was om vandaag maar een korte wandeling te doen. Gisterenavond kregen we echter van Jayram te horen dat er vandaag een Banda zou zijn. Een Banda is een staking in heel Nepal waarbij het verboden is voor alle voertuigen om rond te rijden. De Banda zou duren tot 17u. Als we onze gewone route zouden doen, zouden we dus zes uur moeten wachten en niets doen. We hebben dan maar besloten om nog een stukje verder te wandelen en op die manier onze route te sluiten. We zouden dan ook nog steeds moeten wachten, maar minder lang.

En off we go! We begonnen de dag al meteen met een brug die we over moesten. Tijdens de trekking zijn er al de nodige bruggen voorbij gekomen: stabiele bruggen, onstabiele bruggen, geïmproviseerde bruggen, soms korte en soms langere bruggen. Maar deze was wel degelijk de langste: 287 meter. En als je dat zo leest lijkt dat wel mee te vallen. Totdat je erop staat en de rivier onder je ziet en beseft hoe hoog de brug is. Dat is toch wel eventjes schrikken. Gelukkig was de brug wel heel stabiel en was het dus niet al te erg om erover te lopen. En het feit dat je een geweldig zicht hebt op de rivier onder je en de bergen rondom je maakt het het allemaal waard! En het feit dat je door deze brug niet meer helemaal tot beneden moet stappen en terug omhoog maakt je toch heel blij met deze brug.

Na de brug ging onze wandeling gewoon verder. De bergen worden in de achtergrond steeds kleiner en zijn ook niet meer altijd zichtbaar. Dus het wordt stilletjes aan tijd op er afscheid van te nemen. Gelukkig duiken ze af en toe nog eens op en zijn ze dus nog niet helemaal weg.

Het eerste deel van de tocht is nog over trekking paden en dus leuk. Maar eenmaal we over de helft zijn komen we uit op de weg. Vanaf daar is de omgeving nog steeds mooi, maar op een weg wandelen is nooit zo leuk als over kleine paadjes te wandelen. Hier en daar hebben we nog een stukje over zo’n trekking paden kunnen wandelen, het grootste deel was helaas wel de weg. En niet veel later kwamen we uit op ons eindpunt: Birethanti. Ondertussen heeft Jayram me ook gevraagd om voor enkele dagen met hem mee te komen naar het uiterste oosten van Nepal, om zijn familie te ontmoeten en te leren hoe ze echt leven in Nepal. Natuurlijk kon ik daar alleen maar ja op antwoorden!

Toen we aankwamen was het ongeveer 13u. Dus nog zo’n vier uur die we moesten overleven voordat de Banda gedaan was en we naar Pokhara kunnen vertrekken. Dus dat er niets anders op dan wat te eten, te lezen, te kaarten en te babbelen. De tijd ging heel snel voorbij en de taxi kwam een half uur vroeger dan verwacht. Dus waren we ook iets eerder terug in Pokhara, wat wel fijn was.

In de avond zijn Anuar en ik naar Frituur n° 1 geweest. De twee Nederlanders waar we in Chhomrong mee hadden gesproken waren hier zo ongelofelijk enthousiast over dat we wel moesten gaan (en ik had ook gewoon echt goesting in (hopelijk) fatsoenlijke frietjes. Niet de frieten die ze hier in Nepal maken want die smaken volledig anders…) En ze hadden gelijk, het was echt ongelofelijk lekker! Het was een heerlijk laatste avondmaal voordat ik met Jayram zou vertrekken naar Birthmod om zijn familie te ontmoeten en niets anders te eten dan Dhal Bat. En toch kijk ik er al heel erg hard naar uit! Ik ben heel benieuwd hoe die mensen daar juist leven en ik wil ook gewoon veel meer leren over hun cultuur.