Jawel hoor, ik heb negen dagen trekken door het Annapurna-gebergte in Nepal overleefd. En ik moet zeggen dat ik toch wel een beetje trots ben op mezelf dat ik dat ook echt heb gedaan. Het was zowel fysiek als mentaal op sommige momenten heel zwaar, maar op het einde is het het echt wel waard.
Ik ga wel niet meteen beginnen aan mijn verhalen van tijdens het trekken. Ik moet jullie namelijk nog een beetje vertellen over een geweldig stadje waar ik twee dagen ben geweest voordat de trek begon: Pokhara.

Pokhara

Om van Chitwan naar Pokhara te gaan, neem je als toerist normaal de bus (of toch als backpacker alleszins). En deze busrit was zo veel mooier dan de busrit van Kathmandu naar Chitwan! Nu was het heel mooi weer, de zon scheen en we reden doorheen de bergen waar je regelmatig voorbij een klein dorpje rijdt.

Na een paar uur door de bergen slingeren waren we dan eindelijk in Pokhara. En laat ik het zo zeggen, Pokhara is echt een grote stad. Toen ik er de eerste keer over hoorde vertellen dacht ik dat het een klein stadje zou zijn aan een meer. En op bepaalde vlakken lijkt dat ook zo omdat de hoofdstraat zich daar bevindt. In werkelijkheid is Pokhara veel groter dan enkel die straat en enkele kleine zijstraatjes.
Hetgeen dat mij het meeste aansprak aan Pokhara, is de rust en het feit dat hier bijna geen vuiligheid op de grond ligt. Er zijn regelmatig vuilnisbakken te vinden (in tegenstelling tot in Kathmandu) en maar weinig auto’s maken gebruik van hun claxon.

Ik heb me dus de rest van de dag geamuseerd met gewoon door de stad heen te wandelen. Vooral langs de kant van het meer kon ik helemaal genieten van de rust en de stilte. Hier kan je ook af en toe vissers zien. Ik heb zelfs ontdekt dat er hier een heus Disneyland is! Wie had dat verwacht?! Al is het wel niet zo mooi en modern als de Disneyland dat wij kennen natuurlijk 😉.

Paragliding

Ik ben niet alleen naar Pokhara gekomen om van hieruit te starten met trekken, maar ook om te paragliden. Dat stond er op dag twee in Pokhara op het programma.
Terwijl ik stond te wachten tot ze me kwamen oppikken om te gaan paragliden, kwam ik Anuar tegen. Anuar is de Mexicaanse jongen waar ik samen mee zou gaan trekken. Ik wist niet dat hij ook mee zou gaan paragliden, dus dat was wel een leuke verrassing! Zo konden we elkaar op voorhand al een beetje beter leren kennen.
Niet veel later stopte er een kleine jeep voor het hotel van het bedrijfje dat de paragliding organiseert. Toen Anuar en ik instapten kregen we meteen al te horen dat de kans bestaat dat we vandaag niet zouden gaan paragliden omdat het weer te slecht is (veel wolken, misschien regen). Gelukkig zou, in dat geval, onze sessie worden herzet naar een latere datum zodat we ons geld niet kwijt zouden zijn. En inderdaad, onze afspraak in de ochtend werd afgelast omdat het weer niet wilde meewerken. Maar als het weer later in de dag beter zou worden, zouden ze ons opbellen en konden we alsnog gaan.

En ja hoor, een uurtje of twee later kregen we telefoon dat het weer goed genoeg was en ze ons opnieuw zouden komen oppikken. En dan volgde er een rit van een half uur de bergen in. En damn wat was de weg slecht op bepaalde stukken. Echt zodat je letterlijk door elkaar geschud wordt in de jeep. Ik had bijna medelijden met de jeep…
Eenmaal boven bleek het het wel waard. Het weer was nog steeds niet echt schitterend, maar het regende niet en er waren niet al te veel wolken. Dus alle parachutes werden open gelegd (we waren echt niet de enige, er waren zo veel andere mensen die ook gingen paragliden!)

Eenmaal dat ik en mijn begeleider in ons harnas zaten en aan de parachute vast zaten, was het wachten tot de wind goed genoeg was om te vertrekken. En dat wachten duurde lang! Ik denk dat we daar echt wel een goede 10-15 minuten gewoon hebben gestaan. Tot mijn begeleider plots riep ‘run!’. En toen zat er niets anders op dan gewoon beginnen te lopen. Dat is echt een heel bizar gevoel, je bent gewoon naar beneden aan het lopen en er lijkt niets te gebeuren. Totdat plots je voeten de grond niet meer raken en je aan het zweven bent. De eerste paar seconden is dat een heel beangstigend gevoel, maar na een paar minuutjes was ik volledig tot rust gekomen en kon ik enkel nog genieten van het landschap en het gevoel van vliegen.

Dat genieten duurde niet zo heel lang, want dan plots zei de begeleider dat ik naar achteren moest kijken en lachen want hij zou een paar foto’s trekken. Wel, dat waren de meest onspontane en ongemakkelijke foto’s uit mijn leven denk ik… Maar ik zal toch zo vriendelijk zijn om de beste eruit met jullie te delen 😉

Na nog een goed kwartier genieten van het uitzicht, enkele kleine acrobatische kunstjes en nog meer ongemakkelijke foto’s begon ik me helaas steeds slechter te voelen. Het voelde precies aan als autoziekte, wat dus absoluut niet aangenaam is voor de mensen die het kennen. De begeleider had me op voorhand gewaarschuwd dat dat kan gebeuren en dat ik het dan zo snel mogelijk moet zeggen, omdat het enkele minuten duurt voordat we aan de grond geraken. En ben ik blij dat ik het op tijd had gezegd, want elke minuut begon ik me slechter te voelen. Ik was heel blij om terug vaste grond onder mijn voeten te hebben. Ik voelde me dan ook meteen terug een heel stuk beter!

Na het paragliden werden Anuar en ik weer mooi aan ons hotel afgezet en was het tijd om onze gids te ontmoeten die met ons mee zou gaan tijdens het trekken.
Onze gids noemt Jayram en was jonger dan Anuar en ik (21 jaar), maar had natuurlijk wel al heel wat meer ervaring dan wij twee. Samen met hem hebben we de route overlopen en zijn we nog gaan shoppen. Ik was namelijk niet voorbereid om te gaan trekken (Anuar had ook nog niet alles), en sommige dingen, zoals crampons en een muts en een warme broek, kunnen toch wel handig zijn als je tot 4000 meter hoogte gaat trekken.

Jayram heeft ons zelfs nog een kleine rondleiding gegeven door Pokhara en we hebben samen enkele lokale streetfoods uitgeprobeerd. En iemand van Nepal bij je hebben is verdomd gemakkelijk om de prijs een heel stuk te laten dalen!

Die avond ben ik nog eens lekker gaan eten en nadien was het tijd om mijn bedje in te kruipen, morgen zouden we al vroeg moeten vertrekken naar ons vertrekpunt van de trek! En over die trek vertel ik in een volgende blogpost, anders wordt het een beetje heel lang vrees ik… 😜