Nadat ik in Zaventem afscheid had genomen van mijn ouders en Ruben kon mijn reis echt beginnen. En amai, had ik die vluchten eerst toch wel onderschat?! Al denk ik wel dat het ook niet hielp dat ik op geen enkele vlucht echt heb kunnen slapen…

Na een zeer lange dag/nacht kwam ik dan eindelijk aan in de luchthaven van Kathmandu. Dit is duidelijk een luchthaven die momenteel nog bijgewerkt en uitgebreid wordt, ze waren de inkomhal nog aan het metselen terwijl de passagiers allemaal binnen stroomden. Ik moest ook mijn visum nog aanvragen, net zoals bijna iedereen op het vliegtuig, dus de rijen waren lang. Het ging ook niet echt vooruit, dus besloot ik om me op de grond neer te zetten totdat de rijen een beetje korter waren. 
Dit heeft toch nog wel een hele tijd geduurd, maar daarna had ik wel redelijk snel mijn visum voor 30 dagen te pakken. De volgende stap was om in het hostel te geraken.

Aangezien het maar 5 km wandelen zou zijn wilde ik geen taxi nemen. Ik had me wel niet verwacht aan de zwerm taxichauffeurs die je van je af moet slaan wanneer je uit de luchthaven komt. De eerste zwerm heb ik van me af kunnen slaan, bij de tweede ging het minder goed waardoor ik uiteindelijk toch gezwicht ben. Dit had wel een voordeel: deze taxi-chauffeur heeft heel veel uitleg gegeven bij alles waar we voorbij reden (niet dat ik veel onthouden heb, ik was echt veel te moe). Toen ik eindelijk in het hostel was, was het eigenlijk nog te vroeg om te gaan slapen. Ik heb dan mijn backpack maar een beetje opgeruimd en opnieuw geordend en nadien heb ik een kleine wandeling doorheen de stad gedaan.

Dag 2

Ondanks dat ik zeer moe was, heb ik niet goed geslapen. De matrassen zijn duidelijk niet zoals in België en ik heb zo’n vermoede dat mijn matras zo goed als geen vulling meer heeft en ik eigenlijk gewoon op een houten plank lig. Al kan ik daar beter aan beginnen te wennen vermoed ik…

Ondanks de korte nacht ben ik vandaag wel op verkenning gegaan naar de Monkey Temple (Swayambhunat). Om daar te geraken moest ik eerst een 2-tal km wandelen doorheen de stad. En dan vallen meteen al de eerste grote verschillen op met België. Om te beginnen de verkeerschaos (die had ik gisteren ook al wel gezien natuurlijk) en de vuiligheid. In België klaagt iedereen al wanneer er een papiertje op de grond ligt, hier is het grootste deel van de grond bedekt met papiertjes en plastic en ander afval. En zo is het, voor zover ik heb gezien, in de meeste straten wel. Vooral in de kleine straten, waar er geen asfalt ligt, is het erg. In de geasfalteerde straten is het nog doenbaar.

Eenmaal dat je dan begint aan de 300+ trappen die je op moet klimmen om aan de Monkey Temple te komen, is wel alle vuiligheid weg. Deze is dan vervangen door souvenierkraampjes en mensen die proberen om zichzelf te verkopen als gids. Ik ben er nog niet uit wat nu het ergste is…
Uiteindelijk is het het wel allemaal waard. Het is inderdaad wel een indrukwekkende stupa, ook al zijn ze ondertussen nog bezig om deze verder terug op te bouwen na de aardbeving van enkele jaren geleden. En bonus, je hebt een zeer mooi uitzicht over Kathmandu (voor zover de mistigheid het toelaat).

Nadat ik een beetje rond heb gekeken op Swayambhunath (er zijn verschillende kleinere op en rond de berg) ben ik verder Kathmandu in getrokken. Dit is nu eens echt een stad waar je volledig verloren kan lopen: alle straatjes lijken op elkaar, er zijn geen rechte lijnen, er zijn ook bijna geen herkenningspunten. Dus ben ik een aantal keer verdwaald in de straatjes. Gelukkig bestaat er nog zo iets als maps.me waarbij je een kaart kan downloaden (van Nepal in dit geval) en ik zo de weg terug kon vinden naar het hostel. Ik zou het ook aan de locals kunnen vragen, maar dan kunnen ze geen Engels en je dus niet verder helpen, of vragen ze uiteindelijk toch geld om je naar je hostel te brengen. Jaja, je leert zo’n dingen zeer snel!