Het is al een hele tijd geleden sinds mijn laatste hike naar Cape Brett, dus het was tijd om er nog eens op uit te trekken voor enkele dagen. En nu is er vlak bij Nelson toevallig toch wel niet één van de Great Walks van Nieuw-Zeeland zeker? Wat een geluk heb ik toch! Of misschien valt dat toch nog wel mee, van de negen Great Walks in Nieuw-Zeeland zijn er zes in het Zuidereiland, dus ze zijn moeilijk te missen daar!

Ik ga hieronder een beetje meer een technische uitleg geven over de hike zelf, als dat je niet interesseert en je gewoon de foto’s wilt zien raad ik aan om een klein beetje naar beneden te scrollen tot de volgende titel.

Deze hike van vier tot vijf dagen loopt langs de kust in het Abel Tasman Nationaal Park, dat zich in het noordelijke deel van het Zuidereiland bevindt. Aangezien ik niet alle tijd van de wereld had, besloot ik de hike te doen in vier dagen. En dit is ook niet een hike die je zomaar kan doen wanneer je wilt, je moet rekening houden met de getijden. Hier kan er een verschil zijn van zo’n vijf meter tussen hoog- en laagtij. Er zijn drie stukken op de hike die afhankelijk zijn van de getijden om over te kunnen steken. Twee daarvan hebben een alternatieve route, de derde heeft geen alternatieve route en kan enkel over worden gestoken bij laagtij. Dus als je ooit wilt plannen om deze hike te doen, ga je zeker informeren bij de i-Site in Nelson en check de getijden-tabellen online! Hieronder kan je mijn kaartje van de hike zien met in de rechter bovenhoek mijn tabel voor de dagen dat ik de wandeling zou doen (23-26 september).

De foto hierboven is een map van de Abel Tasman Coast Track. Je kan deze hike in twee richtingen doen: van noord (boven) naar zuid (beneden) of omgekeerd. Mijn eerste gedachte was om het in die richting te doen, maar dat werkte niet uit met de getijden, dus moest ik van zuid naar noord wandelen. Waarom zou je van noord naar zuid wandelen? Dan begin je met de watertaxi te nemen naar Tōtaranui en wandel je de eerste dag naar de Whariwharangi hut en van daaruit helemaal naar beneden tot Mārahau. En als je van zuid naar noord wandelt, doe je hetzelfde maar in omgekeerde volgorde natuurlijk. En het leek me wel leuk om met de watertaxi te beginnen (maar nu weet ik dat het ook heel tof is om op het einde in een half uurtje langs alles te varen waar je de afgelopen vier dagen gewandeld hebt).

Wanneer je een hike plant is er een ding dat je absoluut niet mag vergeten: eten en water! Ik zou vier dagen in een nationaal park zijn, dus ver weg van de bewoonde wereld en supermarkten en kranen met water. Dus ik moet genoeg eten hebben om vier dagen op te kunnen overleven. Gelukkig hadden de hutten wel allemaal gefilterd water, maar ik besloot toch maar om mijn drinkbus met een waterfilter mee te nemen mocht het nodig zijn (en jawel hoor, ik heb het nodig gehad!). En als je dan alle eten hebt, moet je natuurlijk ook eventjes checken hoe zwaar je backpack is, want je wilt geen vier dagen rondlopen met 20 kg op je rug…

En nu genoeg technische uitleg over de hike (als je toch meer info wilt, altijd welkom om een berichtje te sturen/een reactie achter te laten natuurlijk!), tijd om wat meer te vertellen over wat ik allemaal gezien en gedaan heb daar.

Dag 1: Mārahau tot Anchorage Hut (12.4 km)

En jawel hoor, ze geven regen voor vandaag… Gelukkig wel enkel voor in de voormiddag, dus in plaats van beginnen te wandelen om 9am, besloot ik rond 10:30-11:00am te beginnen. Kwam eigenlijk ook wel goed uit, vanuit Nelson naar Mārahau rijden duurt iets meer dan een uur, dus ik kon een beetje langer slapen ook. En de wandeling vandaag zou redelijk kort zijn, zo’n 3-4 uur, dus het is niet erg dat ik wat later vertrok.

Na de rit naar Mārahau kwam ik aan aan het startpunt van de hike. Nog een keertje dubbelchecken of ik alles wel in mijn backpack had gestoken. Had ik genoeg kleren? Had ik genoeg eten en drinken? Had ik mijn slaapzak en kookset? Mijn camera? Extra batterijen? En dan toch nog een keertje een derde keer checken, je weet maar nooit natuurlijk! Alles leek in orde, dus tijd om te vertrekken.

Het was nog een heel klein beetje aan het regenen, dus het eerste uur was niet het meest aangename. Gelukkig werden de bomen al snel talrijker en zorgden ze voor een beetje een dak tegen de regen, zodat ik mijn regenjas uit kon doen. Een regenjas is altijd fijn als het aan het regenen is, maar is toch altijd een heel stuk warmer dan gewoon in een korte broek en een t-shirt rondlopen. Na een uurtje begon de regen te minderen en na anderhalf uur was de regen zo goed als voorbij en kon ik mijn camera boven halen om foto’s te trekken. En omdat de wandeling kort is en het dag één is en ik dus nog veel energie heb, besloot ik alle ‘side tracks’ ook te doen. Ze waren het niet allemaal waard, maar enkele gaven zeker een extra mooi uitzicht dat echt voor een toegevoegde waarde zorgde.

En iets meer dan vier uur en 15 km later kwam ik aan op mijn eindbestemming: Anchorage Hut. Ik had al eerder in een DOC hut geslapen op Cape Brett, maar deze was duidelijk pas recent gebouwd! Er waren zelfs enkele USB kabels om je gsm/camera/… op te laden en er was WiFi (die ik mooi niet gebruikt heb, ik wilde vier dagen volledig van de wereld afgesloten zijn). Maar dat was ook wel alles. Er was een kleine kachel en tafels, bankjes en bedden. Er zijn bijvoorbeeld geen lakens, geen kookvuren, geen kussens… Dat zijn allemaal dingen die je zelf mee moet nemen. Daar wordt je natuurlijk wel op attent gemaakt als je de hut boekt, dus je neemt een slaapzak mee en een vuurtje en kookpotten.

Na een dag wandelen is is het heerlijk om een goede maaltijd te eten (ondanks alle snickers en koekjes en gedroogd fruit dat je tijdens de dag gegeten hebt, ben je nog steeds heel hongerig!) En die avond had ik spaghetti op het menu staan (nog een restje van gisteren) en dat heeft heerlijk gesmaakt. En als desert nog een paar extra koekjes, waarom ook niet?!

Toen ik aankwam was de hut al redelijk vol, ik was duidelijk niet de enige. Een aantal mensen hadden een dagtrip gemaakt en werden later met de boot opgepikt om terug te keren naar Mārahau en rond 5pm was het plots een heel stuk rustiger in de hut. Ik was wel blij toen ik zag dat er nog enkele andere mensen van rond mijn leeftijd achter waren gebleven. En samen hebben we een zeer toffe avond gehad. De hut stond vlak bij het strand, en iets verderop waren er ook enkele kleine grotten met gloeiwormen. Dus we hebben, toen het donker was, een wandeling over het strand gemaakt en hebben de grotten bezocht. We zijn er nog steeds niet helemaal wat het mooiste is: de sterrenhemel of de gloeiwormen. Na onze wandeling begon het toch een beetje koud te worden en hebben we ons rond de kachel gezet om enkele kaartspellen te spelen en niet veel later zijn we ons bed in gekropen. En jawel hoor, het was nog maar net iets na 10pm toen…

Dag 2: Anchorage Hut tot Awaroa Hut (20.1 km)

Ondanks dat ik heel slecht heb geslapen die nacht, was ik toch al wakker om 7am toen de zon op kwam. Na een heerlijk ontbijt (havermout, jippie!), het oprollen van de slaapzak en dubbel checken of ik niets vergeten was, was het tijd om verder te wandelen. Vandaag zou een lange dag worden, omdat ik de hike niet in vijf dagen kon doen, zou ik vandaag de afstand wandelen die je normaal in twee dagen doet.

Gelukkig had ik wel leuk gezelschap voor het eerste deel van de reis. Van de mensen die ik gisteren had leren kennen, waren er twee die van noord naar zuid aan het wandelen waren en waarvan we dus afscheid moesten nemen. Een derde persoon wandelde met zijn familie (en die liepen nogal traag), dus bleven ik en Katie over. We besloten samen te wandelen tot de volgende hut (haar eindbestemming voor die dag) en ik zou van daaruit verder wandelen naar de volgende hut.

En hier was ook mijn eerste passage waar ik rekening moest houden met het getij! Laagtij vandaag was om 8:10am. Je kan een uur voor en anderhalf uur na laagtij oversteken. Als je dat tijdframe mist, kan je rond de baai lopen, maar dan wandel je wel meteen een uur langer… Gelukkig waren we meer dan op tijd klaar. Natuurlijk eerst nog afscheid nemen van Kate, Michael en Jun en een groepsfoto nemen en dan was het tijd om te vertrekken!

Ook al is het meeste water nu wel uit te baai verdwenen, het is nog steeds nat zand waar je overheen moet lopen en hier en daar is er nog een grote poel water over. Schoenen aanhouden en hopen de voeten droog te houden was origineel het plan, dat na de volle vijf minuten opgegeven werd toen duidelijk werd dat het water toch iets hoger kon komen dan verwacht… En je wilt echt geen natte schoenen hebben waar je nog enkele dagen in moet wandelen! En op dat moment heb je meteen ook spijt dat je geen waterschoenen of iets dergelijks meegenomen hebt, want die schelpjes zijn toch wel zeer scherp en pijnlijk om over te wandelen! Maar we hebben het gehaald, we zijn aan de overkant geraakt. Dan volgt de volgende zware taak: zo veel mogelijk zand van tussen je tenen uit krijgen, anders begint dat heerlijk te schuren en heb je gegarandeerd blaren op het einde van de dag. En eenmaal dat dat voorbij was, was de rest van de wandeling een fluitje van een cent!

Het voordeel als je met twee wandelt in plaats van alleen? Je hebt iemand om tegen te babbelen natuurlijk, maar je kan ook foto’s van elkaar trekken! Dus geniet van deze paar foto’s waar ik ook eens op sta voor de verandering.

De wandeling naar Bark Bay Hut, Katie’s eindbestemming voor die dag, was eigenlijk heel kort (iets meer dan acht kilometer), maar dat nam niet weg dat de uitzichten nog beter waren dan gisteren. Er waren echt wel enkele ongelofelijke uitzichten en hele mooie stranden onderweg. En ondanks dat we toch wel enkele keren gestopt zijn kwamen we al rond 11:30am aan aan de hut. Terwijl ik verder zou wandelen tot Awaroa Hut kon Katie al een mooi plekje op het strand zoeken en genieten van de rust (de hut stond opnieuw vlak naast het strand). Ik had helaas niet de tijd om ook eventjes van de rust te genieten, ik had nog zo’n 12 km voor de boeg dus na een kwartiertje pauze ben ik vertrokken naar mijn eindbestemming voor die dag: Awaroa Hut.

Nadat we afscheid hadden genomen van elkaar begon ik verder te wandelen. En ook hier was er meteen al een oversteek die afhankelijk was van het tij. En op het eerste zicht leek het eigenlijk nog wel doenbaar om de oversteek nu te doen, ook al was het al zo’n drie uur na laagtij. Dus ik besloot het te riskeren. Laat ik het zo zeggen: ik was blij dat ik niet veel langer had gewacht, het water kwam deze keer al tot iets boven mijn knieën. Maar het was dus nog doenbaar en het scheelde toch weer een half uurtje wandelen.

Deel twee van de wandeling vandaag was een heel stuk zwaarder dan het eerste deel. Het begon meteen al met een klim… Van een uur… Waarbij ik ongeveer 300 meter omhoog ben geklommen. Dat klinkt misschien belachelijk en perfect doenbaar op veel minder tijd, maar hou in gedachten dat ik een dikke tien kg in mijn backpack op mijn rug droeg en energie moest sparen voor de rest van de dag. Plus het was middag, dus lekker warm en ik moest af en toe gewoonweg stoppen om eventjes een beetje af te koelen. Maar het was dus wel een hele toffe uitdaging en het geeft je toch een goed gevoel als je beseft dat je boven bent en het hebt gehaald. Totdat je beseft dat je opnieuw naar beneden begint te lopen. En terug omhoog. En terug naar beneden. En terug omhoog… Zo gemakkelijk als de wandeling tot Bark Bay Hut was, zo vermoeiend was de wandeling tot Awaroa Hut.

Uiteindelijk ben ik wel aangekomen aan Awaroa Hut. En het was een stuk sneller dan ik had verwacht. Uiteindelijk had ik vandaag 23.7 km gewandeld in iets minder dan zeven uur. En eenmaal aangekomen in de hut was het tijd om een bed te zoeken, mijn slaapzak neer te leggen en iets te eten (het is echt ongelofelijk hoe veel je eigenlijk eet als je zo een dag aan het wandelen bent…) Gelukkig waren hier ook een hoop toffe mensen, helaas niemand van mijn leeftijd, maar wel een groep zotte Nieuw-Zeelanders. En met hun zou ik de komende twee dagen nog blijven rondwandelen, dat belooft!

Dit lijkt me wel weer genoeg voor deze blogpost, voor deel II van de hike zullen jullie eventjes moeten wachten tot ik opnieuw een beetje tijd heb ik mijn drukke leven om een nieuwe post neer te schrijven! 🙂