Dag 3: Awaroa Hut tot Whariwharangi Hut (16,9 km)

De derde ochtend op deze ongelofelijk mooie hike. En dit is een redelijk cruciale ochtend. De hut stond deze keer op vijf meter van de zee wanneer het hoogtij is, maar enkele honderden meters van de zee vandaan bij laagtij. En jawel hoor, ook hier moet gebruik gemaakt worden van laagtij om verder te kunnen wandelen (Awaroa Inlet is het stuk ‘zee’ waar we doorheen moeten wandelen). En deze keer is er geen enkele optie voor een detour…

En om eventjes een iets beter beeld te geven van hoe dat eruit ziet, heb ik hier drie mooie foto’s.

Dankzij de geweldige persoon die naast mij lag en heel de nacht gesnurkt heeft (en zelfs mijn op maat gemaakte oordopjes konden er niets tegen doen) heb ik een geweldige nacht gehad en was ik rond 6am al klaarwakker. En ik zou nog minstens tot 9am moeten wachten voordat ik Awaroa Inlet zou kunnen oversteken. Omdat het hier over zo’n gigantische afstand gaat (bijna 1 km) die je moet afleggen in de inlet, wordt er echt aangeraden om zo perfect mogelijk rond laagtij te gaan.

Na een opnieuw heerlijk ontbijt (jawel hoor, havermout!) had ik dus alle tijd om mijn backpack eens helemaal leeg te halen en opnieuw in te pakken, zodat het gewicht nu iets beter verdeeld zou zijn (had ik gisteren toch wel een beetje last van). En daarna had ik zelfs nog tijd over. Enkele mensen besloten er al voor te gaan om 8.30am en iedereen die besloot iets langer te wachten keek in spanning toe of het wel goed zou komen. Op een bepaald moment zagen we enkel nog hun bovenlichaam en hele korte beentjes, dus op dat moment stonden ze dus ergens met het water tot over hun knieën. Ik besloot dan om toch maar net iets langer te wachten zodat het water nog net iets meer zou kunnen dalen. En rond 9 am was het dan zo ver, tijd om ervoor te gaan!

Ik had niet eens de moeite gedaan om mijn schoenen aan te trekken voordat ik vertrok, en dat was goed, anders had ik al na 100 meter kunnen stoppen om ze opnieuw uit te doen. Alles ging zeer goed (op de pijnlijk scherpe schelpen na dan) tot ik in het midden van de inlet aankwam. Geen idee of jet het opgemerkt hebt op een van de vorige foto’s, maar daar staat een regenboog op. En die was niet omdat het voorheen geregend had, maar omdat de regen eraan kwam. Ik had gehoopt dat ik de inlet zou kunnen oversteken voordat de regen arriveerde, maar helaas, halfweg had de regen mij ingehaald. En dat was niet aangenaam. De inlet was een gigantische open vlakte met absoluut geen beschutting. Dus heb ik maar snel mijn regenjas aangetrokken en heb ik zo snel mogelijk verder gewandeld.

Uiteindelijk, een dikke tien minuten later kwam ik eindelijk aan aan de overkant en kon ik proberen een beetje te drogen onder een van de bomen daar. Na een korte pauze om een beetje te drogen en mijn schoenen aan te trekken, was het tijd om verder te wandelen! En vandaag zou het “coastal” gedeelte van de naam heel duidelijk worden: bijna heel de dag heb ik op stranden of op enkele meters van de zee gewandeld. En eenmaal dat de regen begon weg te trekken het de zon begon te schijnen werd het meer en meer aan wandeling van het ene paradijselijke strand naar het volgende paradijselijke strand.

De grootste uitdaging lag in het eerste deel van de wandeling, van Awaroa Hut tot ongeveer halfweg, Tōtaranui. Ook al lag dit stuk vlak langs de zee en zou je dus verwachten dat het grotendeels vlak is, er zaten een heel aantal onverwacht intense heuveltjes in. En die dan afgewisseld met stukken strand om over te lopen is een stevig begin van de dag!

In Tōtaranui heb ik een pauze genomen en al snel werd het drukker daar. Tōtaranui is namelijk een grote camping en één van de plaatsen waar de watertaxi’s mensen oppikken en afzetten. Morgen moet ik terug wandelen naar deze plek om de watertaxi terug te nemen naar Mārahau. Maar voor vandaag gaat de toch nog een stukje verder naar het noorden, helemaal tot Whariwharangi hut.

Het eerste kwartier na Tōtaranui was redelijk saai, maar daarna kwamen de stranden terug! En het leek wel alsof elk nieuw strand weer net dat beetje beter eruit zag. Tot ik plots dacht dat ik op Paaseiland stond. Op één van de stranden was een hoofd uitgehouwen in een steen, wat heel erg hard leek op de hoofden die je kan vinden op Paaseiland. Maar aan de andere kant is de steen zo ruw in vorm gebracht dat het eerder lijkt dat dit natuurlijk ontstaan is. Helaas kan ik er niet meteen iets van terug vinden, dus ik zal geen definitief antwoord kunnen geven…

Na dit toch wel mooiste stuk strand op deze hike, volgden er nog enkele stranden voordat ik aankwam bij Separation Point. Separation point zou een kleine omweg zijn, maar aangezien dit een plaats is waar regelmatig zeehonden op de rotsen liggen zonnebaden, eentje die het meer dan waard kan zijn! Enige nadeel: je moet bereid zijn om een zeer steile afdaling te maken. Er wordt zelfs aangeraden om je backpack aan de top achter te laten om het gemakkelijker (en veiliger) te maken.

Tijdens het afdalen kan je nog niet meteen de zeehonden zien, maar wel een kolonie jan-van-genten (die hun naam klinkt toch een heel stuk beter in het Engels: gannet). Eenmaal dat je dan helemaal tot beneden bent geklommen en je dichter bij de kolonie komt, blijkt toch wel niet dat ze niet echt zijn zeker?! Het zijn gewoon een hele hoop houten jan-van-genten.

Ze proberen hier een nieuwe broedplaats op te zetten, omdat door erosie de kolonie op Farewell Split dreigt te verdwijnen. En dat doen ze dus met een hoop houten jan-van-genten en een luidspreker. Ondanks dat er geen echte jan-van-genten waren (en ook geen zeehonden) was ik toch blij dat ik tot beneden ben geklommen, al was het maar om eventjes tot aan de vuurtoren te lopen. En uit te waaien (er stond een ongelofelijk sterke wind).

Eenmaal terug boven was het tijd om de laatste paar kilometers af te leggen tot Whariwharangi hut. Nog een laatste keer een berg omhoog en dan een zachte afdaling tot aan de hut, die deze keer ietsjes verder van het strand lag, maar deze hut was ooit een echt huis geweest. En het had twee verdiepingen! En vier slaapkamers! Dus ik had mijn eigen kamer voor deze nacht. Ik weet niet of het daardoor kwam, of omdat ik volledig uitgeput was, maar die nacht was mijn beste nacht op de hele hike.

Dag 4: Whariwharangi Hut tot Tōtaranui (9 km)

De laatste dag van de hike! Ik ga wel blij zijn dat het voorbij is, maar ik ga het toch ook wel missen. Het blijft toch elke keer opnieuw een aparte ervaring om een hike te doen van meerdere dagen. Plus dit zal betekenen dat ik afscheid ga moeten nemen van alle mensen die ik de afgelopen dagen heb leren kennen, altijd het moeilijkste gedeelte.

Maar zo ver zijn we nog niet, eerst is er nog een kleine wandeling te gaan! Voor vandaag zijn er twee opties. Of ik wandel terug via dezelfde route als gisteren, of ik kan een andere route nemen. Die route gaat via Gibbs Hill. En dat betekende… jawel hoor, klimmen! En om precies te zijn, zo’n 405 meter. Aan de andere kant, dit zou wel een heel mooi uitzicht kunnen zijn over Abel Tasman National Park en het is een andere route. Dus het is optie twee geworden!

Vandaag zou ik ook niet helemaal alleen wandelen, enkele andere mensen zouden ook via Gibbs Hill Track wandelen, en we zouden gezellig samen blijven. En een klein groepje zou via de weg van gisteren terug wandelen naar Tōtaranui, dus we hebben er een kleine wedstrijd van gemaakt. Wie zou er als eerste in Tōtaranui aankomen?!

En eigenlijk, de klim naar de top van Gibbs Hill viel eigenlijk zeer goed mee. Het was een langzame klim, met slechts op het einde een steiler stuk. Eenmaal boven aangekomen bleek het het ook meer dan waard te zijn, het uitzicht was echt wel ongelofelijk mooi.

En dan nog een rustige wandeling naar beneden tot we in Tōtaranui aankwamen. En jawel hoor, wij waren eerst! Al scheelde het maar een kleine vijf minuten met de andere groep. Dus we zullen het maar houden op een gelijkstand. En dan was het nog eventjes wachten op de watertaxi. Ik was alleszins zeer blij dat ik gisteren nog naar het bedrijf gebeld had om te vragen of ik een eerdere taxi kon nemen, anders had ik hier nog zo’n drie uur ‘vast’ gezeten. Nu konden we met z’n allen in de taxi kruipen en genieten van de terugrit naar Mārahau. Het blijft toch wel een raar gevoel als je in een klein half uurtje vaart langs de hele route waar je de afgelopen vier dagen over gedaan hebt.

En wat is het beste om te doen na vier dagen te leven op snacks en maaltijden uit pakjes? Een heerlijke lunch gaan eten in een restaurantje in Mārahau! En jawel hoor, het was heerlijk! En ook een mooie kans om nog een laatste babbeltje te hebben met mijn mede-hikers voordat iedereen opnieuw zijn eigen weg zou gaan.

Nadat we allemaal afscheid hadden genomen van elkaar ben ik mijn auto in gekropen met het plan om terug te rijden naar Nelson. Onderweg kwam ik wel voorbij een bordje met het opschrift ‘Split Apple Rock’. Ik zal eerlijk zijn, dat wekte toch wel mijn interesse, dus besloot ik nog een kleine omweg te doen.

Een kwartiertje rijden later bleek er nog een kleine wandeling aan vast te zitten ook. Maar hey, ik heb net vier dagen aan een stuk gewandeld, een paar honderd meter extra moet ook wel lukken zeker?

Al was het toch een klein beetje een teleurstelling. Het is heel cool om een rots te zien die perfect in half is gebroken, maar de appel zag ik er toch niet in hoor… Al was het strand wel perfect, dus ben ik toch nog eventjes blijven hangen voordat ik echt terug reed naar Nelson. Ik keek enorm hard uit naar mijn welverdiende douche…