Wellington

Na een gezellig tochtje op de ferry tussen het Zuider- en Noordereiland was ik weer in Wellington! Ik had even enkele dagen nodig om opnieuw een beetje een planning te maken en te bedenken wat ik ging doen nu dat ik de jobaanbieding in Auckland niet meer had. Na een goede hardloopsessie (helpt mij altijd om mijn gedachten een beetje te ordenen en tot rust te komen) stond mijn besluit vast: ik zou nog steeds terug naar Auckland gaan. Ik had daar een hele hoop connecties, ik kende de stad goed en dan zou ik meteen ook een hele hoop mensen terug zien die ik toch een beetje begon te missen! Maar eerst enkele dagen in Wellington om deze stad nog een beetje verder te verkennen.

Weta Workshop

Ik vermoed dat de meeste onder jullie Lord of the Rings wel hebben gezien? Of alleszins al van hebben gehoord? En als je mijn blog een beetje gelezen hebt, weet je ook dat deze films behoren tot mijn favoriete films. Wel, in Wellington is er een niet zo klein bedrijfje dat een hele hoop sets en props en kostuums voor films maakt. En twee keer raden welke film hen groot heeft gemaakt? Jawel hoor, Lord of the Rings! Voor deze trilogie hebben zij bijna alles gemaakt: kostuums, sets, miniaturen, wapens, special effects… Maar ze zijn niet enkel bekend van Lord of the Rings natuurlijk, ze hebben ook gewerkt aan andere grote films zoals: Avatar, Godzilla, The Chronicles of Narnia, Men in Black… Dit zijn slechts enkele van de grootste blockbusters waar zij aan meegeholpen hebben. Als je graag eens de 160 films (zowel grote als kleinere films) bekijkt waaraan zij meegewerkt hebben: hier kan je de hele lijst vinden!

Maar tot nu toe zijn ze het meest bekend voor Lord of the Rings. En het leuke is, ze doen tours doorheen hun bedrijf waarbij ze uitleg geven hoe alles bedacht, gedesignde, gemaakt, uitgevonden… wordt. Want jawel hoor, ze hebben echt een hele hoop innovatieve dingen bedacht daar. Ik ga niet te veel verklappen, je moet zelf maar eens afkomen om de tour te doen, maar het is het meer dan waard! Helaas worden ook een aantal illusies van films kapot gemaakt die je nooit meer zal kunnen vergeten waardoor je met een ander oog naar films gaat kijken. Al geeft dit dan wel meteen een hoop meer appreciatie voor hoe films gemaakt worden. Echt een gigantische aanrader!

Zealandia

De dag nadien was het tijd voor iets anders: Zealandia. Dit is een ecosanctuary, een groot gebied net buiten Wellington dat volledig omheind is. En er staat niet zomaar een hek omheen, maar eentje dat alle dieren buiten houdt die niet in Nieuw-Zeeland thuis horen. Denk aan muizen, ratten, katten, possums… Eigenlijk alles wat niet een vogel is (voordat mensen naar Nieuw-Zeeland kwamen leefde hier slechts 1 zoogdier: een vleermuis). Omdat de Europeanen zoveel invasieve diersoorten met zich meebrachten, begon de populatie van inheemse diersoorten gigantisch te dalen en heel veel soorten zijn uitgestorven (bvb de Moa) of met uitsterven bedreigd (bvb Kiwi’s, Kākāpō). Om deze soorten te helpen overleven, zijn een aantal eilanden rondom Nieuw-Zeeland volledig pest-vrij gemaakt en worden deze vogels hier onder gebracht zodat ze in alle rust kunnen leven in de hoop dat in de toekomst Nieuw-Zeeland volledig ontdaan is van alle invasieve soorten en ze terug op hun natuurlijke plaats uitgezet kunnen worden. Zo zijn er momenteel slechts 206 Kākāpō in leven op vier eilanden rondom Nieuw-Zeeland, terwijl ze overal in Nieuw-Zeeland gevonden konden worden voor de aankomst van mensen.

Zealandia probeert een veilige omgeving te creëren voor deze dieren en toch toegankelijk te blijven voor bezoekers zodat ze deze dieren kunnen zien en appreciëren. Toen ik Zealandia binnen kwam viel het me op hoe luid de vogels waren. Ik weet dat de meeste vogels in Nieuw-Zeeland ongelofelijk luid zijn vergeleken met andere delen van de wereld, maar als je slechts 1 exemplaar hoort valt dat wel mee. Als er plots tien in een boom zitten wil je bijna je oordoppen boven halen, zeker als de Weka begint te roepen.

Naast het feit dat hier zo veel vogels bij elkaar zitten is het ook gewoon een zeer mooie omgeving om in rond te wandelen. Zo goed als alle planten zijn inheems, wat je ook niet veel ziet in andere plaatsen in Nieuw-Zeeland. De uitstap naar Zealandia heeft mij laten zien wat Nieuw-Zeeland ooit was en wat het hopelijk opnieuw zal worden als alle invasieve soorten weg zijn. Nu loopt er een gigantisch programma om dit doel te bereiken tegen 2050, hopelijk halen ze hun doel!

New Plymouth

Na enkele dagen uitwaaien in Wellington was het tijd om weer verder te gaan. Ik kan natuurlijk meteen doorrijden naar Auckland, maar dat zou een erg lange en saaie dag worden. Aangezien ik nog niet echt aan de westkust van het Noordereiland was geweest, besloot ik via daar te rijden. Ik zou een nacht in New Plymouth blijven, vlak bij Mount Tarakani/Mount Eggmont.

En ik moet zeggen, dit is echt een ongelofelijk coole berg. Voor zij die The Hobbit hebben gezien, je kent het beeld van The Lonely Mountain wel vermoed ik? Deze is exact hetzelfde! Het is een 2518m hoge berg die volledig op zichzelf staat in een verder zo goed als vlak land. En natuurlijk hoort er bij zo’n unieke berg een mooie Māori legende!

De legende rond Taranaki is dat alle vulkanen op het Noordereiland ooit samen stonden, in het midden, waar nu het Tongariro National Park is. Eén van de vulkanen is de mooie Pihanga. Zij was begeerd door zowel Taranaki als Tongariro en na een lang gevecht tussen de twee won Tongariro uiteindelijk. Uit schaamte is Taranaki gevlucht tot hij niet verder kon naar het westen. Hier nam hij een korte rustpauze en creëerde op die manier een vlak en lager stuk land, wat uiteindelijk uitgroeide tot Te Ngaere (een moerasgebied). Door zijn vlucht heeft hij ook de geul gecreëerd waar nu de Whanganui rivier doorheen stroomt. Na zijn korte pauze vluchtte hij naar het noorden tot hij tegen werd gehouden door de Pouakai bergketen. Wanneer de zon opkwam, versteende hij waar hij nu staat. Taranaki is vaak in wolken gehuld, op deze momenten zou hij treuren om het verlies van zijn geliefde Pihanga. Aan de westkust zijn af en toe ongelofelijk spectaculaire zonsondergangen te zien, en deze zouden gecreëerd worden door Taranaki om zijn liefde aan Pihanga te tonen.

De eerste Māori zijn in Nieuw-Zeeland aangekomen rond 1300. In die 700 jaar dat ze hier leven nu hebben ze toch echt wel een hoop interessante en uitgebreide legendes gecreëerd! Geen zorgen, ik zal er nog wel een aantal vertellen in latere posts.

New Plymouth zelf is niet heel interessant, maar van hieruit kan je wel een hele hoop hikes doen rond en op Mount Taranaki, dus ik vermoed dat ik hier nog wel eens terug zal komen! Maar nu eerst verder rijden naar Auckland…

Auckland

Hoewel Auckland niet bepaalde het beste/mooiste gedeelte is van Nieuw-Zeeland, was ik toch wel blij dat ik terug was. Grotendeels omdat ik het daar goed ken, ik weet waar alle goede restaurantjes zijn, ik ken mijn weg en ik ken een hoop mensen daar. Toen ik in het hostel binnen kwam herkende ik meteen al enkele gezichten van de paar weekends dat ik in hetzelfde hostel ben gebleven toen ik in Te Puke aan het werken was. En ik had al snel een job gevonden in een restaurant vlak bij het hostel, dus dat was ideaal!

Mijn visum dat ik op dat moment had zou vervallen op 17/12. Nadien zou ik een ander visum krijgen. Ik was heel blij dat ik nog wat langer in Nieuw-Zeeland zou kunnen blijven, maar helaas kan ik met dat nieuwe visum enkel seizoenswerk doen. Niet bepaald mijn favoriete werk, maar als ik daardoor in Nieuw-Zeeland kan blijven zal ik het wel doen! Maar dit bekent dus dat ik er nu extra van moet profiteren en zo veel mogelijk in horeca ga werken als ik kan voordat ik niet meer mag.

Hoewel ik hierdoor een zeer druk werkschema had, heb ik in het begin toch nog een dagje de tijd gevonden om één van de eilanden rondom Auckland te verkennen: Rangitoto Island. En om naar een rugby wedstrijd te gaan…

Rugby!

Wie had dat ooit gedacht? Ik, Kevin, die naar een sportwedstrijd gaat kijken?! Gelukkig wel geen voetbal, maar rugby! Al moet ik wel zeggen, de wedstrijd zelf was niet de hoofdreden om te gaan kijken. Het waren de All Blacks (het nationale team van Nieuw-Zeeland) tegen de Wallabies (eigenlijk The Australia national rugby union team, maar dat klinkt niet zo goed). En natuurlijk ging ik vooral kijken voor de haka! Die wel echt absoluut indrukwekkend is! Zelfs in een stadium met bijna 40 000 toeschouwers was het volledig stil tijdens de haka en kon je luid en duidelijk het team horen roepen en op hun dijen slaan.

En de wedstrijd zelf was ook niet slecht eigenlijk, een heel stuk beter dan voetbal waar ze al op de grond gaan liggen als ze nog maar een zuchtje wind voelen. Hier rammen ze in op elkaar en vraag ik me continu af hoe die mannen nog kunnen leven. En het tempo ligt ook zeer hoog, wat het interessant houdt! Plus, het was gewoonweg kei cool om met 40 000 mensen in een stadium te zitten en te beseffen dat dit onmogelijk is in 99% van de wereld…

Rangitoto

Rangitoto is een van de jongere vulkanen rond Auckland. Auckland zelf is gebouwd op zo’n 53 (uitgedoofde) vulkanen. De meest bekende is sowieso Mount Eden, deze staat zo ongeveer in het midden van de stad en kan je van overal zien. En dan is er Rangitoto. Deze ligt net buiten Auckland zodat het een klein eiland op zichzelf vormt. En het leuke is, deze vulkaan is nog maar zo’n 600 jaar geleden ontstaan. Dus de eerste Maori’s in Nieuw-Zeeland hebben deze vulkaan zien uitbarsten en zien groeien tot een volledig eiland. Hoe cool (en beangstigend) moet dat zijn om mee te maken?!

Deze dagen kan je met de ferry naar Rangitoto Island varen (duurt een klein half uur) en daar een dagje doorbrengen op het eiland. En waarom zou je in godsnaam de ferry nemen naar dit eiland en daar een dag blijven? Er zijn hier enkele redenen voor: vanop de top van de vulkaan heb je een geweldig uitzicht over Auckland, de grond is letterlijk lava geweest (wat eens wat anders is dan de standaard aarde) en het is gewoon een mooie en rustige plek om te zijn!

Ik had mijn ticketje voor de ferry klaar, ik had mijn wekker gezet en uitgerekend hoe lang het zou duren om naar de haven in Auckland te wandelen zodat ik mijn ferry niet zou missen en dus op tijd zou vertrekken. Helaas had ik geen flauw idee vanaf welke pier de ferry zou vertrekken… En ik had duidelijk op de foute gegokt, waardoor ik uiteindelijk toch nog moest rennen om op tijd te zijn voor de ferry. Gelukkig was ik net op tijd (ik had nog een tweetal minuten over) en kon ik tot rust komen terwijl de ferry Auckland verliet en richting Rangitoto vaarde.

Na een plezant vaartochtje kwamen we aan op Rangitoto. Het eerste dat mij opviel? Het is warm! En het was nog vroeg in de ochtend, het zou dus nog een heel stuk warmer worden. En de bomen zijn vaak niet groot genoeg om echte schaduw te geven, en ik had niet zo heel veel zonnecrème bij me. Jep, ik ging verbranden vandaag! Niets aan te doen helaas, dus maar doorzetten! Er zijn twee grote wandelroutes die je kan volgen op het eiland: naar de top van de vulkaan en terug of naar de top van de vulkaan en via een omweg teruglopen. Natuurlijk ga ik dan voor de tweede optie, hoe meer er te ontdekken valt hoe beter!

De top van de vulkaan is zo’n 260 meter hoog, dus het zou wel een redelijk stevige wandeling worden. Al was het een heel zachte stijging, dus het viel allemaal redelijk goed mee. Ik had alleen wel onderschat hoe ongelofelijk warm het hier wordt… Zwarte grond (lava-gesteente) en weinig tot geen beschutting is een beetje als door een oven lopen. Gelukkig kwam ik al snel aan op mijn bestemming: de top van de vulkaan. En het uitzicht was het zeker en vast waard! Het is eens iets anders om naar Auckland te kijken vanuit deze richting.

Nu volgde het gemakkelijke stuk: terug naar beneden wandelen en dan terug op tijd aan de stijger zijn om de ferry naar Auckland niet te missen. Dat was geen enkel probleem, ik had zelfs nog een hele hoop tijd over om in de schaduw een beetje af te koelen en te lezen voor ik me terug in de drukte van Auckland zou wagen…

Thanksgiving

Tussen al het werken in het restaurant en de roodtruck door besefte ik niet hoe snel de tijd voorbij ging, en plots was het eind november. En aangezien er een Amerikaan in ons hostel was betekende dat natuurlijk Thanksgiving! (En we lieten natuurlijk geen enkele kans liggen om een feestje te bouwen met het hostel!) En ook al draait thanksgiving grotendeels om even stil staan bij alle dingen die het afgelopen jaar gebeurd zijn en alles waar je dankbaar voor kan zijn, ging het bij ons vooral om het eten (oeps). Geen kalkoen, maar wel een hele hoop internationale gerechten! En met een hele hoop bedoel ik ook écht een hele hoop. De tafel was volledig overladen, iedereen had veel te veel gegeten die avond en toch hadden we nog genoeg eten over om nog een dag of drie van te leven… Komt ervan als zo’n 20 mensen allemaal iets te eten maken. Maar het belangrijkste is dat het een ongelofelijk gezellige avond was en we een hele hoop plezier hebben gehad!