Hura Falls

Na de culturele onderdompeling naast Lake Aniwhenua was het tijd om onze toch verder te zetten. De volgende stop: Taupō. Al konden we dat natuurlijk niet doen zonder nog een laatste keer te genieten van de warmwaterbronnen. Of in dit geval: een warmwaterrivier. Deze rivier komt uit een meer waaronder geothermische activiteit is. Het meer zelf is veel te warm om in te zwemmen, maar als je de rivier voor een tijdje volgt, koelt het water af tot de perfecte temperatuur!

Nadat iedereen lekker opgewarmd was (het was toch nog niet al te warm eind september, je voelt de winter nog steeds een beetje), konden we eindelijk afscheid nemen van de geothermische activiteit en doorrijden naar het grootste meer van Nieuw-Zeeland. En niet zomaar een meer, maar onder dit meer ligt een supervulkaan. Heerlijk geruststellend toch? Mocht die nu uitbarsten is het dagdag Kevin en de rest van Nieuw-Zeeland. De laatste keer dat deze vulkaan is uitgebarsten, zo’n 1800 jaar geleden en dat was de hevigste uitbarsting in de laatste 5000 jaar. Helemaal tot in Rome werden de effecten van deze uitbarsting gezien (volgens Wikipedia dan toch ;)).

Een grote rivier zorgt meestal ook wel voor een aantal rivieren. Een van deze rivieren is de Waikato River. En een klein stukje verderop liggen de Huka Falls. Nu moet je je hier wel niet echt hoge watervallen bij voorstellen, maar eerder een extreme stroomversnelling. Deze komt er doordat de Waikato River normaal zo’n 100 meter breed is en hier door een versmalling van zo’n 15 meter breed moet. Dit zorgt ervoor dat er gemiddeld 220 000 liter water per seconde door deze versmalling stroomt. Maar genoeg woorden hieraan vuil gemaakt, een kort filmpje maakt alles toch net iets duidelijk!

Tongariro National Park

Na toch weer eventjes mooi geconfronteerd te zijn geweest met de kracht van moeder natuur, was het tijd om verder te rijden tot Taupo. En zo’n vijf minuten later waren we er al! Even een kleine pauze voor de lunch, maar vooral om het uitzicht hier te bewonderen. Het was een ongelofelijk mooie dag en aan de andere kant van het meer konden we perfect het Tongariro National Park zien liggen. En in Tongariro National Park liggen drie vulkanen: Ruapehu, Ngauruhoe en Tongariro. Alle drie deze vulkanen zijn nog steeds actief (de meest recente uitbarsting was de Tongariro in 2012).

Ngauhuroe is de bekendste van de drie, maar dan wel onder een andere naam: Mount Doom. De berg die een iets meer dan bescheiden rolletje speelt in Lord of the Rings. En het beste van al: de Tongariro Alpine Crossing, een dagwandeling doorheen het Tongariro National Park waarbij je langs de drie vulkanen loopt, is de mooiste dagwandeling ter wereld (blijkbaar). En jawel hoor, die wandeling staat ook bij ons op de planning! Helaas is het weer hier even wisselvallig als in België en was het nog niet zeker of het weer over twee dagen goed genoeg zou zijn, hoe goed het vandaag ook is… Voordat we ons daarover zorgen gaan maken, ligt er nog een andere mooie bestemming op ons te wachten: Blue Duck Station. Voordat we aankwamen in Blue Duck Station, hebben we een goede twee uur kunnen genieten van de uitzichten van de drie vulkanen in Tongariro en werden ze ook steeds groter (niet letterlijk natuurlijk, ze werden groter omdat we er dichter naartoe reden…) En dan kan je het natuurlijk ook niet laten om een mooie foto te nemen met de vulkanen op de achtergrond!

Blue Duck Station

Blue Duck Station is een gigantische boerderij aan de rand van een nationaal park (Whanganui National Park). En met gigantisch bedoel ik ook echt wel gigantisch: zo’n 7000 hectaren als ik me niet vergis. Al is boerderij niet echt het juiste woord, het is eerder een gigantisch gebied waar ze proberen om de inheemse dieren en vegetatie weer terug te brengen. En dan vooral de Blue Duck (Whio in te reo), een eend die enkel in Nieuw-Zeeland voorkomt en een bedreigde diersoort is. En beeld je nu ook geen vlak land in, dat is het absoluut niet. Het is meer bergen/heuvels dan iets anders, waardoor ze, ondanks de gigantische oppervlakte, toch maar een paar duizend koeien en schepen hier kunnen houden. De rest van het land is gewoonweg onbruikbaar om dieren/gewassen op te houden.

Het Blue Duck Station zelf, waar je kan overnachten, ligt midden in dit gebied. Dat betekend dus een dik half uur rijden van de dichtstbijzijnde grote weg. En nog leuker: vanaf dat je deze grotere weg verlaat, valt alle telefoonbereik ook meteen weg. Dag Instagram, Facebook, WhatsApp, mails… voor de komende twee dagen!

De eerste avond hebben we daar een mooi feestje gebouwd met z’n allen. Voordeel: de buren konden de politie niet bellen voor geluidsoverlast aangezien we geen buren hebben. Hoe heerlijk is dat?? Ondanks dat we niet helemaal stil waren, hebben we toch wel mooi een paar keer de Morepork gezien. Dit is een Nieuw-Zeelandse uil die niet heel vaak wordt gezien. Wij kunnen ons nu tot de gelukkigen rekenen die de uil wel hebben gezien :).

Uitslapen zat er de volgende dag wel niet echt in, er stonden een aantal activiteiten op het programma. Ik heb meegedaan aan de bush safari. En tijdens die drie uur dat we door twee mensen die op Blue Duck Station werken werden meegenomen, heb ik echt ongelofelijk veel geleerd over de Blue Duck en de vegetatie van Nieuw-Zeeland en de geschiedenis van het land en nog zo veel meer. Ik ben echt ongelofelijk blij dat ik ervoor heb gekozen om mee te gaan. Helaas hebben we geen blue ducks gezien maar misschien komt dat later nog wel eens. We zijn ook naar een van de hogere punten van het gebied gegaan waar we het grootste deel van hun terrein kunnen zien. Dan pas besef je een beetje hoe groot 7000 hectare wel niet is.

Nadien was het tijd om te gaan kleiduifschieten. Ik had hier op dat moment niet zo heel erg veel goesting in, dus besloot ik maar iets anders te schieten: namelijk foto’s. Ik ben eventjes fotograaf van dienst geweest en ik moet zeggen, er zaten wel enkele mooie foto’s tussen!

Nadien waren er geen geplande activiteiten meer, maar er zijn een heleboel verschillende korte wandelingen die je kan maken daar in de buurt. En eentje springt er dan toch nog wel een beetje uit: de wandeling naar de Blue Duck Falls (jawel hoor, alles staat hier in het teken van de blue ducks! Zelfs ons gebouw waar we sliepen noemde whio). De wandeling naar daar toe was niet heel erg spannend (volg de modderweg), maar de waterval zelf was wel een uitdaging, vooral omdat de stenen zo ongelofelijk glad waren. Er was ons op voorhand al gewaarschuwd dat we moesten uitkijken zodat we niet zouden vallen. En jawel hoor, er duurde de volle twee minuten voordat er al iemand bijna viel. En nog geen minuut later is er iemand echt uitgegleden. Maar goed dat het niet al te erg waren, het dichtsbijzijnde ziekenhuis was niet bepaald dichtbij…

En dit was allemaal aan de bovenkant van de waterval. We waren nog niet eens naar beneden gelopen. En dat maakte het nog veel leuker, een glibberig pad naar beneden lopen. Wonder boven wonder zijn er hier geen gewonden gevallen en is iedereen recht gebleven. Hoewel het hier in de zomer waarschijnlijk een mooie poel is om te zwemmen, was het daar nu toch nog een heel stuk te fris voor. Zelfs de hele weg terug naar boven hebben we overleefd zonder dat er iemand is uitgegleden, dus ik denk dat we wel kunnen zeggen dat het een redelijk geslaagde tocht was.

Raetihi

De volgende dag stond de Tongariro Alpine Crosswalk op de planning. Helaas was het weer ondertussen zo slecht geworden dat deze werd afgelast. Nu zit er niets anders op dan nog eens terugkomen naar hier om een nieuwe poging te ondernemen om de Tongariro Crossing te lopen. Op zich geen probleem, ik heb zo ongelofelijk genoten hier dat het toch wel op mijn planning staat om hier een paar weekjes te komen Wwoofen (werken in ruil voor eten en een plek om te slapen) op Blue Duck Station.

Doordat het zo’n slecht weer was vandaag hadden we ook geen zin om een alternatieve wandeling te maken, dus zijn we eerst naar een infocentrum gereden over het Tongariro National Park en vulkanen in Nieuw-Zeeland. En dan was het tijd om door te rijden naar onze eindbestemming van vandaag: Raetihi. Op zich is dit een dorpje waar niet veel te beleven valt, maar er is een geweldig hostel. Het gebouw was vroeger een klein ziekenhuis en had een echte centrale verwarming! Dat is de eerste keer dat ik dat heb gezien hier in Nieuw-Zeeland. Maar nog beter dan de centrale verwarming? De twee jacuzzi’s! Daar hebben we toch een heel stuk van de avond in doorgebracht.

Wellington

Deze heerlijk ontspannende avond was geen slechte afsluiter van het rondreizen. De volgende dag reden we door naar Wellington, waar de wegen van bijna iedereen zouden splitsen. Al dachten we daar nog niet aan, eerst waren er nog een paar dagen in Wellington die we met elkaar konden doorbrengen.

Een van de eerste dingen die we in Wellington hebben gedaan? Het Te Papa museum bezoeken! Dat is een gigantisch museum, gratis en ongelofelijk leuk. Het is niet een van die saaie musea waar je doorheen loopt en naar stoffige dingen kijkt achter glas. Er is interactie, er zijn verhalen, filmpjes, dingen om te ontdekken… Het is echt van alles een beetje. Ook gaat het van wetenschap tot oorlog tot milieu tot kunst. Dit museum is toch echt wel een van de must do’s als je in Wellington bent.

In de avond zijn we met z’n alles nog iets gaan drinken. Morgen zou onze driver naar het Zuidereiland verder gaan en nog iemand van de groep ging met hem mee. Dat was dus het ideale moment om nog een laatste keer een mooi feestje te bouwen. Zonder al te veel details te geven: dat is toch wel goed gelukt!

Voor de rest van de dagen hebben we met de overblijvers van de groep heel veel gegeten, een rugby wedstrijd gekeken in een Irish pub dat ooit het gebouw voor een publieke wc was, Mount Victoria beklommen en zijn we naar de botanische tuin gegaan.

Wellington is trouwens ook wel de leukste stad die ik tot nu toe heb bezocht hier in Nieuw-Zeeland. Het deed me een beetje denken aan Leuven, wat aan de kleinere kant maar toch nog heel veel te doen en te zien. In ieder geval een heel stuk beter dan Auckland! Helaas zat het er voor mij na zo’n drie dagen in Wellington ook weer op en was het tijd om terug te keren naar Auckland. In de ochtend zijn we al vroeg vetrokken met het busje en zo’n 10 uur later kwamen we aan in Auckland. Voor alle files gelukkig! Hier heb ik nog twee dagen genoten van het mooie leven voordat ik begon te werken in Takapuna. Ik ga het vrije leven van het rondtrekken toch wel missen! Al is het ook wel leuk om een tijdje op eenzelfde plek te blijven en tot rust te komen voordat alle chaos weer gaat beginnen!