En met helemaal naar het zuiden, bedoel ik ook echt helemaal naar het zuiden. Het is tijd om het Zuidereiland en Stewart Island te gaan verkennen! Dat is wel geen ritje dat je in een dag of twee doet (de kortste weg van Auckland naar Bluff is zo’n 1600 km) en aangezien ik onderweg een paar dingen wilde zien, besloot ik het rustig aan te doen. Mijn eerste stop was Raglan.

Raglan

En ik zou niet alleen naar Raglan gaan, een aantal mensen van het hostel gingen mee om een weekendje aan het strand te liggen en een beetje te surfen. Het weer was absoluut perfect om aan het strand te liggen (misschien zelfs wel een beetje té warm). Gelukkig was er iemand zo slim geweest een gazebo mee te nemen om voor een beetje schaduw te zorgen. Anders hadden we het echt niet lang vol gehouden in de brandende zon. Helaas was het hierdoor wel iets minder goed weer om te surfen, maar we hebben er toch maar het beste van gemaakt! Elke vijf tot tien minuten was er toch een redelijk goede golf waarop we konden surfen (als ik op mijn surfboard kon blijven staan natuurlijk…)

En om het helemaal af te maken bleven we die avond op een camping slapen en niet in een hostel. Helaas hadden we geen idee dat de security zo streng zou zijn op de camping. We wilden er een gezellige avond van maken, gewoon een beetje babbelen met elkaar en verhalen vertellen. Op een bepaald moment komt de man van de security naar ons om te zeggen dat we te veel lawaai maken… We waren gewoon aan het babbelen, niet eens aan het roepen of echt lawaai aan het maken. En de dichtstbijzijnde tent was een heel stuk verderop… Niets aan te doen, we zeiden dat we stiller zouden zijn en de security ging verder op zijn ronde. De volgende keer dat we de lichten van zijn golfkarretje zagen zwegen we totdat hij weer voorbij was gereden. Al bij al toch nog een zeer gezellige avond met z’n allen samen.

Taupo, Napier & Taumatawhakatangi­hangakoauauotamatea­turipukakapikimaunga­horonukupokaiwhen­uakitanatahu

Helaas was de dag aangebroken om afscheid te nemen van iedereen. Vanaf hier zou ik alleen verder reizen en zij zouden terug naar Auckland gaan. Het was niet gemakkelijk, maar als ik nog op tijd in Taupo wilde zijn om in te checken in het hostel moest ik wel vertrekken. Na een laatste knuffel voor iedereen was het dan echt tijd om te gaan. Ik ga deze geweldige groep mensen ongelofelijk hard missen en hopelijk zie ik ze snel weer terug!

Van Raglan naar Taupo rijden duurt niet zo heel lang. Een dikke twee uur later kwam ik aan en ik was net op tijd om in te checken. Het was nog niet donker, dus nog eventjes tijd om van Taupo te genieten en in de stad rond te wandelen. Ik ben al vaker in Taupo geweest dus ken het daar redelijk goed. Al blijft het uitzicht over het meer naar Tongariro National Park wel altijd zeer indrukwekkend. Zelfs als de bergen deels door de wolken verborgen zijn, zoals vandaag.

De volgende dag ging de reis verder naar Napier. Dit zou de eerste keer zijn dat ik aan de oostkust van het Noordereiland kwam! Heel erg veel spannends gebeurt er hier niet (buiten het grootste festival van Nieuw-Zeeland tijdens nieuwjaar), maar ik wilde er toch eens geweest zijn. Ik heb een kleine wandeling gemaakt in Napier om de stad een beetje te verkennen en daarna was het tijd om verder te gaan naar mijn volgende bestemming:

Taumatawhakatangi­hangakoauauotamatea­turipukakapikimaunga­horonukupokaiwhen­uakitanatahu

En neen, dat is niet een kat die over mijn toetsenbord is gelopen. Dat is wel degelijk de naam van deze plaats (een heuvel om precies te zijn). En het is meteen ook de langste plaatsnaam ter wereld. Al is het meer een verhaal dan een naam eigenlijk. Als je dit vanuit Maori Te Reo naar het Nederlands vertaald krijg je zoiets als ‘De heuvel waar Tamatea, de man met de grote knieën, de glijder, beklimmer van bergen en land-eter, rondreisde en zijn kōauau (een fluit) bespeelde voor zijn geliefde’. Hoewel dit al een hele mondvol is, er zijn langere versies van deze plaatsnaam, je kan op deze wikipedia pagina naar ‘other versions’ scrollen om ze te zien (de langste versie heeft 105 letter, deze versie is ‘slechts 85 letters). Mocht je ooit een kaartje naar hier willen sturen, het is okay als je gewoon Taumata schrijft.

Vanaf hier was het nog een kleine vier uur rijden tot Wellington, mijn eindbestemming van vandaag. Maar eerst nog een vriendin oppikken onderweg die ik een hele tijd geleden in Raglan heb leren kennen. Het is altijd leuker om met z’n tweeën te reizen dan alleen! Zeker als het lange ritten zijn.

Wellington

Ik heb Wellington altijd al een leuke stad gevonden. Wellington doet me een beetje denken aan Leuven. Het is geen gigantische stad, voeg er een hele hoop wind aan toe en de zee, en voila! Je hebt Wellington! Ik heb de laatste twee dagen een groot deel van de dag in de auto doorgebracht, dus ik wilde iets langer in Wellington blijven om even tot rust te komen. En ik wilde ook enkele plaatsen bezoeken die ik vorige keer niet heb kunnen doen.

Putangirua Pinnacles

Okay, om hier te geraken moest ik toch terug de auto in kruipen… En opnieuw voor een rit van bijna twee uur. Maar aan de andere kant, het zou een zeer mooie rit worden. De weg om tot bij de Pinnacles te geraken loopt via Rimutaka Hill. Dit stuk van de weg kan je best vergelijken met een rit doorheen de bergen. Dus heel veel bochten, steil, geweldige landschappen. En veel wind. Echt veel wind. Dat beloofde, want de wind zou alleen maar toenemen doorheen de dag. En hoewel de wind hier duidelijk voelbaar was, werd het een stuk erger een uur later. De laatste 25 km naar de Pinnacles liep vlak langs de kust en de wind had dus vrij spel. Ik moest mijn auto continu corrigeren om niet tegen de bergen aan te rijden die vlak naast mij oprezen.

Ik ben gelukkig veilig aangekomen (natuurlijk, anders had ik deze blog niet geschreven) en niet veel later kon ik aan mijn wandeling beginnen. Het eerste deel was redelijk gemakkelijk. Ik was in een bos aan het wandelen dus ik werd mooi beschut van de wind door de bomen. Wanneer ik mijn eindpunt, een mooi zicht op de Pinnacles, bereikte had ik twee opties om terug te wandelen: dezelfde weg terug naar beneden of er een mooie cirkel van maken en een andere weg terug nemen. Ik ben geen grote fan van dezelfde weg terug nemen, dus dan maar optie twee! Ik had geen idee hoe winderig deze optie ging zijn. Heel winderig zo bleek… En wanneer ik plots tussen de koeien in een veld stond dacht ik toch ook echt wel dat ik verloren was gelopen. Maar ik vond al snel de pijl die het pad aanwees en was dus toch niet verloren gelopen. Het pad ging wel degelijk doorheen een veld met koeien. Welkom in Nieuw-Zeeland!

Cape Pallister Lighthouse

Niet veel later was ik weer veilig bij de auto en was het tijd voor de volgende stop: Cape Pallister Lighthouse. Of, nog eens 25 km langs de zee rijden en hopen dat ik niet van de weg geblazen word! En jawel hoor, ook deze rit heb ik overleefd. En waarom niet nog een uitdaging ertegenaan gooien?! De vuurtoren staat niet vlak aan de zee, maar is op een hoger punt ietsjes verderop gebouwd. Wat wel logisch is, hierdoor is het licht veel duidelijker zichtbaar voor schepen. Maar dat betekent ook wel dat ik een trap moet beklimmen om tot bij de vuurtoren te geraken. En niet zomaar een trapje, maar een trap met 252 treden. Wat een plezier!

Na een tijdje klimmen kwam ik boven aan en ik moest me meteen al aan de hekken vast houden om niet omver geblazen te worden. Voordat ik de vuurtoren van dichterbij zou bekijken ben ik maar eventjes op de grond gaan zitten om niet omver geblazen te worden. Wanneer de wind even ging liggen ben ik rond de vuurtoren gelopen en dan maar snel terug de trap afgedaald voordat de wind mij echt van dit hoge punt naar beneden zou blazen…

Zeehonden kolonie

En dan was het tijd voor de laatste stop voordat ik terug naar Wellington reed: de zeehonden kolonie vlak bij de vuurtoren. Als je al eens in de dierentuin bent geweest en gestopt bent bij de plek waar ze de zeehonden houden weet je waarschijnlijk wel dat er en geurtje hangt? Omdat er hier een permanente kolonie leeft met een hoop meer zeehonden dan in de dierentuin mag je die geur een heel stuk sterker maken! Damn, die beesten stinken. En dan waren er op het moment dat ik er was nog niet eens zo heel veel zeehonden. Er lagen er enkelen in de zon te slapen en ik heb ook een paar kleintjes zien spelen (denk ik). Ik was graag nog een beetje langer blijven rondhangen, maar de wind begon echt te sterk te worden nu. Ik ben opnieuw even moeten gaan zitten zodat ik niet omver geblazen zou worden…

Ik moest dezelfde weg terug nemen als dat ik gekomen was, dus opnieuw langs de kustweg en daarna doorheen Rimutaka Hill. De kustweg was echt een uitdaging. Maar goed dat het zo rustig is op de weg, zodat de kans dat je botst met anderen door een hevige windvlaag bijna minimaal is. En de weg door de bergen was ongelofelijk interessant nu. Het ene moment was er geen wind en was ht heel rustig rijden. Vanaf dat je rond een hoek rijdt, regent het pijpenstelen en is de wind harder dan je je kan inbeelden. Ik was trouwens net op tijd, een uur nadat ik uit de bergen was, werd de weg afgesloten omdat het te gevaarlijk werd (wat trouwens niet ongebruikelijk is voor deze weg).

Een dagje in Wellington city

De volgende dag was het tijd om eventjes rond te hangen in Wellington zelf. Eerste stop: het Te Papa museum. Dit is een gigantisch museum in het midden van Wellington dat volledig gratis is! Dus heel tof als je een beetje op je budget wilt letten. En het is geen museum om in een uurtje doorheen te lopen. Ik heb er samen met Tia, de vriendin die ik onderweg naar Wellington had opgepikt, een halve dag rondgelopen. Wat geen verrassing is als je weet dat er vier verdiepingen zijn, elk met verschillende tentoonstellingen rond verschillende thema’s. Nieuw-Zeelandse fauna en flora, de vulkanen in Nieuw-Zeeland, Wereld Oorlog I, kunst, Maori cultuur… Ga zo maar door. En veel dingen zijn interactief, zodat je niet heel de tijd naar oude stoffige voorwerpen zit te kijken maar er ook mee kan spelen. Geweldig voor kinderen! En mensen zoals ik… Je kan je dus wel voorstellen hoe we hier een halve dag door hebben gebracht denk ik?!

En ze hebben in een straat iets verderop een mini winkeltje waar ze Belgische wafels verkopen. Dus daar moest ik wel eventjes stoppen voordat ik vanavond Wellington zou verlaten en de ferry zou nemen naar het Zuidereiland. En de wafel was heerlijk! Wat kan je nog meer willen op de laatste dag op het Noordereiland? Ik weet het! Een cafe ontdekken dat ‘Leuven’ heet en Belgische bieren serveert! Alleen wel jammer dat ik niet graag bier drink… Als ik terug in Wellington ben moet ik hier misschien toch eens binnen springen om te checken of ze geen Kriek en lekkere frietjes verkopen.