Eén van de redenen waarom ik zo graag naar Nieuw-Zeeland wilde komen, is een dorpje dat op een uur buiten Rotorua ligt, genaamd Matamata. En dan heb ik het niet over het volledige dorp, maar over een specifieke boerderij. Deze boerderij werd in 1998 door Peter Jackson ontdekt toen hij op zoek was naar een geschikte locatie om The Shire uit Lord of the Rings te filmen. De meeste mensen kennen deze filmset dan ook onder de naam Hobbiton. Aangezien ik toch wel een redelijk grote fan ben van de Lord of the Rings-trilogie stond deze echt wel bovenaan mijn lijst om te bezoeken. .

Hobbiton

De dag dat we Hobbiton zouden bezoeken begon al vroeg: om 8u ’s ochtends moesten we klaar staan om de bus naar Matamata te nemen. Die volledig groene bus maakt natuurlijk deel uit van de tour en speelde om de zoveel tijd een filmpje af met extra info over hoe de plek gevonden werd, hoe de filmset gebouwd is… Dat maakt de trip toch een beetje minder lang en je leert ook nog iets bij op die manier. Al moet ik zeggen, het landschap waar we doorheen reden was absoluut geen teleurstelling, soms glooiende heuvels, dan weer kleine bergen, we hebben zo’n beetje alles voorbij zien komen.

En dan eindelijk, een uur later kwamen we aan. Natuurlijk moesten we eerst nog een aantal mensen oppikken (en dat duurde natuurlijk veel te lang…) Eenmaal dat zij (en onze gids) aan boord waren konden we eraan beginnen.

En het is inderdaad echt gewoon een boerderij waar de filmset in is gebouwd, eerst passeer je langs een aantal weides met koeien en schapen voordat je uit te bus kan stappen en het echte avontuur kan beginnen.

Het eerst dat je tegen komt is een bordje met ‘Hobbiton’ erop, alsof je een echt dorp binnen komt. Natuurlijk neemt iedereen een foto met dit bord, inclusief ik!

En dan kom je Hobbiton binnen en zie je de hele filmset voor je. Het is iets om dat te zien in de film, maar om dat in het echt te zien is toch nog wel iets anders. In totaal zijn hier zo’n 40 ‘hobbitholen’ gebouwd (lees: deuren met raampjes naast en een klein voortuintje, maar hier zit verder niets achter. Er zijn geen echte hobbitholen hier in de grond, die scenes zijn allemaal opgenomen in de studio’s.

Wat wel opvalt aan deze plaats zijn alle details. Er zijn drie schalen hobbitholen: klein, medium en groot. Elke maat wordt apart gebruikt om bepaalde scenes te filmen en te zorgen dat de acteurs groter of kleiner lijken. De groenten in de moestuinen zijn echt, maar speciale varianten die groter zijn dan normaal, zodat mensen kleiner lijken. Enkele weken voordat de opnames begonnen hebben ze de waslijnen opgehangen en mensen elke dag de was laten ophangen en afhalen zodat er een spoor in het gras ontstaat waardoor alles echter lijkt. De boom boven Bilbo’s hol in The Hobbit is volledig nep, maar is wel een perfecte 60 jaar jongere, kopie van diezelfde boom die in Lord of the Rings boven Bilbo’s hol staat. En al die blaadjes zijn met de hand geschilderd (en dat zijn er een tienduizenden). En zo gaat de lijst nog wel een tijdje verder.

Naast alle dingen die ik daar heb geleerd over het filmen en het bouwen van een set, heb ik natuurlijk een hele hoop foto’s gemaakt en een lekkere cider gedronken. Een bezoek aan Hobbiton is niet goedkoop, maar het wel zeker en vast waard (of toch voor mij). Echt een aanrader voor wanneer je ooit in Nieuw-Zeeland terecht komt.

Nachtwandeling

Na de busrit terug naar Rotorua had ik nog een halve dag over om de stad wat verder te verkennen. Rotorua is een stad die boven een hoop vulkanische activiteit ligt, en vlak naast het hostel is er een park met een bijna-kokend meer en nog enkele kleinere (modder)poelen die lekker stinken en een continue stroom van damp in de lucht blazen.

Nadat ik daar een tijdje rond heb gelopen (en al mijn kleren stonken naar de zwavel) was het tijd om ook een bezoekje te brengen aan Rotorua Lake. Dit is een gigantisch meer net naast de stad waar een mooi wandelpad rond loopt. Helaas is 25 km wandelen op drie uur niet echt mogelijk, dus hebben we maar een klein deel gedaan. Ik loop namelijk liever niet in het donker rond daar, Rotorua is niet echt de stad waar ik me heel erg op mijn gemak voel eenmaal dat de zon onder is gegaan. Ik heb geen idee waarom helaas.

En daarnaast, ik moest op tijd terug zijn om naar het Redwoods Forest te gaan. Daar is elke avond een wandeling in de toppen van de bomen. Er is een parcours van loopbruggen aangelegd in een deel van de bomen en in het donker zijn er allemaal lampjes aangestoken die het een heel gezellige sfeer geven en het ook iets specialer maken om tussen de bomen door te lopen. Alleen jammer van de soms toch wel een beetje luidruchtige kinderen, maar ik ben toch heel blij dat ik het gedaan heb. Was zeker de moeite waard!

Lake Aniwhenua

Na bijna 48 uur in Rotorua te zijn geweest was het tijd om weer verder te trekken. Deze keer naar Lake Aniwhenua. Dit is een meer dat in de buurt van Murupara ligt. Dit dorp staat toch een beetje centraal bij onze volgende bestemming.

Voordat we aankomen op onze volgende bestemming zijn we in the middle of nowhere gestopt om onze gids voor vandaag op te pikken. En niet zomaar een gids, Eida is opgegroeid in Murupara en heeft de Māori-cultuur in haar bloed zitten. Ze spreekt dan ook vloeiend te reo (de taal van de Māori’s) en gaat ons vandaag alles uitleggen over hun cultuur.

En als je voor het eerst iemand ontmoet, wat is dan het belangrijkste? Natuurlijk, de begroeting! En dat doen we niet met handen schudden, maar op de traditionele Maori-manier: even de voorhoofden tegen elkaar tikken en ondertussen ‘Kia ora‘ zeggen. Kia ora is te reo voor ‘hallo, goedendag, bedankt, tot ziens…’ Het heeft nogal veel betekenissen en wordt dus ook regelmatig gebruikt.

Nadat Eida iedereen had begroet, was het tijd om door te rijden naar onze eerste stop: een paar grottekeningen. En niet zomaar grottekeningen, maar de oudste grottekeningen die ze hebben gevonden in Nieuw-Zeeland. Ze zijn zelfs van voordat de Māori hier aankwamen.

En de tekeningen vertellen het verhaal van deze mensen, dat zij hier zijn gekomen met boten en dit land hebben gevonden. Maar nadien zijn ze niet meer opgehaald door de rest van hun volk en zijn ze hier gebleven tot ze stierven. Toch wel een beetje een zielig verhaal dus.

Helaas eindigde het hier niet vandaag met de minder vrolijke verhalen. Net voordat we aankwamen bij Lake Aniwhenua reden we doorheen Murupara, een dorpje dat er grotendeels vervallen uitziet. Hoewel dit vroeger een van de meest welvarende en rijkste plaatsen van Nieuw-Zeeland was, zijn ze sinds de regering hun bos heeft opgekocht gezakt tot een van de armere plekken in Nieuw-Zeeland. Het gigantische naaldbos (zo’n 1400 km2) was hun inkomen. Nu wordt dit bos door grote bedrijven en de regering beheert en zijn ze dus hun inkomsten kwijt.

Gelukkig is het tij nu een beetje aan het keren voor hen, en daar heeft de Kohutapu Lodge wel iets mee te maken. Zij hebben een hostel gebouwd aan Lake Aniwhenua en alle toeristen die daar komen kunnen verschillende activiteiten doen. De winst die zij maken met deze activiteiten gaat naar de school in Murupara om zo de kinderen te ondersteunen en hen een betere toekomst te bieden.

Maar dus, wij bleven deze nacht slapen in de Kohutapu Lodge dat vlak naast Lake Aniwhenua ligt. Nadat het gevecht om de kamer uitgevochten was zag iedereen de omgeving daar. En oh boy, het was echt ongelofelijk mooi daar! Het meer, met daarachter de bergen, dat zou een hele mooie zonsondergang worden deze avond! Ik keek er alvast naar uit.

Voor dat de zon onder zou gaan hadden we nog enkele uurtjes over. En de bedoeling van deze stop was om ons zo veel mogelijk onder te dompelen in de Māori-cultuur. En hoe kan dat beter dan beginnen met een traditionele Māori maaltijd: een Hāngi. Het is eigenlijk simpel, maar het heeft toch wel wat tijd nodig. Het vlees, de vulling en de zoete aardappelen worden in gat in de grond gelegd. Dat gat is eigenlijk een oven, de zijkanten zijn bekleedt met hete stenen die opgewarmd zijn in een vuur (in ons geval: een gigantische vlammenblazer). Als het eten in het gat ligt, wordt het bedekt met een doek en dan met zand zodat de warmte mooi binnen blijft. En alles blijft dan ook daar totdat het 2,5 uur later helemaal gaar is. En die 2,5 uur zouden wij gebruiken om een stokkenspel te spelen, de Haka te leren en te weven.

The Stick Game

Dit was een beetje een opwarmertje. Iedereen kreeg een lange stok (de steel van een borstel eigelijk) in zijn handen geduwd. Dan was het de bedoeling om in een cirkel te gaan staan en de stokken aan elkaar door te geven. Natuurlijk niet zomaar, maar Eida riep ‘maui’ (links) of ‘mata’ (rechts). De bedoeling was dan om de stok van je buur over te nemen van de kant die zij riep. In het begin gaat dat wel, maar eenmaal dat de richtingen steeds sneller komen wordt het toch wel moeilijker dan het lijkt! Ik heb duidelijk niet gevonden, maar ik was toch ook al niet als eerste uit :).

De haka

Ik denk dat dit wel een van de bekendste dingen is van de Māori cultuur. Iedereen die ooit eens rugby heeft gekeken waarbij de All Blacks spelen hebben dit wel gezien. Voor zij die dit nog nooit hebben gezien: misschien even deze video bekijken zodat je je er iets bij kan voorstellen.

Nu, een haka is er niet enkel om de tegenstander te intimideren bij de rugby. Voordat rugby bestond werd het door de Māori gebruikt in gevechten, oorlogen… om de tegenstander te intimideren. Daarnaast was het ook een manier om verhalen over te brengen. In de video zijn ze namelijk niet zomaar dingen aan het roepen, maar dit is een echt verhaal met een betekenis.

De haka die wij uitgevoerd hebben (op een heel amateuristisch niveau natuurlijk, is absoluut niet te vergelijken met die van de All Blacks, heet de Ka Mate. En de eerste stap om te haka te doen: de tekst leren! Gelukkig hadden we een gigantische spiekbrief. Anders was het nooit goed gekomen. De volgende stap: de bewegingen juist krijgen. En als je dit samen voegt heb je eigenlijk een soort van dans en zang. Het geeft toch echt wel iets speciaals. En ook al zullen we waarschijnlijk nooit een haka kunnen doen met de overtuiging van de echte Māori, we hebben het toch niet al te slecht gedaan en het voelde ook echt wel goed om te doen. Het is een goed excuus om eens lekker te roepen en op je eigen armen en benen te slaan!

Weven

Tijd om terug een beetje tot rust te komen en met wat gaat dat beter met het weven van een armband? (Oké, een hele hoop dingen maar dat is niet het punt hier!) Natuurlijk deden we dit op de oude manier, zonder lijn of draadjes of plakband. Gewoon een paar bladeren van een grassoort (flax). En het was ook heel erg rustgevend, heel de tijd hetzelfde doen zonder al te veel na te denken en een beetje met elkaar babbelen ondertussen. En om alles nog beter te maken ging de zon ook nog onder tijdens het weven.

Hāngi

Ondertussen begon iedereen toch wel een serieuze honger te krijgen. Gelukkig voor ons was het eten bijna klaar! En nadat we ons eten weer van onder de grond uit hadden gehaald was het tijd om aan te vallen. Hoewel het een hele simpele maaltijd was, niks fancy of speciaal, was het wel echt ongelofelijk lekker! Iedereen heeft er duidelijk van genoten (er was niet echt veel meer over) en alle resten werden bijgehouden om de dag nadien uit te delen in het dorp aan de mensen die niet elke dag een verse maaltijd kunnen veroorloven.

Omdat het buiten toch serieus fris aan het worden was, hebben we ons met z’n allen binnen in de zetels voor de tv gezet. Deze avond werd de rugby wedstrijd van Nieuw-Zeeland vs. Zuid-Afrika gespeeld en natuurlijk konden we deze niet missen! De wedstrijd werd pas laat in de avond gespeeld, dus hadden we nog tijd om Eida te ondervragen over alles wat we wilden weten over de Māori en hun cultuur en Nieuw-Zeeland. Toch wel een van mijn meer interessante avonden in Nieuw-Zeeland.

De wedstrijd begon natuurlijk met de haka (opnieuw beseften we wat een amateurs we eigenlijk wel niet waren). En ik moet zeggen, rugby is geen saaie sport om naar te kijken! Een heel stuk interessanter dan voetbal (sorry Ruben) of wielrennen (sorry opa). Hier gebeurt tenminste iets en hebben de mannen écht pijn als ze op de grond gaan liggen! Het hielp ook wel dat er iemand in de groep zat die zo lief was om uit te leggen wat er gebeurde tijdens de wedstrijd voor mensen die er niets van af weten zoals ik…