Na de lange hike op Stewart Island, was het tijd om terug een beetje aan de bewoonde wereld te wennen. En waar gaat dat beter dan in het idyllische stadje genaamd Queenstown. Helaas begon ik een beetje blut te geraken, dus ik moest of opnieuw aan het werk, of een heel goedkope manier vinden om een tijdje verder te kunnen. Ik had absoluut nog geen zin om terug te gaan werken, dus zat er niet veel anders op dan eventjes te gaan WWOOFen.

WWOOF

WWOOF staat voor Working Weekends On Organic Farms. Het concept is dat je vrijwillig op een farm/bij een familie gaat werken. Je wordt niet betaald, maar in ruil voor enkele uurtjes werk (meestal rond vier uur per dag) krijg je eten en mag je bij hun blijven slapen. Dit is iets waar veel backpackers graag gebruik van maken. Grotendeels omdat je op die manier een hele hoop geld kan uitsparen en je de lokale mensen, gewoontes, cultuur, omgeving leert kennen. Sommigen vinden het zelfs zo leuk dat je maanden of zelfs een heel jaar op die ene plek blijven om te WWOOFen.

Aangezien ik dus niet zo heel veel geld meer op mijn rekening had, besloot ik op zoek te gaan naar een plekje rond Queenstown om een week of twee te WWOOFen. Het duurde niet lang voordat ik een plekje had gevonden in Bob’s Cove, dat 20 minuten buiten Queenstown ligt. Ik kwam terecht bij een iets ouder paar en ze hadden een aantal taken in de tuin die ik kon doen in die twee weken, zoals onkruid uittrekken, gras maaien, met de hond gaan wandelen…

Ondertussen kreeg ik heerlijke maaltijden en mocht ik in hun campervan slapen. Het waren hele toffe mensen om mee te werken en ik heb me heel goed geamuseerd daar. Voordat ik verder zou gaan, stond er wel nog 1 ding op mijn lijst dat ik zeker wilde doen nu ik in de buurt was: Piopiotahi. Dit is voor heel veel mensen echt hét hoogtepunt van Nieuw-Zeeland (en spoiler alert, ik begrijp volledig waarom!)

Piopiotahi

Ik weet dat Piopiotahi voor de meeste mensen echt niets zegt. Misschien dat het helpt als ik het z’n Engelse naam geef: Milford Sound. En als dat nog steeds geen belletje doet rinkelen, dan is het dringend tijd dat je eens naar hier komt om het te zien, of gewoon verder blijft lezen 🙂 .

Milford Sound is ligt in Fiordland, dat het zuidwestelijke gedeelte van het Zuidereiland inpalmt. Over miljoenen jaren tijd zijn deze bergen en dalen gevormd door de gletsjers die van het land naar de zee bewogen. En hier kan je meteen al een fout zien (als je iets van aardrijkskunde en geologie weet natuurlijk…). Een sound is een vallei die ontstaat door de erosie van een rivier. Een fiord is een vallei die ontstaan is door de erosie van een gletsjer. Dus een correctere naam zou ‘Milford Fiord’ zijn. (Vandaar ook de naam Fiordland en niet Soundland.) Toen Milford Sound ontdekt werd door Kapitein John Grono in 1812 werd de plaats Milford Haven genoemd, naar zijn geboorteplaats in Wales. Pas later werd het omgevormd naar Milford Sound, toen men nog niet wist dat deze vallei ontstaan is door gletsjers. De naam bleef, en in 1998 werd er officieel die Māori naam, Piopiotahi, aan toegevoegd.

Milford Sound is een vier uur durende rit verwijderd van Queenstown (291 km). En twee uur van het dichtstbijzijnde dorp, Te Anua (121 km). De reden waarom alles zo ver weg is, omdat midden tussen de bergen ligt. En de bergen zijn te steil en te dicht bij elkaar om iets op te bouwen. Het is een ongelofelijk onherbergzaam, maar indrukwekkend landschap. Vier uur rijden heen en vier uur terug wilde ik niet op één dag doen, dat zou veel te gehaast zijn. Dus ik nam mijn tentje mee en besloot een nacht door te brengen op een van de campings naast de weg tussen Te Anau en Milford Sound.

En wauw, wat een ongelofelijke rit! Ik heb heel de rit tot aan de campsite met open mond rondom mij gekeken. De bergen zijn echt ongelofelijk indrukwekkend! En het zou alleen maar beter worden. Ik had geluk dat het een nacht was met bijna geen wolken aan de hemel en slechts een klein maantje, dus ik kon opnieuw genieten van de ongelofelijk mooie sterrenhemel die Nieuw-Zeeland te bieden heeft.

Geraldine’s Saddle

Voor ik de cruise in Milford Sound zou doen, wilde ik in de ochtend eerst nog een hike doen. Geraldine’s Saddle. Deze hike was mij aangeraden door het paar waar ik bij aan het WWOOFen was, ze hadden de hike zelf nog niet gedaan, maar enkele vrienden van hen wel. Waarom deze hike? Omdat je vanaf de bergkam (the saddle) een ongelofelijk mooi zicht hebt op Fiordland.

Nadat ik mijn tentje opgevouwen had was het tijd om te vertrekken naar het startpunt van de hike. Eenmaal dat ik dat gevonden had, en mijn auto geparkeerd had, maakte ik kennis met de lokale bewoners, de Kea. Dit zijn geen mensen, maar papegaaien. En niet zomaar papegaaien, maar de enige papegaaien die hoog in de bergen leven. En ze houden er ongelofelijk van alle rubberen randjes van auto’s kapot maken. Ik had dus een beetje schrik om mijn auto zo achter te laten, maar op dat moment waren ze met z’n allen aan een busje aan het knagen en ik hoopte dat dat hun wel een hele tijd zoet zou houden.

De hike was een leuke uitdaging. Er waren niet zo heel erg veel wegwijzers op deze hike (hier was ik voor gewaarschuwd) en ik ben dan ook een keer of twee mis gelopen. Maar nooit heel erg, en naarmate de hike verder liep werd het gemakkelijker om de weg te volgen. Er waren minder struiken en kleine boompjes en een pad dat duidelijk al vaak bewandeld was. Na een kleine twee uur over rotsen klauteren en proberen niet naar beneden te vallen, kwam ik aan op de bergkam. En jawel hoor, wat een ongelofelijk mooi uitzicht! Ik kwam enkele mensen tegen die op de bergkam hadden overnacht, en ik wou dat ik wist dat dat een optie was, de zonsondergang hier zien moet echt ongelofelijk zijn. Nadat ik de nodige foto’s gemaakt had, heb ik me een tijdje neer gezeten om gewoon kei hard te genieten. En ik zou daar heel de dag gebleven zijn mocht ik geen cruise geboekt hebben voor in de namiddag.

Nadat ik terug bij mijn auto was, bleek dat de Kea mijn auto met rust hadden gelaten (of toch voor zover ik kon zien), en was het tijd om de tocht naar Milford Sounds verder te zetten. Na een vijftal minuutjes rijden kwam ik aan dé tunnel. De Homer Tunnel. Dit is een tunnel van 1,2 km lengte, die tussen 1935 en 1953 uitgegraven is met pikhouwelen. En zo ziet de tunnel er nog steeds uit, heel ruwe wanden en eigenlijk toch wel angstaanjagend. Het helpt ook niet dat de tunnel redelijk stijl is, als je richting Milford Sounds rijdt, rij je de tunnel in op 1270m hoogte, en je komt uit de tunnel op 945m hoogte. Op die 1,2 km daal je dus meer dan 300 meter…

Ondanks dat de tunnel redelijk eng is om doorheen te rijden (het is ook slechts een éénbaansvak, dus niet bepaald breed) is het wel indrukwekkend om te zien. En als je dan ook nog eventjes stilstaat bij het feit dat deze uitgegraven is met de hand… I’m impressed.

Als je de tunnel uitrijdt gaat de weg verder tot Milford Sound. Je daalt heel de tijd af tot je Milford Sound bereikt op zeeniveau. En dat laatste stuk, na de Homer Tunnel, is waarschijnlijk meteen ook het mooiste gedeelte van de rit. Hier zit je echt diep in Fiordland en met alle bergen en het regenwoud. Het is alsof je op een andere wereld terecht bent gekomen.

Nadat ik mijn auto geparkeerd had en me heel goed had ingesmeerd met anti sandfly spray (er zitten hier echt miljoenen van die irritante insectjes), was het nog een tiental minuutjes wandelen tot aan Milford Sound. Hetgeen dat vooral opviel was hoe toeristisch deze bestemming wel niet is. Je kan die dat hier jaarlijks rond een miljoen toeristen binnen en buiten komen. Er is een gigantische parking voor alle bussen vlak voor het gebouw en een hele hoop boten die aangemeerd liggen. Omdat er nu zo weinig toeristen zijn is het heerlijk kalm en is de boot grotendeels leeg, waardoor je wel echt kan genieten van de tocht.

De cruise zelf is echt de vier uur durende rit meer dan waard! Ik kan niet goed uitleggen hoe Milford Sound eruit ziet, dus ik ga gewoon een hele hoop foto’s hieronder plaatsen en die alles laten zeggen (met een aantal beschrijvingen om dingen duidelijker te maken). Maar ik kan wel zeggen dat het echt indrukwekkend is om naast bergen te varen en ze bijna een te kunnen raken vanuit het schip omdat ze zo ongelofelijk verticaal omhoog stijgen tot 1500m en hoger.

Nog een klein weetje, toen ik in Milford Sound was, was er sprake van een gigantische droogte. Het had namelijk al vijf dagen niet meer geregend. In de meeste delen van de wereld is vijf dagen zonder regen normaal, maar hier niet echt. En waarom? Omdat er gemiddeld 6500mm regen per jaar valt in Fiordland. Ter vergelijking, in België valt er per jaar gemiddeld 760 mm regen. Het Amazone Regenwoud heeft een gemiddelde van 3000mm per jaar. Je kan je dus wel voorstellen dat het ongelofelijk veel regent in Fiordland. Hun record was enkele jaren geleden. 1000mm op drie dagen tijd. Dat is EEN METER REGEN op drie dagen. Je kan je niet eens voorstellen hoeveel dat is… Maar bon, genoeg gebabbeld over regen, hier zijn de foto’s!

Na de cruise was het helaas tijd om terug te keren naar Queenstown. Maar ik zal zeker en vast terug komen naar deze ongelofelijk mooie plek! (Zeker nu ik weet dat er nog andere sounds zijn die je kan bezoeken (Doubtful Sound is een van de gemakkelijkere) en dat je kan overnachten op sommige cruises. Eventjes sparen en dan kom ik zeker en vast terug!