Het is ondertussen al een hele tijd geleden, maar nu iedereen toch vast zit wegens een virusje leek het me tijd om nog eens terug te kijken naar de blog. Begin oktober begon ik aan mijn job bij Double Dutch Fries met af en toe een uitstapje. En nu ik erop terugkijk heb ik toch een hele hoop meer uitstapjes gedaan dan ik dacht! Dus hoog tijd om jullie een update te geven.

Double Dutch Fries

Zoals de meesten van jullie ondertussen wel al weten had ik werk gevonden in Takapuna, net buiten Auckland. Het was een klein restaurantje waar hoofdzakelijk frietjes worden gemaakt. Bekijk het een beetje als een frituur maar dan zonder alle snacks. In plaats van de snacks hadden we wel een aantal hamburgers en loaded fries (frietjes met bvb spek & kaas & BBQ-saus & aioli-saus…) Je kan je dus wel voorstellen dat ik me hier als Belg (deels) wel thuis voelde. En nog een voordeel: Tim, mijn baas, heeft een redelijk groot huis waar hij alleen woont. Hij had nog een paar lege kamers staan waar ik in mocht blijven zolang ik voor hem werkte. Tien minuutjes wandelen van het restaurantje en een heel stuk goedkoper dan in een hostel in Auckland blijven.

De eerste week heb ik me vooral geconcentreerd op het gewoon worden aan het werk en Takapuna een beetje te verkennen. En een strand op 10 minuutjes wandelen was zeker mooi meegenomen, al was het toch nog nét iets te koud om echt te gaan zwemmen. Zeker als de zon niet scheen. Een week of twee later arriveerde Joe en Esmée, die ook voor Double Dutch Fries zouden gaan werken. Ook zij zouden bij Tim blijven wonen dus het werd hier al snel een gezellig bende. We konden eindelijk een beetje fatsoenlijk kaarten! En zij hadden niet veel een campervan gekocht waarmee we enkele tripjes konden doen tussen het werken door.

Piha

Onze eerste trip was richting het westen. Westelijk van Auckland ligt er een groot gebied met niets. Oké, niet nietsniets, maar veel natuur en stranden. En watervallen. Esmée had nogal een grote liefde voor watervallen, dus hebben we de mooiste uitgezocht en zijn we er eentje van gaan bezoeken! Maar nog belangrijker dan de watervallen? Het strand natuurlijk! En dit was de eerste keer dat ik een strand zag met zwart zand in plaats van wit zand. Het is wel echt een ander zicht!

Aan de westkust van Nieuw-Zeeland ligt de Tasmaanse Zee en aan de Oostkust ligt de Stille Oceaan. Niet enkel de naam is anders, maar je merkt het verschil tussen de stranden in het oosten en het westen heel goed (buiten de kleur). De Oostkust heeft rustige zeeën waar je lekker in kan zwemmen en met je bootje varen en het zand is er wit. De Westkust daarentegen heeft hoge golven en een sterke stroming die meer geschikt is om te surfen en het zand is er zwart Hier ga je niet zo snel zwemmen of met je bootje varen.

Nadat we een beetje over het strand hadden gelopen en uitgewaaid waren, was het tijd om de watervallen te gaan verkennen. De eerste was de Kitekite Falls. Je kan niet helemaal met de auto tot aan de waterval rijden en zat er niets anders op dan een half uurtje te wandelen tot aan de waterval. Ik klaag niet, ik hou van een stevige wandeling en het was het ook echt wel waard!

Eerst zijn we naar de bovenkant van de waterval gewandeld, maar dat hadden we beter niet gedaan. Er was niet zo heel erg veel te zien helaas. Mocht je dus ooit van plan zijn om deze waterval te bezoeken kan je dit gerust overslaan (scheelt je weer een stevige klim naar boven ook). Mocht je toch nieuwsgierig zijn, hier zijn enkele fotootjes.

Na de afdaling (die aanzienlijk korter was dan de klim natuurlijk) konden we eindelijk de waterval in zijn volle glorie zien. En dat was het zeker en vast waard!

Helaas was de dag al bijna voorbij en was het tijd om terug naar huis te rijden. De andere watervallen in dit gebied zouden moeten wachten op een volgend bezoekje.

Discovering the North

December zou een zeer drukke maand worden voor zowel het restaurantje als de foodtruck (jawel, Tim heeft ook twee foodtrucks!) dus voordat alle zottigheid zou beginnen zijn Joe, Esmée en ik er met ons drieën op uit getrokken. Dit keer zou het niet een dagtripje zijn, maar gingen we drie dagen naar het noorden. Misschien wel helemaal naar het meest noordelijke punt van Nieuw-Zeeland, Cape Reinga.

Vanuit Auckland naar Cape Reinga rijden is zo’n 450km, of toch zeker zes uur rijden zonder te stoppen. Natuurlijk zouden we onderweg af en toe stoppen voor een strandje of iets te eten, dus we zouden daar alleszins niet in één keer geraken. Het plan was om toch sowieso tot Bay Of Islands te geraken, dat iets verder dan de helft is.

De eerste stop die we hebben gemaakt was al na een klein uurtje in Kaiwaka. En dat was niet zomaar een stop, maar in Kaiwaka is een klein winkeltje dat zich focust op Nederlandse producten. En dan vooral Nederlandse kazen! Joe, Esmée en ik waren dus wel verplicht om eventjes te stoppen aangezien we een twee Nederlanders en een Belg zijn. En ja, ik heb een beetje kaas gekocht en natuurlijk ook een beetje De Ruijter hagelslag!

Na nog een stop te hebben gemaakt op een mooi strand voor lunch, begon het al een beetje later te worden en was het tijd om verder te rijden wilden we nog in Paihia (Bay of stands) geraken. Al zijn we onderweg toch nog een laatste keer gestopt in de buurt van Whangarei. Hier hadden ze een gigantische botanische tuin met een hele hoop wandelroutes. Het was vandaag een ongelofelijk warme dag met bijna geen wolken, dus heel erg ver zijn we niet gewandeld. Er was een kleine waterval in de tuin die Esmée graag wilde zien, maar die stond helaas zo goed als droog. Dus we zijn niet veel later opnieuw vertrokken.

In de late namiddag kwamen we aan in Paihia. Dit is het stadje dat aan de Bay Of Islands ligt die toch wel een grote toeristen trekpleister zijn in Nieuw-Zeeland. Je kan hier met de boot naar verschillende eilandjes varen, dolfijnen zien, duiken… Dit hebben we allemaal niet gedaan, maar we hebben wel eventjes het strand gecheckt (viel een beetje tegen eerlijk gezegd). En nadien zijn we op zoek gegaan naar een plekje om te overnachten. Dankzij de app Campermate hadden we al snel een mooie en goedkope camping gevonden niet ver buiten Paihia. Eenmaal dat Joe en Esmée hun campervan hadden geparkeerd, ik mijn tentje had opgezet en de hangmat klaar was, konden we genieten van de rustieke geluiden van de rivier naast ons terwijl we ons avondeten bereidde.

’s Avonds koelt het heel erg snel af buiten, dus zat er niets anders op dan met z’n drieën in de campervan te kruipen en een filmpje kijken. We hadden nog een stukje van Lord of the Rings om te kijken. En net, twee minuten voordat de film gedaan was, begaf de batterij van mijn laptop het… Helaas, de laatste minuut zou voor morgen zijn, als ik mijn laptop een beetje had kunnen opladen.

De volgende ochtend (na een iets minder comfortabele nacht op mijn matje) was het tijd om weer verder te rijden. Gisteren hadden we een plek gevonden met een paar hot springs. Is er een beter manier om de dag te beginnen dan met een heerlijk bad in een natuurlijke hot spring?

Voor slechts 5 NZ$ konden we kiezen tussen 13 verschillende hot springs, elk met hun eigen temperatuur en andere samenstelling. Bij elke hot spring stond er ook een kleine uitleg bij welke heilzame werking deze specifieke hot spring had voor je lichaam. Eentje was goed voor je spierpijn, een andere hielp tegen jicht, eentje voor verkoudheid…

Nadat we ze bijna allemaal uit hadden geprobeerd (die van 44°C heb ik toch maar overgeslagen) ben ik gesetteld in de hot spring van zo’n 35°C, de ideale temperatuur voor mij! In die anderen was ik toch alleen maar aan het zweten…

Tijdens het relaxen in de hot springs hebben we besloten om vandaag niet verder te rijden naar het Noorden, maar richting de westkust en van daaruit terug naar het zuiden. Dit zorgde ervoor dat Opononi, een klein gehucht bijna aan de Westkust, onze volgende bestemming werd. Op zich valt hier niet echt iets te beleven. De enige reden waarom mensen naar hier komen is voor de zandduinen. En een lekkere pizza natuurlijk (eerlijk gezegd ziet de pizza er een stuk beter uit dan dat ‘ie smaakte).

Maar dus, zandduinen. Op de onderstaande panoramafoto kan je helemaal aan de linkerkant een hele hoop zand zien. Dat zijn de bekende zandduinen. Op de foto is dat een klein beetje moeilijker om te zien, maar het feit dat deze plots overgaan van zand naar struiken maakt het een beetje een bizar zicht. En waarom zijn deze zandduinen nu eigenlijk zo bekend? Omdat je hier met een plank vanaf kan glijden! (Hey, soms zijn het de simpele dingen die iets juist zo leuk maken!) Helaas hebben we dit vandaag niet gedaan (het was een beetje kostelijk om de boot naar daar te nemen en een keer of twee ervan af te glijden) maar ik kom hier nog wel eens terug om het wel te doen!

Na onze lunch was het tijd om terug de auto in te stappen en de volle tien minuten te rijden naar het volgende dorpje, Omapere. Van hieruit konden we een mooie wandeling maken naar een punt waar je een beter zicht hebt op de zandduinen. Gelukkig was het weer vandaag ongelofelijk mooi, waardoor we ook enkele zeer mooie foto’s hebben kunnen maken.

Nadat we een hele hoop zweet verloren waren op deze wandeling, was het tijd om verder te gaan, richting het zuiden deze keer. Ahja, en er was wel degelijk een mooi zicht hier op de zandduinen, maar die foto was helaas niet echt goed gelukt… Natuurlijk zie je dat pas twee dagen later als ik door al mijn foto’s ben gegaan.

De weg leidde ons terug een klein beetje landinwaarts, richting de heuvels/bergen, het Kauribos in. (Kauri’s zijn een specifieke soort bomen die enkel in het in de bovenste helft van het Noordereiland groeien.) Onderweg hebben we een korte stop gemaakt om een van de grootste Kauri bomen te zien die nog overeind staan.

Helaas gaat het nu niet zo heel erg goed met de Kauri bomen. Omdat de Kauri bomen heel groot zijn en heel dens hout hebben, zijn er heel veel gesneuveld in de vorige eeuw(en) om dingen mee te bouwen. Deze bomen groeien helaas ook heel traag waardoor het een lange tijd zal duren voor ze weer in hun volle glorie Nieuw-Zeeland bevolken. En dat is niet het enige probleem. De kauri bomen hebben heel veel last van de Kauri Dieback Disease. Deze wordt veroorzaakt door een schimmel die zich verspreid via mensen/dieren hun schoenen/voeten/poten. Overal waar je een wandeling wilt maken over wandelpaden waar Kauri bomen staan, moet je eerst je schoenen met een ontsmettend goedje besproeien als je binnenkomt en opnieuw als je buiten gaat. Alles om deze ziekte zo veel mogelijk tegen te houden!

En voila, na dit stukje informatie terug naar de fun (of toch niet?!): de gigantische Kauri boom. Deze boom heeft de naam Tane Mahuta gekregen, en zou zo’n 2000 jaar oud zijn (dit is een schatting, ze zijn niet helemaal zeker). Toch wel maf om te denken dat deze boom waarschijnlijk leefde toen Jezus ook rondliep op deze aarde… Zoals je op de foto hieronder wel kan zien is het toch wel een stevig boompje. De stam zelf wordt niet zo heel erg hoog (deze is ‘slechts’ 17,7 meter hoog). Maar als je de takken bovenaan meetelt komt je wel een een mooie 51,5 meter. Wat toch al impressionant is! En dan komt de omtrek er nog bij: 13,8 meter. Wat in totaal op een volume van zo’n 244,5m³. Je mag zelf kiezen of je gelooft dat ik dit eventjes zelf heb uitgerekend of dat ik dit van een infobordje heb afgelezen.

Na ons bezoekje aan de boom was het weer tijd om verder te rijden en kwamen we uit op onze volgende camping. En deze keer was het echt zo goed als in the middle of nowhere. We zaten vlak aan het strand en volledig buiten het bereik van gsm-masten en het dichtsbijzijnde dorp was 20 minuten rijden over een onverharde weg. Heerlijk zo die rust!

In de avond hebben we een wandeling over het strand gemaakt, samen met Moana. Moana was de hond van iemand op de camping en die ging mee met iedereen die richting het strand ging. Op het strand hebben we kunnen genieten van een zeer mooie zonsondergang en onze nieuwe vriend. Na bijna mijn hele geheugenkaart vol de krijgen met foto’s was de zon ondergegaan en was het tijd om terug te keren naar de camping.

Voordat we gingen slapen hebben we nog die laatste paar minuten van Lord of the Rings uit gekeken en heb ik nog eventjes genoten van de sterrenhemel. Toen ik bijna dood ging door bloedverlies dankzij een hoop hardnekkige muggen ben ik mijn tentje in gekropen en heerlijk in slaap gevallen.

De volgende dag zat onze roadtrip er helaas op en was het tijd om terug te keren naar Takapuna. En de dag daarna begon het werk weer, maar wel met enkele leuke nieuwe uitdagingen! Maar daarover meer in de volgende blogpost. Geniet nu eerst nog maar van een kleine selectie van de foto’s van op het strand in een plaatsje dat Glinks Gully noemt.