Na een skydive, was het tijd om verder op zoek te gaan naar mijn volgende avontuur. Aangezien ik ondertussen al meer dan een jaar op het Noordereiland gespendeerd had en nog geen voet op het Zuidereiland gezet had, was het tijd om daar verandering in te brengen! Het hielp ook wel dat ik daar een job had gevonden die wel bij mij leek te passen, maar daar later meer over.

De reis naar het Zuidereiland

Ik zat op dit moment in Tauranga, wat net onder Auckland ligt. Natuurlijk kan je gemakkelijk het vliegtuig naar het Zuidereiland nemen, maar dat wordt een beetje heel erg prijzig als ik mijn auto mee wil nemen. Gelukkig is er een iets goedkopere oplossing: de ferry van Wellington naar Picton.

Dus eerst een ritje van Tauranga naar Wellington. Al moet ik eerder zeggen ‘een rit’ want het is bijna 500 km rijden. En dat is niet zoals in België dat je heel de tijd 120 km/u kan rijden. De maximum snelheid op Nieuw-Zeelandse wegen is 100 km/u en meestal kan je niet eens zo snel rijden door de vele bochten of omdat je vast zit achter een vrachtwagen. Dus laat ik zeggen dat de gemiddelde snelheid zo’n 70 km/u is.

De snelweg van Tauranga naar Wellington is niet bepaald interessant. Op een bepaald stuk na. Desert Road is een stuk snelweg dat langs het Tongariro National Park ligt en een spectaculair uitzicht geeft op Mount Ruapehu. En niet slechts voor enkele ogenblikken, maar voor minstens 30 minuten terwijl je door een voor de rest bruin en doods lijkend landschap rijdt. Vergeet wel niet om af en toe ook eens op de weg te letten want het is toch een redelijk drukke baan…

Na een toch wel lange rit (ik had gelukkig veel podcasts om te beluisteren) kwam ik eindelijk aan in Wellington. Ik zou niet lang in Wellington blijven, ik had de ferry al vroeg in de ochtend geboekt (dat was goedkoper dan op een later uur, ik ben en blijf een arme backpacker).

De ferry zou om 9:15 vertrekken. Als je met de auto bent, betekent dat dat je ten laatste om 8:15 moet inchecken, wat toch eventjes pijn deed in de ochtend. Ik had namelijk iemand die snurkte op de kamer dus heel erg goed heb ik helaas niet geslapen. Maar er zat niets anders op dan op te staan en naar de ferry te vertrekken, ik kon mijn ticket niet meer omboeken.

Nadat ik mijn auto op de ferry geparkeerd had, was het tijd om te relaxen en te genieten van de reis. Ik besloot een mooi plekje te zoeken op het bovendek zodat ik optimaal kon genieten van het uitzicht. Ik had wel eventjes onderschat hoe winderig het zou zijn… Aangezien de ferry pas over een dik half uur zou vertrekken, besloot ik dan maar om nog eventjes beneden te gaan zitten om later terug te komen. En wanneer de ferry dan eindelijk vertrok ben ik terug naar boven gelopen. Ik had me daar een mooi plekje gevonden, maar dat duurde niet lang. Eenmaal dat we dichter bij de Cook Strait kwamen, werd de wind sterker met de minuut en werd het bovendek gesloten. Dan zat er niets anders op dan naar het restaurant te gaan om een beetje te ontbijten.

Na mijn ontbijtje was het nog steeds twee uur voordat we zouden aankomen in Picton (de ferry doet er in totaal zo’n drie uur over) en dus ben ik buiten een beetje rond blijven hangen, genietend van het uitzicht. Zeker toen we Marlborough Sounds binnen vaarden (het noordelijke gedeelte van het Zuidereiland) werd het met de minuut spectaculairder. Echt heel maf hoe hard de eiland van elkaar verschillen, zelfs hier al.

Na een uurtje varen door dit idyllische landschap kwamen we aan in Picton. Ik had me deze stad een heel stuk groter ingebeeld. Maar het was eigenlijk meer een dorp dan een stad. Zelfs naar Nieuw-Zeelandse normen. Het duurde een tijdje voordat ik van de ferry af kon rijden, maar eenmaal van de ferry was het nog zo’n drie minuten rijden tot mijn hostel. Al had ik deze keer de fout gemaakt geen echt hostel te boeken, maar een lodge & backpackers. Hier waren dan ook totaal geen backpackers te vinden. Lesje geleerd!

Aangezien het al 13:00 was, heb ik die dag niet al te veel meer gedaan, buiten Picton een beetje verkennen en in de avond naar een pizzeria gaan die extreem goede pizza’s had! Daar moet ik sowieso nog eens terug naartoe gaan.

Een dag in Picton

Ik had twee nachten geboekt in de lodge, dus ik had nu nog een dag over om Picton verder te verkennen. Aangezien ik zo ongeveer alles in Picton zelf al gezien had, besloot ik maar enkele korte hikes te doen. Eentje ging verder Marlborough Sounds in, tot The Snout, waar je een zeer mooi uitzicht hebt op Marlborough Sounds. Nu, waarom wordt dit uitzichtpunt The Snout genoemd vraag je je waarschijnlijk af? Omdat dit het eindpunt (of beginpunt?) is van een lange heuvel die volgens de Maori’s lijkt op een worm die uit de aarde kruipt met de snuit naar het Noordereiland gericht.

Het was een stevige wandeling (zo’n 10 km heen), maar het zeker en vast meer dan waard. De uitzichten op de wandeling waren zelfs nog beter dan op de ferry (misschien ook wel omdat ik nu de tijd had om mijn camera rustig in te stellen en een foto te nemen voordat we al voorbij waren gevaren). Tegen dat ik terug aankwam in Picton was de dag al bijna over, en morgen zou ik naar Nelson vertrekken! Daar keek ik alvast naar uit, deze keer had ik een hostel geboekt, dus ik zou sowieso wel enkele backpackers tegenkomen daar.

Nelson

Om naar Nelson te rijden vanuit Picton zijn er twee routes die je kan nemen. Eentje is via de autosnelweg en de andere is via kleine weggetjes langs Marlborough Sounds. Twee keer raden welke ik heb gekozen. Jawel hoor, de kleine weggetjes!

En jawel hoor, het was een mooie rit! ik ben net iets te vaak gestopt om te genieten van het uitzicht en in plaats van anderhalf uur, heb ik er zo’n drie uur over gedaan… Maar uiteindelijk ben ik wel in Nelson terecht gekomen! En jawel hoor, het hostel had een hele hoop backpackers, dus dat was alvast een zeer goed begin. En kan het nog beter worden? Jawel hoor, in dit hostel maken ze elke avond pudding voor iedereen! Chocoladepudding! Misschien toch maar niet al té lang hier bijven of ze gaan mij naar buiten moeten rollen…

Dus met al die chocolade pudding moet ik misschien toch maar iets beter bewegen om al die extra calorieën kwijt te geraken. Wat is er beter dan Nelson te voet te verkennen en een aantal wandelingen te doen? Een hele lange hike van enkele dagen! Maar die gaat pas voor de volgende post zijn, dat is een te lang verhaal om hier nog bij te proppen. Dus stay tuned!