Ik ben ondertussen al vier dagen aan het wandelen langs de kust van dit ongelofelijk mooie eiland. Na een zeer lange en vermoeiende dag die ging van Christmas Village Hut, naar de top van Hananui en dan door naar Yankee River Hut, heb ik genoten van eens goed uit te slapen voordat ik verder zou wandelen naar de volgende hut, Long Harry Hut.
Dag 5: Yankee River Hut – Long Harry Hut (10,55 km)
Het heeft heel de nacht een beetje geregend zo te zien, dus het zou een hoop modder worden om doorheen te wandelen. Ik keek er alvast naar uit! Wat ik wel niet had verwacht, is dat ik vandaag mijn eerste kiwi zou zien op Stewart Island! En ik moet zeggen, het was iets speciaals… Ik dacht eerst dat er een hert rond aan het lopen was (er zitten hier heel veel herten, en het klonk als redelijk zware voetstappen). Na een beetje zoeken kon ik niets zien, totdat de varens op de grond plots begonnen te bewegen! Een paar seconden later sprong er een Kiwi vlak voor me op het pad. Ik was zo verbaasd dat ik er niet eens aan dacht om mijn camera te nemen en een foto te trekken voordat het (bijna) te laat was. Net toen ik mijn camera vast had, besloot de Kiwi verder te wandelen en heb ik nog net een foto van zijn (of haar?) kont kunnen trekken. Het is beter dan niets vermoed ik?!
Hierna volgde nog meer modder en bos, tot ik een klein uur later een gigantisch strand zag liggen in de verte. Als ik me niet vergiste, zou ik later over dit strand wandelen. Altijd fijn om te kunnen zien wat je nog te wachten staat. Deze keer ging het bos niet gewoon over in duinen en dan in zand, maar moest ik een stukje over het zand omhoog klimmen. En een kleine tien meter omhoog klimmen op een zandduin, met die zware backpack op je rug, is niet gemakkelijk. Nu wist ik goed wat het betekende om ‘een stap vooruit, twee stappen achteruit’ te zetten. Uiteindelijk ben ik wel boven geraakt, maar ik zou het toch niet opnieuw willen doen…
Dan nog een stukje door de duinen wandelen en dan was het tijd om een dik uur over het strand te lopen. Jep, het strand was zo’n drie km lang… Tegen dat ik aan het uiteinde van het strand kwam, was het middag en begon ik toch wel wat honger te krijgen. Helaas vonden de zandvliegen dat ik geen rust mocht nemen en was ik na een minuut stilstaan volledig bedekt met die kleine vervelende bijtende vliegjes. Dan maar eventjes verder wandelen totdat ik diep in het bos was zodat de zandvliegen mij met rust zouden laten. En dan was het tijd voor mijn volgende verrassing.
Er loopt een rivier over het strand, en in die rivier lag een grote rots. Of dat dacht ik toch. Ik vond de rots intrigerend, dus ik besloot het van iets dichterbij te bekijken. En plots begon die rots tegen mij te blazen. Letterlijk. Bleek dat het geen rots was, maar het hoofd van een zeeleeuw! Toch wel eventjes schrikken hoor. Ik heb maar snel een paar stappen achteruit genomen. Je zou het niet verwachten, maar die beesten kunnen ongelofelijk snel zijn als ze willen.
Eenmaal dat de zeeleeuw dacht dat ik geen gevaar meer was, besloot hij terug het water in te duiken en naar de zee te zwemmen. Ik bleef nog eventjes staan om te verwerken wat ik net gezien had, maar ik was vooral blij dat ik toch een mooie foto van hem (of haar?) heb kunnen nemen!
Oké, dat leken me wel genoeg verrassingen voor één dag. Of toch niet helemaal… Eenmaal dat ik bij de hut aangekomen was, die echt op een ongelofelijk mooie locatie lag, ontdekte ik de hommels. Maar echt, honderden hommels. Ik heb nog nooit in mijn leven zo veel hommels bij elkaar gezien. En hoewel het er al veel waren rondom de hut, waren het er nog eens zo veel in het toilet. Ik besloot mijn toiletbezoekje uit te stellen tot vanavond, wanneer het donker was en de hommels hopelijk hun bedje hadden opgezocht…
Dag 6: Long Harry Hut – East Ruggedy Hut (11,46 km)
Ik ben deze nacht enkele keren wakker geworden van de Kiwi’s die naar elkaar aan het roepen waren (die vogels zijn echt ongelofelijk luid) maar heb verder heerlijk geslapen in, opnieuw, een hut die ik helemaal voor mezelf had. Ook al is het heel leuk om een hele hut voor jezelf te hebben, het zou toch leuk zijn om nog eens iemand te hebben om mee te babbelen in de avond!
Ook al was ik redelijk vroeg wakker, de hommels begonnen alweer te verzamelen in het toilet. Ik heb alle moed bij elkaar geschraapt en het was sowieso mijn meest angstaanjagende toiletbezoek tot nu toe! Hopelijk is dit de enige plek met zo veel hommels…
De wandeling vandaag was niet extreem uitdagend (mijn rugzak begint ook lichter te worden, dat helpt!) maar wel heel erg mooi. En ik heb meteen ook mijn tweede én derde Kiwi gezien, jippie! En deze keer heb ik een foto van een volledige Kiwi, niet enkel de kont.
De enige echte uitdaging vandaag was het ‘strand’. Helaas geen mooi zandstrand zoals gisteren, maar een strand met stenen. En niet van die kleintjes, maar gigantische rotsblokken. Dit ging een interessant stukje wandelen worden… Het ‘strand’ is een kleine kilometer lang, maar het heeft me toch een dik uur gekost om er overheen te wandelen. Je moet continu alert zijn dat je niet uitglijdt of je voet verkeert zet. Je kan zomaar in een gat vallen of je been breken hier. En voor elk rotsblok dat je overwint, staat er je meteen weer een ander op te wachten.
Gelukkig is er niets mis gelopen en was ik niet veel later aan het eindpunt van het ‘strand’ en kon ik door hoog gras beginnen te ploeteren. Het was af en toe eventjes zoeken naar het pad, maar ik heb het gelukkig altijd terug gevonden. En om de dag te eindigen was er nog een echt zandstrand. Because why not?! Hier ben ik wel eventjes mijn weg kwijt geraakt, maar uiteindelijk is alles wel goed gekomen en ben ik veilig aangekomen in de hut. Phieuw!
En later die avond kwam er nog iemand aan die ook in de hut zou blijven slapen vannacht. Het was zeer tof om opnieuw iemand te hebben om mee te kunnen babbelen en te klagen over de modder.
Dag 7: East Ruggedy Hut – Big Hellfire Hut (16,66 km)
Dit ging een interessante dag worden. Gisteren was heel erg mooie dag met veel zon, vandaag zag het weer er wat minder goed uit. En jawel hoor, ik was nog geen een uur onderweg en het begon al te regenen. Helaas voor mij was ik op dat moment over het volgende strand aan het lopen, dus er was absoluut geen mogelijkheid om ergens te schuilen. Dan maar snel mijn regenjas boven halen en door blijven wandelen in de hoop dat alles snel over zou waaien. En jawel hoor, net voordat ik de rand van het bos bereik stopt het met regenen. Typisch…
Het pad van hier tot Mason Bay staat bekend om de extra hoeveelheid modder. En ik moest er niet lang op wachten. Mijn wandelschoenen waren ooit waterdicht, maar dat hebben ze nu ook volledig opgegeven. Op dit moment gaf ik het op om de modder te ontwijken en ging er maar volledig voor. Enkel als het leek dat de modderpoel zeer diep zou zijn, besloot ik een poging te doen om eromheen te wandelen. Hoewel ik na een tijdje de modder toch wel een beetje beu begon te worden (het is toch wel echt vermoeiend om door de modder te blijven ploeteren) was daar opnieuw een Kiwi om mijn dag toch een beetje beter te maken! Helaas was het opnieuw een schuchtere Kiwi, dus je krijgt nogmaals een foto van de kont van een Kiwi.
Net wanneer ik dacht dat ik nooit aan zou komen bij de hut, was daar plots de hut! Tijd om mijn kleren en schoenen (proberen) een beetje properder te krijgen en te relaxen. En dat ging zeer goed hier, het uitzicht was ongelofelijk mooi en het was heerlijk rustig. Niet veel later dan mij kwam de vrouw van gisteren ook aan. Ook zij had een zeer zware dag gehad en ze was de modder volledig beu… Gelukkig dat de modder morgen iets minder zou zijn!
Dag 8 & 9: Big Hellfire Hut – Mason Bay Hut (17,49 km)
De dag begon onmiddellijk met een klim. En je weet ondertussen wel, als je een stuk berg omhoog klimt heb je meestal wel een goed uitzicht. En jawel hoor, het uitzicht over het eiland was zeker en vast niet slecht! Het was cool om de vlaktes aan de ene kant te zien en de bergen aan de andere kant. En misschien nog wel het grootste voordeel van op de bergkam te lopen: geen modder! Een uurtje over heerlijk harde en droge grond wandelen, waar kan je nog meer voor hopen op een schitterende dag zoals deze?!
En dan begint de afdaling en is de modder terug. En dieper dan ooit! De afdaling was ook niet de minste, en combineer dat met de modder en je hebt bijna een glijbaan. Het zou zelfs veiliger zijn als het een glijbaan was, nu moest ik mij continu vasthouden aan de bomen langs het pad om niet naar beneden te donderen. Wonder boven wonder heb ik het veilig tot beneden gehaald, zelfs geen schrammetjes!
Om dat dag af te sluiten was het nog een tweetal uur wandelen over het strand aan Mason Bay voordat ik aankwam aan de hut. Ik was meteen verbaasd hoe groot deze hut was. Maar als je bedenkt dat deze hut zeer populair is omdat je redelijk gemakkelijk met het vliegtuig van Oban tot Mason Bay kan vliegen (het stand is de landingsstrip, hoe cool is dat?!) is het eigenlijk wel logisch. Ik had genoeg tijd, dus ik besloot een dagje rust te nemen morgen om een klein beetje te recupereren van de hike tot nu toe.
In de avond was ik opnieuw niet alleen, en zelfs niet slechts met z’n tweeën zoals de afgelopen nachten. Maar er waren negen mensen in de hut! Het werd een toffe en gezellige avond met z’n allen. Sowieso de meest leuke avond op de hele hike tot nu toe!
De volgende dag heb ik het rustig aan genomen. Beetje uitslapen (als je 7:30 uur ’s ochtends uitslapen kan noemen), al mijn spullen eens kuisen, mijn backpack opnieuw indelen en in de namiddag heb ik een wandeling gemaakt naar de restanten van een paar oude huizen van de eerste settlers op Stewart Island.
En dan was er nog één ding dat ik wilde doen: de zandduin beklimmen. Dat was echt een heerlijke plek om te genieten van het uitzicht en een beetje te lezen. En dan was het alweer tijd om terug naar beneden te schuiven (het voordeel van zand) en mijn bedje in te kruipen.
Dag 10: Mason Bay Hut – Freshwater Hut (3,42 km)
Het zou een rare dag worden vandaag. Geen heuvels of bergen om te beklimmen, enkel drie kilometer wandelen over een vlak stuk moeras. Het was eigenlijk een zeer saaie dag vandaag. Maar goed dat er weer een Kiwi was om alles toch een beetje interessant te houden.
Vlak bij Freshwater Hut is er een kleine berg, Rocky Mountain, die slechts 549 meter hoog is. En vanop die top heb je een geweldig uitzicht op de rivier en kan je helemaal tot Mason Bay kijken. Het was geen al te lange of moeilijke klim tot de top, en het was nog vroeg en mooi weer, dus waarom zou ik deze overslaan? Dat is nog een mooi bergje om aan mijn lijst toe te voegen.
En het was het zeker waard, het uitzicht was geweldig. En het was meteen ook een goede manier om aan de hommels te ontsnappen die rondvlogen rond Freshwater Hut.
Dag 11: Freshwater Hut – North Arm Hut (14,70 km)
Bijna aan het einde van de hike! Ik begon toch wel een klein beetje uit te kijken naar het einde, wandelen is leuk, maar te veel is te veel. Helaas was vandaag een zeer saaie dag, er waren geen echt mooie uitzichten. Dus ik besloot gewoon door te wandelen en hopelijk een mooie namiddag te hebben in de hut.
En dat was een goed idee, de hut was op een mooie plek, het weer was geweldig en er waren niet te veel zandvliegen. Het enige nadeel: deze hut is deel van de Great Walk, dus het was zeer druk. En een hele hoop snurkers in de nacht. Opnieuw was ik weer geweldig blij met mijn oordopjes!
Dag 12: North Arm Hut – Oban (14,06 km)
De laatste dag! En wauw, die was echt ongelofelijk gemakkelijk. Volgens de informatieborden zou het vijf tot zes uur duren om tot Oban te wandelen, ik heb het in drie uur gedaan. Het helpt natuurlijk heel hard dat mijn backpack nu bijna niets meer weegt, het een mooi aangelegd pad is en er geen echte heuvels/bergen zijn om te beklimmen.
Na twaalf dagen wandelen, 150 km in totaal was het ongelofelijk raar om terug in het stadje aan te komen. Het was heel lang geleden dat ik nog auto’s had gezien, huizen en zo veel mensen. Het zou toch eventjes terug wennen worden. Maar eerst en vooral: een douche nemen, scheren en propere kleren aantrekken. Ik voelde me als herboren! En om alles compleet te maken: frietjes!!
