Het jaar 2020… Eentje dat niet snel vergeten zal worden. Niet iedereen heeft een geweldig jaar gehad, dat weet ik, maar ik ga het toch jammer vinden om dag te moeten zeggen tegen dit jaar. Ik heb een aantal heel erg toffe dingen gedaan dit jaar en heel veel nieuwe herinneringen bijgemaakt. Ik besef ook wel hoe veel geluk ik heb gehad met in Nieuw-Zeeland te zijn op het juiste moment. Ook al heb ik een veel beter jaar gehad dan 90% van de wereld, in mijn achterhoofd bleef wel altijd de gedachte aan mijn vrienden en familie die thuis vast zaten en steeds gefrustreerder werden. Ik hoop maar dat alles snel weer enigszins normaal kan worden zodat ik ook nog eens naar België kan (wil?!) komen om iedereen een dikke knuffel te geven!

Kerstmis

Nadat ik terug kwam van mijn hike in het Tongariro National Park, was het bijna Kerstmis! En dat moet natuurlijk gevierd worden. Als je in een hostel zit met een hele hoop mensen van verschillende landen en culturen, welke betere optie is er dan allemaal een gerechtje maken en al die gerechten op tafel zetten om van te genieten? Op die manier is er voor iedereen wel iets lekkers bij en leer je ook een hele hoop nieuwe smaken kennen! En het is nog eens heel gezellig ook. Wat wil je nog meer?!

Je kan je dus ook wel voorstellen dat het een zeer drukke dag was in de keuken en iedereen probeerde een beetje te plannen dat niet iedereen op exact hetzelfde moment in de keuken zou staan. En natuurlijk… liep dat niet zoals gedacht en eindigden we met 15 mensen tegelijk in een keuken die bedoeld is voor maximum vier personen op hetzelfde moment. Lang leven chaos! Uiteindelijk is alles klaar geraakt (zonder al te veel verbrande gerechten!) en waren de tafels buiten klaargezet om nog een beetje te genieten van het mooie zomerweer tijdens dit geweldige kerstdiner. Wanneer alles op tafel stond zat er niet veel anders op dan allemaal iets op ons bord te scheppen van elk gerecht (of toch te proberen) en kei hard te genieten van het ongelofelijk lekkere eten en de gezelligheid van de groep vrienden die hier bij elkaar zit. Het was alvast een top avond, en de desserts waren nog niet eens boven gehaald.

De ochtend nadien was het natuurlijk tijd voor kadootjes! We hadden afgesproken een secret santa te doen (voor zij die het niet kennen: je trekt allemaal een naam en voor die persoon koop je een klein kadootjes en uiteindelijk moet die persoon raden van wie het kadootje kwam). We hadden besloten het bedrag niet te hoog te maken zodat iedereen gemakkelijk iets kon kopen en je soms een beetje creatief moet zijn met wat je voor die persoon koopt. Zo was er home made kombucha, kleren, chocopotten, juwelen, blenders, frisbees… Noem maar op!

Coromandel

En nadat alle kadootjes uitgepakt waren was het tijd voor ontbijt! Iedereen zat nog steeds goed vol van gisteren, maar we hebben ons best gedaan! Er waren pannenkoeken, pizza, brood… noem maar op! Na het ontbijt was iedereen nog slomer dan normaal en kon je de meeste mensen naar buiten rollen… Iedereen had nu wel voor een paar dagen kunnen vasten denk ik.

Maar er was geen tijd om te sloom te worden. We zouden vandaag met z’n allen naar de Coromandel vertrekken. De Coromandel is absoluut een van mijn top-10 plaatsen in Nieuw-Zeeland. Het ligt op een twee-drie uur rijden van Auckland en is een paradijs van ongelofelijk mooie stranden en geweldige bergen. We hadden een campsite gevonden in the middle of nowhere die er echt heel goed uitzag! Grootste voordeel was dat er zelfs geen mobiel bereik was, dus we moesten wel met elkaar babbelen en kaartspelletjes spelen in plaats van dat iedereen heel de avond op z’n gsm zou zitten. En er was een rivier vlak langs de campsite en het was nog steeds een heerlijke zomerse dag, dus waarom niet eerst eventjes afkoelen in de rivier?

Dat leek een heel goed plan totdat iemand begon te vertellen over palingen die in de rivieren in Nieuw-Zeeland zwemmen en iemand voelde iets langs haar been strijken… Waarschijnlijk gewoon een blaadje, maar vanaf dan was de schrik om in het water te duiken toch net ietsjes groter geworden. Al hebben we er toch eens goed mee gelachen.

The Pinnacles (Kauaeranga Kauri Trail)

Zoals ik al eerder vermeld heb, zijn er een hele hoop bergen in de Coromandel. Het zijn zeker niet de hoogste bergen, maar ze zien er wel heel erg cool uit. Ze zijn zeer stijl en de toppen zijn vaak heel puntig. (Sorry, ik weet niet hoe ik dit beter kan uitleggen, maar zoals altijd: gelukkig zijn er foto’s!) En op één plek zijn er een aantal paden aangelegd naar zo’n top van een berg. Er zijn een hoop meer paden dan dit ene, maar dit is een niet te moeilijk en goed onderhouden pad. Aangezien we een redelijk grote groep mensen hadden en niet iedereen even ervaren is met hiken was dit de beste manier. Zo zou het voor iedereen haalbaar zijn en toch ook een beetje een uitdaging voor mensen met iets meer ervaring.

Na een korte stop in het DOC informatiecentrum aan het begin van het track om onze flessen water bij te vullen, begonnen we aan de klim. Het startpunt ligt op ongeveer 160 meter boven de zeespiegel en we zouden helemaal tot de top klimmen, 773 meter boven de zeespiegel. Het begon gemakkelijk met een lichte helling en veel schaduw van de bomen. Naarmate we verder naar boven wandelden begon het bus dunner te worden en de helling steiler. En dan plots kom je boven de boomgrens (ik blijf het altijd ongelofelijk cool vinden hoe plots dit is. Het ene moment loop je tussen de bomen, een meter verder zijn er geen bomen meer.) Van hieruit hadden we alvast een mooi uitzicht op The Pinnacles, de top van de berg. En het werd meteen ook een heel stuk warmer zo zonder de schaduw en onder de stralende zon. Maar terugkeren is nu geen optie, we zijn er bijna! Na een korte lunchpauze in de hut begon het leukste stuk. Hier ging het pad bijna loodrecht omhoog. In het begin waren er nog trappen uitgehouwen, maar die werden al snel vervangen door ijzeren trappen die in de rotswand bevestigd waren. En dan nog een stukje over rotsen klauteren, nog een paar ijzeren trappen en dan sta je op het platform!

Dit platform is nog steeds niet de top van de berg, die is zo’n 10 meter hoger. Maar daar is geen pad naartoe gemaakt. Dan maar onze beste klimvermogens boven halen en hopen dat iedereen veilig tot boven raakt. En jawel hoor, het is ons gelukt! Het uitzicht maakte ons de toch wel uitdagende en zware klim meteen vergeten! Zo’n uitzicht betekend natuurlijk de camera’s boven halen en een hele hoop foto’s maken. En iemand in de groep ontdekte dat het bereik hier niet slecht was en besloot even naar zijn vrienden in Amerika te bellen om hun een gelukkige kerst te wensen.

Vanop de top van een berg.

Terwijl we absoluut geen bereik hadden de hele weg naar boven.

Nieuw-Zeeland en bereik op je gsm… Het is een speciale combinatie. Momenten dat je denkt dat er perfect bereik zou zijn is er absoluut niets, en momenten dat je het totaal niet verwacht heb je plots een perfecte 4G verbinden om je vrienden te Skypen. Zoals op de top van The Pinnacles.

Nadat we een mooie groepsfoto hadden genomen en een laatste keer hadden genoten van het uitzicht was het helaas tijd om naar beneden te beginnen wandelen. En hoewel het voor veel mensen gemakkelijker is om naar beneden te gaan naar boven, hier kan het tegengestelde worden bewezen. De metalen trappen zijn allemaal goed en wel, maar zo over de rotsblokken naar beneden klauteren die helemaal glad zijn gemaakt door de vele schoenen die hierover hebben gelopen is tot nog wel een uitdaging. We zijn allemaal heelhuids tot aan de hut geraakt en vanaf hier was het weer gewoon een pad om te volgen en dus een stukje gemakkelijker.

We zijn niets te laat vertrokken, zodra we de rand het bos bereikt hadden, begon het te regenen. Volledig vanuit het niets. We hadden absoluut geen wolken zien aankomen toen we op de top stonden, de hemel was ongelofelijk blauw met een paar witte wolkjes en plots, 20 minuten later begon het te gieten. Ik was heel blij dat ik slim genoeg was mijn regenjas mee te brengen. En al helemaal toen het begon te hagelen. Vier seizoenen op één dag? Check!

Donut Island/Whenuakura Island

Na zo’n vermoeiende dag met een toch wel zeer mooie hike, was het tijd voor een dagje niks doen. Of dat dachten we toch… We hadden enkele kajaks gehuurd om naar een eilandje te kajakken in de namiddag. Dit hield in dat we onze tenten moesten inpakken en alles verdelen over de auto’s, ontbijten en dan nog een uurtje naar het strand rijden voor het tijd was om onze kajakken op te halen. Het inpakken van de tenten duurde net iets langer dan verwacht (vooral omdat sommige mensen nogal veel moeite hadden met uit hun bed te kruipen) en tegen dat we allemaal klaar waren hadden we niet zo heel veel tijd meer over. Gelukkig nog wel net genoeg om toch nog eventjes op het strand te liggen voordat het kajakken zou beginnen.

Eenmaal dat we onze wetsuits aan hadden getrokken, alle spullen in een drybag hadden gestoken en de veiligheidsuitleg hadden gekregen bij de kajaks, was het tijd om de zee op te trekken! Het was alweer een tijdje geleden dat ik nog eens in een kajak had gezeten, en op de zee is dat iets wiebeliger dan op een kalme en rustige rivier. Gelukkig duurde het niet al te lang voordat ik het ritme terug had gevonden en het peddelen kon beginnen! We zagen Donut Island steeds dichterbij komen en niet veel later waren we er! Nu alleen nog zoeken naar de ingang.

Huh, ingang? Donut Island? Wat bedoel je daar nu eigenlijk mee? Wel, je kan het waarschijnlijk wel raden, maar dit eiland heeft de vorm van een donut! Dus het midden van het eiland is zo ver ingezakt dat het gevuld is met zeewater dat via een opening in de zijkant van het eiland binnen stroomt. Het eiland zelf is eigendom van de lokale iwi (een Maōri stam) en het is niet toegelaten om op land te komen. Gelukkig hebben ze wel de toestemming gegeven om naar het midden van het eilandje te varen, want dit ziet er echt wel uit als een klein paradijs! Een mooi strand, een aantal bomen en ongelofelijk helder water om in rond te zwemmen. Het was een heel stuk mooier dan ik me had voorgesteld!

We zijn een tijdje blijven ronddrijven hier totdat er meer mensen deze wondermooie plek wilden bezichtigen en het en beetje te druk begon te worden (het is maar een klein eilandje en dus vijf kajaks en het is zo’n beetje vol). We zijn dan maar weer vertrokken en langs de andere eilandjes en uitstekende rotsblokken gevaren totdat we een strand vonden op een ander, groter eiland waar we wel eventjes onze benen konden strekken. Het plan was om eventjes een duik te nemen, maar zelfs met swimsuits was het nog steeds zeer koud in het water! Helaas was het ondertussen ook beginnen waaien wat alles nog een stuk kouder deed aanvoelen. We hebben wel een oysterpicker paar gevonden met hun kuikentjes, en die zagen er wel echt ongelofelijk schattig uit!

Tegen wat we terug aangekomen waren op het strand waar we vertrokken waren begon het eigenlijk al redelijk laat te worden en zat dit geweldige weekend er bijna op. Het enige dat ons nog resteerde was de terugrit naar Auckland. Sommige mensen waren volledig uitgeteld tegen nu, dus ik had twee mensen in mijn auto die niet veel later in slaap vielen. Gelukkig was ik niet de enige die nog wakker was en had ik dus nog iemand om mee te babbelen en mij wakker te houden!

AUM festival

Mijn oorspronkelijke plan was om nieuwjaar te vieren op de Whanganui River tijdens een vijfdaagse kajak tocht. Op die manier zou het nog eens een andere manier zijn om nieuwjaar te vieren en kon ik meteen nog een Great Walk van mijn lijstje schrappen. Helaas heeft de persoon waarmee ik dit ging doen last minute afgezegd en was het eventjes paniek. Wat zou ik nu doen met nieuwjaar??

Oef, een heel groot deel van het hostel had tickets voor een driedaags festival! Alleen een probleem: het festival was uitverkocht… Dan maar beginnen zoeken naar mensen die hun tickets terug verkochten omdat ze om de een of andere reden niet konden gaan. Het heeft een aantal dagen en toch wel wat stress gekost, maar uiteindelijk had ik wel een ticket te pakken! Op naar drie dagen feesten!

Ik zal eerlijk zijn, het was een festival zoals ik nog nooit eentje gezien heb. Het was zowel heel amateuristisch als heel professioneel opgesteld. Eerste ding dat je moet weten: het was in the middle of nowhere. Geen bereik, geen elektriciteit, geen drank, enkel eetstandjes. Het was volledig terug naar basic. Maar dat maakte de ervaring zo veel beter! Het waren drie ongelofelijk warme dagen, dus er was heel erg veel stof. Er was een beperkt aantal douches (drie warme en zes koude) voor zo’n 3000 festivalgangers. Er waren dus rijen aan de douches! Zeker aan die met warm water. Maar omdat het zo ongelofelijk warm was, waren de koude douches toch een heel stuk aantrekkelijker.

En het allerbelangrijkste: de muziek! Het was een festival met hoofdzakelijk dj’s. De stages waren dus allemaal mooi versierd en er werd 24/24 gedraaid. Af en toe was er ook wel eens een gitaar te bespeuren hier en daar en de laatste avond was er zelfs een circusgroep die een act deed. Het hele terrein was versierd met kunst. Je kan het waarschijnlijk best vergelijken met een Tomorrowland in het eerste paar jaren en er hing nogal een hippie-sfeer. Er liepen overal kinderen rond (die gelukkig allemaal leken te verdwijnen rond 22u). Het was een zeek coole ervaring en ik het me echt goed geamuseerd tijdens deze drie dagen! Ik had zelfs niet eens door dat we 2020 achter ons gelaten hadden tot enkele minuten na middernacht…

Ik had wel een aantal koffies nodig om tijdens de rit terug naar huis wakker te blijven… Gelukkig zijn we heelhuids aangekomen en die namiddag was een zeer stille en rustige namiddag in het hostel.