Zoals jullie waarschijnlijk wel door hebben, heb ik een groot deel van mijn tijd in Nieuw-Zeeland doorgebracht in Auckland. Wel, tijd om daar verandering in te brengen! Buiten mijn korte tripje naar het Zuidereiland heb ik al mijn tijd gespendeerd op het Noordereiland. Ik heb de meeste dingen hier gezien en gedaan, al ben ik nog nooit tot het meest noordelijke tipje geraakt, Cape Reinga.

Cape Reinga (Te Rerenga Wairua)

Leugens

Als is het meest noordelijke tipje van Nieuw-Zeeland niet helemaal juist… De Surville Cliffs liggen zo’n 30km ten oosten van Cape Reinga en 3 km noordelijker. Maar ze zijn helaas een heel stuk ontoegankelijker (lees: er is geen autosnelweg die hier naartoe gaat) dus zo goed als niemand komt daar. Hierdoor wordt Cape Reinga voor de gemakkelijkheid gezien als het meest noordelijke punt van Nieuw-Zeeland. Of toch van het vasteland. Als je de einden meetelt kan je nog een heel stuk noordelijker gaan, naar de Three Kings Islands. Dit zijn 13 eilandjes die zo’n 50 km ten noord-westen van Cape Reinga liggen. Ze zijn benoemd tot natuurreservaten dus je kan ernaar kijken vanaf Cape Reinga maar je kan er niet heen gaan.

Mythologie

Cape Reinga (Te Rerenga Wairua) is een zeer belangrijke plaats in Aotearoa (Nieuw-Zeeland) voor de Maōri. Als zij sterven, reist hun geest naar Te Rerenga Wairua om via daar Aotearoa te verlaten. Ze springen van de klif en reizen verder naar Three Kings Islands. Van daar kijken ze nog eenmaal terug naar hun thuis voordat ze hun tocht naar Hawaiki (hun thuisland) verderzetten. Het was dus niet ongewoon dat de Maōri hier begrafenissen hielden voordat de Europeanen binnen vielen en er alles aan probeerden te doen de Maōri te overtuigen een Christelijk geloof te kiezen.

Nu is Cape Reinga weer in ere hersteld en is er een pad aangelegd naar de vuurtoren. Mocht je ooit van plan zijn deze geweldige plek te bezoeken, hou dan rekening met het feit dat dit een tapu (heilige) plaats is voor de Maōri en probeer niet te eten en drinken voorbij de parking.

Twee zeeën geven een knuffel

De twee zeeën die samen komen? De Tasmaanse Zee en de Grote Oceaan. Je kan dit het beste zien door de golven die van verschillende richtingen op elkaar inbeuken, wat een zeer cool effect is. Als je je 180° draait, kan je het nog beter zien. De Grote Oceaan (oosten) is redelijk rustig als het aan land komt. De Tasmaanse Zee (westen) is een heel stuk wilder en creëert grote golven wanneer het aan land komt. Dit is ook een verklaring waarom de westelijke kant van Nieuw-Zeeland zo goed als een rechte lijn is aan de kust en de oostelijke kant met vele bochten en hoekjes.

Nog andere reden om helemaal tot hier te rijden?

Zijn er nog andere redenen om helemaal tot hier te rijden? Natuurlijk! De weg die tot hier loopt (State Highway 1) loopt letterlijk van helemaal hier tot het zuidelijke puntje van het Zuidereiland (natuurlijk met een onderbreking waar je van het Noorder- naar het Zuidereiland gaat). Dus alleen al deze weg volgen geeft je een zeer mooi zicht op Nieuw-Zeeland. En je zou het niet meteen verwachten, maar Northland (alles noordelijk van Auckland) is een uniek stuk land. Hier staan nog een hoop Kauri bomen, je ziet een hele hoop planten die je nergens anders ziet en het is een heel stuk heuvelachtiger dan je zou denken! En omdat je zo noordelijk zit is het weer hier ook heel erg aangenaam qua temperatuur, heel het jaar door.

Aan de andere kant, eenmaal dat je voorbij Whangarei en Bay of Island (Paihia) bent, wordt het plots een heet stuk minder bevolkt. Je komt enkel nog door kleine dorpjes en de laatste honderd kilometer wonen er zelfs helemaal geen mensen meer. Het enige dat je op dit moment nog tegen komt zijn lage grondplanten en grassen en (helaas) een hoop auto’s met toeristen die van Cape Reinga komen. Ik had geluk dat ik deze mooie plaats gezien heb voordat de grenzen weer open zijn. Dus enkel Kiwi’s die deze plaats komen bezoeken. Het is dus nog steeds redelijk druk, maar een heel stuk minder druk dan het anders zou zijn.

Nadat ik een plekje voor mijn auto had gevonden begon ik de wandeling naar de vuurtoren. Dat is een kwartiertje wandelen, waar je langs een mooi pad loopt dat informatieborden heeft met verhalen over het landschap, de fauna en flora, de geschiedenis… Zeer interessant om allemaal te lezen! En net voordat je aan de afdaling begint naar de vuurtoren krijg je een zeer mooi uitzicht op de kaap zelf. Zeker geen slecht zicht!

Na een laatste stukje wandelen was ik er dan eindelijk: het (bijna) meest noordelijke puntje van Nieuw-Zeeland! Meteen maar eens kijken hoe ver ik nu van thuis verwijderd ben: een mooie 17.926 km. Niet slecht! Maar dat is wel dichter bij België dan ik in meer dan een jaar ben geweest nu… Toch wel eventjes raar toen ik daar stil bij stond. Maar het leven gaat verder. Tijd voor een selfie met de bekende wegwijzer die hier staat en dan nog eventjes rondhangen om alles goed in me op te nemen en dan is het tijd om terug wat zuidelijker te gaan.

Wanneer je van en naar Cape Reinga rijdt, kom je langs een hele hoop mooie stopplaatsen. Enkele had ik al eerder bezocht, dus tijd om op enkele andere plekken te stoppen.

Ohja, een laatste reden waarom je helemaal naar hier zou willen komen? Als je graag eens een wandelingetje maakt, Cape Reinga is het begin-/eindpunt van Te Araroa. Dit is een hike van zo’n 3000km doorheen heel Nieuw-Zeeland die van het meest noordelijke punt (Cape Reinga) tot het meest zuidelijke punt (Bluff) loopt. Dus als je graag eens een aantal maanden gaat hiken, dit is wel een mooie uitdaging lijkt me!

Te Paki Sand Dunes

Een kleine twintig minuten van Cape Reinga vind je de Te Paki Sand Dunes. Er zijn nog enkele andere plekken in Nieuw-Zeeland waar je random gigantische duinen kan vinden, zoals Omatepere en Stewart Island. Omdat deze duinen zo groot en hoog zijn, vinden mensen er niets beters op dan een waveboard te nemen en van de zandduinen af te glijden! En als je zelf geen waveboard hebt, kan je er altijd eentje huren natuurlijk.

Ik had helaas niet alle tijd van de wereld om van de zandduin af te glijden (en geen zin om 20$ te betalen om een keertje van zo’n zandduin af te roetsjen) dus het waveboard heb ik aan de kant laten liggen. Wel ben ik tot boven gewandeld om het uitzicht vanop de top te zien, wat het al meer dan waard was! En ik ben daarna deels naar beneden gegleden/geschoven/gewandeld dus zelfs zonder een board had ik het wel naar mijn zin. En dan was het alweer tijd om naar de volgende bestemming te rijden: Ninety Mile Beach.

Ninety Mile Beach (Te-Oneroa-a-Tōhē)

Dit strand is een stuk strand aan de westkust van het noordelijkste stukje Nieuw-Zeeland. En dit strand is een alternatieve weg naar Cape Reinga. Als je auto het aankan, kan je over dit gigantisch lange strand helemaal naar het Noorden rijden en een stuk autosnelweg links laten liggen. Toch wel cool he, om een strand als een stuk weg te gebruiken? Nog beter zelfs: dit is officieel een publieke snelweg. Helaas had ik schrik dat mijn autootje het niet aan zou kunnen en vast zou komen te zitten, dus ik ben maar verder gereden over de weg in plaats van over het strand. Al ben ik wel naar Ninety Mile Beach gereden om eens te kijken hoe dat eruit zag. En ja hoor, het was lang! En een hele hoop zand. En jep, er waren een hoop auto’s over aan het rijden. Ik had al eerder auto’s over stranden zien rijden in Nieuw-Zeeland, maar het blijft toch een raar zicht. Stel je voor dat in België auto’s over de stranden zouden rijden aan zo’n 100 km per uur?! Of zelfs sneller want hier zijn natuurlijk geen flitspalen!

Nog meer leugens

Het lijkt wel alsof Northland bestaat uit alleen maar leugens… Want verrassing: Ninety Mile Beach is slechts 55 miles lang. Geen 90. Waarom noemt het dan Ninety Mile Beach? Er zijn verschillende verhalen, niemand is helemaal zeker waardoor deze foute benaming is ontstaan. Het meest bekende verhaal is dat ze vroeger paarden gebruikten om in te schatten hoe lang een afstand is. Een paard kan op een dag X miles afleggen (ik weet de exacte nummers niet). Dit is op normale grond weliswaar, niet op een strand. En als je al eens op een strand hebt gewandeld weet je ook wel dat je dan een heel stuk trager bent. Daar hadden ze niet aan gedacht en daardoor de afstand veel te hoog ingeschat.

St. Paul Rocks

Na Ninety Mile Beach ging de weg verder naar Whangaroa, waar een korte hike naar St. Paul Rocks is. Deze rots steekt een heel stuk boven de grond uit en geeft een mooi uitzicht over de omgeving. En nog mooier, ik had een mooie campsite gevonden dicht bij waar ik een nachtje kon blijven slapen. Wat een grotere uitdaging is dan het lijkt. Ik deed deze trip begin januari, wanneer alle kiwi’s hun zomervakantie hebben. Dus het was overal ongelofelijk druk! Ik moest vaak heel veel moeite doen om een campsite te vinden waar nog een plekje vrij was. Dit was een van de weinigen waar nog plek was en bevond zich in het bos (de campsites aan de standen waren hopeloos uitverkocht). Ook al had ik vandaag geen mooi strand om op te gaan liggen, ik had wel een geweldig bos om te verkennen en een aantal korte wandelingen te doen voor het te donker werd. En het was er heerlijk rustig, wat een groot voordeel is na al die volle campsites met hopen families.

Aroha Island

En dan komen we eindelijk bij de dag waar ik toch wel het meeste naar uitgekeken heb sinds ik vertrok! Vanavond zou ik kamperen op Aroha Island. En waarom dit zo geweldig is, daar kom ik over enkele zinnen op terug (ik moet de spanning toch een beetje opbouwen he).

Aangezien ik pas tegen de avond op Aroha Island moest zijn, heb ik die dag nog enkele stranden bezocht en een beetje boodschappen gedaan (anders had ik die avond geen eten gehad…) En daarna ben ik op mijn gemakje doorheen Kerikeri gereden en niet veel later had ik het eiland gevonden. Bij ‘eiland’ moet je je niet al te veel voorstellen. Het is een stukje land dat net niet aan het vasteland hangt en er zo’n 100 meter vanaf ligt. Er is een brug gebouwd van het eiland naar het land om het gemakkelijk toegankelijk te maken. Maar dus, waarom ben ik helemaal naar dit eiland gereden? Omdat ze hier twee Kiwi’s (de vogels dus) op het eiland rond hebben lopen!

Dus die avond had ik mijn hoofdlamp op de rood licht stand gezet en ben ik op jacht gegaan naar de Kiwi’s (Kiwi’s zien rood licht niet). Samen met nog een hoop andere mensen. Helaas ook enkele gezinnen met kleine kindjes die toch een hoop lawaai maken. Dus het heeft een hele tijd geduurd voordat ik eindelijk een kiwi zag. Rond middernacht was ik nog aan het ronddwalen en plots hoorde ik iets ritselen vlakbij. Ik heb me dan maar heel stil gehouden en jawel hoor, daar was er eentje! En hey, achter mij was er nog iets aan het ritselen. En voila, daar was nummer twee ook meteen! Ik heb eindelijk mijn eerste Kiwi’s in het wild gezien! Dit klinkt misschien als iets stoms, maar Kiwi’s zijn wel echt een dingetje hier en ik kan mezelf nu tot een select groepje mensen rekenen die Kiwi’s in het wild hebben gezien. Want ze zijn echt niet gemakkelijk te zien (buiten als je naar de zoo gaat natuurlijk) aangezien het nachtdieren zijn. Helaas heb ik geen foto’s, daarvoor was het te donker. Dus als je niet weet hoe Kiwi’s eruit zien kan je best even naar google gaan en een afbeelding opzoeken. Want het zijn wel echt cool beestjes!

Kerikeri

Voor ik helemaal terug naar Auckland zou rijden wilde ik nog eventjes stoppen in Kerikeri om een stuk te gaan wandelen. Er loopt een rivier langs Kerikeri met een mooi pad ernaast dat tot de Rainbow Falls loopt en langs een zeer oude turbine loopt waar vroeger elektriciteit werd opgewekt met het water van de rivier. Het was een zeer mooie en zonnige dag en wanneer ik aankwam bij de waterval had ik spijt dat ik mijn zwembroek niet mee had genomen om eventjes in het water te springen… Als troostprijs ben ik tot achter de waterval geklommen waar een grot is en waar het heerlijk koel (en vochtig) is.

En terug naar Auckland…

Na deze laatste mooie dag tussen de natuur was het tijd om terug naar Auckland te rijden. Na zo lang in de natuur door te hebben gebracht en enkel kleine stadjes en dorpjes gezien te hebben was het wel jammer om daar afscheid van te moeten nemen en terug naar de drukte en het lawaai van de stad te gaan. Al zou het wel niet voor lang zijn, want ik zou al snel richting het zuiden beginnen te gaan!