In de drie maanden voordat ik naar Vietnam kwam, ben ik een hele hoop mensen tegen gekomen die Vietnam al gedaan hadden. Wanneer ik hun vroeg wat ik zeker moest doen in Vietnam, kreeg ik van iedereen te horen ‘de Ha Giang loop!’. Iedereen vertelde dat het hun hoogtepunt van Vietnam was. Natuurlijk kan ik dan niet anders dan die ook doen! En of al die andere backpackers gelijk hadden? Dat zal je snel genoeg te weten komen als je een beetje verder leest.

De eerste dag (Ha Giang – Yen Minh)

De nachtbussen in Vietnam zijn echt niet gemaakt voor Westerse toeristen. Ik ben niet de allergrootste thuis, maar zelfs voor mij was het zoeken naar een positie waarin ik toch een beetje in het bed paste. Als je dan eindelijk in slaap valt, wordt je enkele minuten later wakker gemaakt omdat we aan een busstop zijn om iets te eten. En natuurlijk, na die stop moet je weer opnieuw op zoek gaan naar die goede positie van een half uur eerder. En als je die dan eindelijk gevonden hebt, word je opnieuw wakker gemaakt omdat de bus aangekomen is. Er zit dan niets anders op dan om 4:00 ‘s nachts naar het hostel wandelen in de hoop dat ze daar goede bedden hebben zodat je toch nog enkele uurtjes kan slapen.

In de ochtend was het allemaal nogal een chaos. Er waren ongelofelijk veel mensen in het hostel die allemaal wilden vertrekken. Ik moest zien dat ik ergens een motor kon huren, de dingen uit mijn backpack halen die ik nodig zou hebben de komende vier dagen (je neemt niet je volledige backpack mee, enkel een daypack) en ik wilde ook graag nog eventjes douchen en ontbijten. Uiteindelijk is dat allemaal goed gelukt en was ik op tijd klaar voor de uitleg over de Ha Giang loop.

Zoals de naam het al zegt: is het een loop, een cirkel, van een weg in het uiterste noorden van Vietnam. Je zit ongelofelijk dicht bij de Chinese grens en tijdens de loop kan je ook naar het meest noordelijke punt van Vietnam rijden. Nu, wat maakt deze loop zo speciaal dat het voor zo goed als iedereen hun hoogtepunt is? De uitzichten, het feit dat je het op een motor doet en de wegen. Tijdens dat je de loop aan het rijden bent wil je elke vijf seconden stoppen om een foto te trekken van wat je op dat moment ziet. Ik heb ook een hele hoop foto’s getrokken en ik ga er een hele hoop in deze blogpost steken, maar weet dat de foto’s absoluut niet kunnen overbrengen hoe het in het echt is. Dat is nog 1000 maal beter!

Na een korte uitleg van een van de medewerkers van het hostel, maakte iedereen die samen wilde rijden zich klaar om te vertrekken. Vooral voor het eerste stuk is dit samen rijden heel handig. Aan het startpunt van de loop durven er nog wel eens enkele politieagenten te staan om buitenlanders zonder een geldig rijbewijs (ikke!) te beboeten. De mensen van het hostel kennen natuurlijk een route daar omheen dus besloot ik hen te volgen. Nog een reden om mee te rijden met de rest is dat ik ondertussen al enkele vriendjes had gemaakt. En het is altijd leuker om samen te rijden dan eenzaam en alleen!

Natuurlijk, het eerste deel van de route is door het stadje Ha Giang en daar ben ik, dankzij een ongelofelijk vervelende vrachtwagen, iedereen meteen al kwijt geraakt. Een goed begin zou je zo denken… Tegen dat ik de stad uit was en de bergen in reed, kwam ik plots iedereen opnieuw tegen omdat zij aan het genieten waren van een uitzichtpunt. Ik was toch stiekem wel blij dat ik iedereen terug had gevonden. Vooral omdat er twee ‘easy-riders’ meereden. Easy-riders zijn lokale Vietnamezen die je kan inhuren om te rijden voor jou als je zelf niet wilt rijden. Dan zit je zelf achterop de motor. Dit zou een heel stuk veiliger zijn omdat zij de wegen veel beter kennen en veel meer ervaring hebben. Plus, je kan heel de tijd rondom je kijken en genieten van het uitzicht omdat je je niet op de weg moet focussen. Alleen, je mist dan wel de volledige ervaring van het zelf rijden en de spanning als je door een bocht rijdt. Je weet namelijk nooit of er een truck vanuit de andere richting komt en aan de andere kant van de baan rijdt. Ik ben alleszins heel erg blij dat ik zelf heb gereden. Dat maakt de ervaring toch een stuk completer denk ik.

Nadat ik de rest had teruggevonden kon de echte fun beginnen. Nu moest ik niet meer nadenken over de weg aangezien de easy-riders de wegen kennen, en kon ik gewoon volgen. Dit maakt het net weer dat beetje gemakkelijker om van de omgeving te genieten. En ook de eerste dag was de omgeving al ongelofelijk mooi. Ook het weer was ongelofelijk. Na de warme en zweterige dagen in Hanoi en Ha Long bay, was het wel fijn om nog eens temperaturen van 25-30°C te hebben en niet heel de tijd aan het zweten te zijn.

Vandaag stond er niet enkel rondrijden op het programma, maar ook een stop om een grot te bezoeken. Voor zij die het eens willen opzoeken, het is de Lung Khuy Cave. Natuurlijk was die grot niet gemakkelijk te bereiken en kwam er vandaag toch nog een beetje zweten aan te pas. We konden niet helemaal tot aan de ingang van de grot rijden, dus zat er niets anders op dan af te stappen en ook een beetje te bewegen vandaag. Een half uurtje bergopwaarts wandelen klinkt niet al te zwaar, totdat je weet dat het toch nog zo’n 30°C was. En dan is dat meteen een heel stuk inspannender (en zweteriger). Natuurlijk was het al die inspanning wel waard. Alleen al de uitzichten voordat we bij de grot hadden waren ongelofelijk mooi. En daarnaast, grotten zijn meestal een heel stuk koeler, dus konden we lekker afkoelen in de grot. En de Lung Khuy Cave was het bezoek waard. Ik had totaal geen verwachtingen erbij, maar het was een heel stuk groter dan ik had verwacht. Alleen was er één klein nadeel: er was een pad waar je op je knieën moest gaan om door de gang te kunnen geraken. Deze gang zou naar een meertje leiden, maar een meertje was zelfs een eufemisme voor deze plas. Dit was absoluut de moeite niet waard…

Na de Lung Khuy Cave was het niet zo heel erg ver meer naar de homestay waar we die avond zouden blijven, maar het was wel het mooiste stuk weg dat we die dag hebben gereden. Ik kan het moeilijk uitleggen in woorden, dus zal ik er maar gewoon een foto van tonen.

Eenmaal aangekomen in de homestay kon de ontspanning beginnen. We werden samen in een grote slaapzaal gedropt waar 17 matrassen op de grond lagen. Het zou dus een cozy nacht worden!
Na deze toch wel lange dag begon iedereen stilletjesaan honger te krijgen en gelukkig duurde het dan ook niet al te lang voordat het family dinner klaar was. En weeral was het ongelofelijk lekker. Vooral de morning glory, iets dat ze precies overal hebben hier, is verslavend. Het is geen understatement als ik zeg dat hiervoor bijna gevochten wordt… Voor zij die dit niet kennen, dit kan je vergelijken met spinazie, maar dan veel lekkerder. En natuurlijk, bij een family dinner hoort zoals altijd rijstwijn (of toch maiswijn in dit geval)! Echt absoluut niet te drinken, maar het is te leuk om allemaal samen te toasten om het niet mee te drinken. Plus, het is elke keer maar een klein shotglaasje, dus zo erg is het nu ook weer niet. Na het eten kon de avond helemaal beginnen: karaoke, nog meer rijstwijn en heel veel gezellige mensen. Wat heb je meer nodig om er een geslaagde avond van te maken?!

De tweede dag (Yen Minh – Dong Van)

Gelukkig hadden we afgesproken om niet al te vroeg in de ochtend te vertrekken, dat zou anders niet goed afgelopen zijn… Tegen 10u was iedereen ongeveer klaar en konden we verder rijden. En dat was nodig, vandaag zou het een lange dag worden. We zouden helemaal naar het meest noordelijke punt van Vietnam rijden (of toch bijna) en bijna tot in China rijden.

De dag begon wel met een veelbelovend stuk weg. Na een half uur rijden begon de weg door de bergen te slingeren en dat werd steeds intenser. Helaas zat ik vast achter een vrachtwagen, wat aan de andere kant ook wel weer een voordeel was. Ik moest nu alleszins geen schrik hebben dat ik met iemand zou botsen als een bocht nam. Na een heel intens stuk weg werd het allemaal weer iets minder kronkelig, maar begon het uitzicht weer een heel stuk beter te worden.

Lunch hebben we gegeten met mijn mooiste uitzicht tot nu toe. En het wordt ook moeilijk om dit uitzicht ooit te overstijgen.

Na de lunch was het tijd om naar het meest noordelijke punt van Vietnam te rijden. De weg die hier aantoe leidt ligt bijna op de grens met China. Er is een bepaalde plek waar je heel gemakkelijk over kan steken naar China, maar er stond helaas een Chinese agent om mensen tegen te houden. We zijn dan maar mooi doorgereden totdat we aan de vlag kwam die het meest noordelijke punt van Vietnam aanduidt. (Of toch bijna, het uiterste uiterste punt ligt nog twee km verder naar het noorden). Natuurlijk is het niet zomaar een klein vlaggetje dat ergens staat, maar een volledige toren met een gigantische vlag erop. En dan bedoel ik ook echt wel gigantisch, 54 vierkante meter. Dit nummer zou gekozen zijn omdat er 54 etnische groepen in Vietnam zijn. Vanaf dit punt heb je ook een ongelofelijk mooi uitzicht, zowel over een heel stuk van het noorden van Vietnam, als een heel stuk in China.

Toen we aankwamen aan de Lung Cu Flag Tower wisten we al dat het niet lang meer zou duren voordat het ging regenen. Het was heel winderig en de wolken werden steeds dikker. Boven op de toren werd het pas duidelijk hoe hard het zou gaan regenen. We konden de wolken namelijk naar ons toe zien komen. Ondertussen was het ok zo hard aan het waaien dat het boven op de toren zelfs moeilijk begon te worden om heel stabiel te blijven staan. Hoe die vlag het overleefde daarboven weet ik niet, maar het is zeker en vast een ongelofelijk sterke vlag!

En jawel hoor, tegen dat we beneden kwamen begon het te stortregenen. Aangezien het niet echt veilig is om in zo’n weer te rijden (en ook totaal niet leuk) zijn we blijven wachten tot het ergste gepasseerd was. Tegen dat we goed en wel vertrokken waren (we zijn ook nog een stukje verkeerd gereden…) was het nog steeds een beetje aan het regenen maar viel het nog wel mee. Er is maar één weg die leidt naar de Lung Cu vlag, dus we moesten deze ook terug rijden. Op de terugweg bleek dat de Chinese agent niet meer op zijn plek stond en de weg naar de grens dus volledig open was… Of ik in China ben geweest voor vijf minuten of niet ga ik toch in het midden laten. Kwestie van niet in de Chinese gevangenis terecht komen en niet afgewezen te worden voor een visum als ik er ooit eentje aanvraag.

Het was ook niet al té ver meer naar de homestay, maar tegen dat we daar aankwamen was iedereen toch goed nat en was iedereen toch ook blij om een warme douche te kunnen nemen voordat we gingen eten.

En ook vandaag stond er weer een family dinner op het menu en rijstwijn. Vandaag waren we ook met veel meer mensen in de homestay dan gisteren en duurde het niet al te lang voordat het feestje losbarstte. Maar goed dat de slaapzaal goed geïsoleerd was, zodat de mensen die wilden slapen ook daadwerkelijk konden slapen…

Derde dag (Dong Van – Du Gia)

Vandaag geen grotten of vlaggen om te bezoeken, enkel een waterval helemaal op het einde. En in de ochtend was het nog steeds aan het regenen, het heeft bijna heel de nacht geregend. Maar goed dat we in de bergen zitten, dus na een half uur rijden was de zon alweer een beetje aan het schijnen. Het is een heel stuk aangenamer om in de zon te rijden en het uitzicht werd meteen ook een heel stuk beter. Al bleven er nog steeds wel kleine wolken tussen de bergtoppen hangen waardoor alles een beetje een mysterieuze sfeer kreeg.

Naast natuurlijk de nodige kilometers rijden, stond er vandaag normaal ook een stukje wandelen op het programma, namelijk de Sky Walk. Je kan dit pad ook met de motor rijden, maar dat is blijkbaar een beetje heel erg gevaarlijk… Helaas voor ons was het hier nog steeds heel bewolkt en hebben de easy-riders ons verteld dat we dit gedeelte beter overslaan. Er is te veel mist, dus we zouden niets zien en alleen maar nat worden. Dus zijn we gewoon verder gereden tot de M-pass (of W-pass had ook wel gekund). Waarom dat deze pas deze naam heeft? Awel, een foto zal al een hele hoop duidelijk maken denk ik!

Na de M-pass was het gewoon een heel lange weg om van te genieten. Alleen jammer dat de zon in de namiddag terug begon te verdwijnen en het meer en meer regenachtig begon te worden. Gelukkig heeft de regen zich opgehouden totdat we in de homestay voor deze avond aangekomen waren. Dit was jammer genoeg de minst aangename homestay van de drie (en natuurlijk de duurste…) Gelukkig hadden we wel nog een geweldige waterval die we gingen bezoeken! Tegen dat we naar de waterval vertrokken begon het al donker te worden en de weg was niet echt een weg te noemen… Het werd dus een leuke uitdaging om allemaal heelhuids aan de waterval te geraken, en spoiler alert: het is ons geluk! De waterval zelf was ook echt wel ongelofelijk, niet te hoog, niet te laag, maar ideaal om vanaf te springen.

Totdat het te donker begon te worden om nog veilig naar boven te klimmen er naar beneden te springen en de meeste mensen het ook wel echt koud begonnen te krijgen (het water was echt wel koud) begonnen we aan de terugweg. Om de een of andere reden ging deze veel gemakkelijker dan de heenweg. Kwam het doordat het donker was en we niet zagen hoe slecht te weg was of begonnen we ondertussen allemaal zo extreem goed te worden met onze motors? Kies zelf maar een antwoord voor deze vraag ;).

Terug in de homestay hebben we er met ons allen dan maar zelf een hele toffe avond van gemaakt, aangezien de homestay zelf een beetje tegen viel (ze hadden zelfs niet genoeg rijstwijn!) Het helpt natuurlijk ook echt wel dat we ondertussen al bijna 3 dagen met ongeveer dezelfde groep aan het rijden zijn en dat de groep mensen in de homestays ook ongeveer dezelfde is elke avond. Je leert elkaar op die manier wel heel goed kennen en er worden echt mooie vriendschappen opgebouwd! Dit, naast het feit dat het een geweldige ervaring op zich is, maakt van de Ha Giang loop echt een van de beste ervaringen uit mijn leven. Daarnaast hebben we met een groot deel van de groep samen onze bustickets naar Ninh Binh geboekt deze avond, dus dit was nog niet het einde van deze ongelofelijk leuke groep mensen!

Vierde dag (Dong Van – Du Gia)

Helaas is het al dag vier ondertussen en dus ook de laatste dag dat we door dit prachtige landschap zouden rijden. Maar dat wilt niet zeggen dat we onze hoofden lieten hangen en er niet vollenbak van hebben genoten! De loop is niet helemaal een cirkel, dus hebben we vandaag twee stukken opnieuw moeten rijden. Dit zorgt er wel voor dat je de wegen een klein beetje kent en daardoor al iets meer durft… Na het middageten waren we al zo zelfzeker van onszelf dat we de easy-riders achter ons hebben gelaten en we ervandoor zijn gegaan. Een deel van de weg ging doorheen de dorpjes die rond deze iets grotere weg liggen. Het leuke hieraan is dat dit vrij rechte stukken weg zijn, zodat je eindelijk nog eens een beetje gas kan geven en eens goed kan doorrijden. Wat ook wel heel aangenaam is na bijna vier dagen maximaal 40 km/h te rijden omdat je continu moet afremmen voor bochten en onverwachte hindernissen. Dus op sommige plaatsen hebben we onze snelheid meer dan verdubbelt. Maar goed dat ze hier nog geen flitspalen kennen, anders hadden we sowieso een boete gekregen!

We waren dan ook al redelijk vroeg terug in het hostel waar alles begonnen was vier dagen geleden, het Yasmine Hostel (echt een aanrader!). Bepaalde mensen hadden ook echt een ongelofelijke goesting gekregen in pizza (geen idee waarom eigenlijk) dus zijn we ‘s avonds op zoek gegaan naar een goede pizzeria in de buurt. En hoewel het geen echte echte pizza’s zijn zoals je ze in een echt goede pizzeria kan vinden, ze waren zeker goed genoeg! En na de pizza was het al bijna tijd om de bus te nemen naar Ninh Binh. Onze groep was ondertussen zelfs nog iets groter geworden totdat we in totaal met tien personen waren. We hadden van iemand een tip voor een hostel gekregen met een zwembad en alles erop en eraan. Ik kijk er al heel erg hard naar uit! Maar wat kan er in godsnaam misgaan?!

Ik zet hieronder nog enkele foto’s die niet in de tekst pasten. Geniet ervan!