Problemen met de bus

Busritten in Vietnam zijn altijd een hele belevenis. Wanneer ik de bus van Ninh Binh naar Hanoi had geboekt, dacht ik dat ik een gewone bus zou krijgen. Nu bleek dat ik het een minivan was, en niet zomaar een minivan. Het was een super-de-luxe minivan. En dan spreek ik ook wel over brede leren zetels, stekkerdoosjes om iets op te laden, persoonlijke gordijntjes… Je kan het je waarschijnlijk wel een beetje inbeelden? Anders kan ik wel zeggen dat het een van de aangenamere ritten in Vietnam was (deels ook omdat het maar twee uur rijden is van Ninh Binh naar Hanoi). Toen we bijna aankwamen in Hanoi moest ik overstappen in een andere minivan (even luxueus). En niet veel later moest ik nog eens overstappen. Deze keer was het een gewoon brommertje. Die zou me dan helemaal tot aan mijn hostel brengen. Eenmaal aan het hostel aangekomen wilde ik binnen lopen totdat de chauffeur van de brommer op mij begon te roepen. Ik moest hem namelijk nog betalen. Ik dacht eerst dat dit een vergissing was, ik had namelijk een beetje extra betaald toen ik de bus boekte om mij helemaal tot aan het hostel te brengen. De man bleef echter volhouden en iemand van de receptie van het hostel is er zelfs nog als tolk tussen gekomen. Na een heel gedoe heb ik hem dan maar gewoon zijn 50.000 dong gegeven.

Ik heb wel meteen een bericht gestuurd naar het hostel waar ze voor mij de bus hadden geboekt. Toen ik hun had uitgelegd wat het probleem was, hebben zij met het busbedrijf gebeld en is alles uiteindelijk opgelost geraakt. Een kwartiertje later had ik mijn 50.000 dong terug. Oké, het is slechts twee euro, maar hier gaat het puur om het principe. Ik heb extra betaald om tot aan mijn hostel gebracht te worden, dan ga ik daar bovenop niet nog eens extra betalen. Plus, als ik 200.000 dong voor een busrit in een luxe minivan betaal, ga ik echt geen 50.000 betalen voor een ritje van tien minuten op de motor…

Een motor kopen in Vietnam

Tijdens de Ha Giang Loop had ik voor mezelf beslist dat ik met de motor van Noord naar Zuid-Vietnam zou rijden. Ik was alleen nog niet zeker of ik er eentje zou kopen of zou huren. Het voordeel van huren is dat het een heel stuk gemakkelijker is. En bij het juiste bedrijf kan je je motor in het zuiden terug afgeven zonder enig probleem. Het nadeel is wel dat dat redelijk kostelijk is. Aan de andere kant kan je ook een motor kopen. Hierbij is het nadeel dat je niet zeker bent in welke staat de motor is die je koopt en dat het niet zo gemakkelijk is om in het zuiden weer van je motor af te geraken. Je zal toch een beetje moeite moeten doen om de motor opnieuw te verkopen. Het voordeel: als je je motor aan (bijna) dezelfde prijs terug verkoopt, verlies je er bijna geen geld aan.

Ik had voor mezelf besloten om mezelf een dag in Hanoi te geven om enkele motors af te gaan en eentje te kopen als er een goede tussen zou zitten. Mocht dat niet het geval zijn zou ik er de volgende dag eentje gaan huren.
De avond dat ik aankwam in Hanoi had ik meteen al met twee mensen iets afgesproken. Zij hadden hun motor op Facebook te koop aangeboden en die zagen er wel oké uit. Natuurlijk is het dan nog afwachten hoe ze in het echt eruit zien en aanvoelen.

De eerste persoon waar ik bij langsging was meteen al heel erg overtuigend. De manier waarop hij praatte over de motor en alle details die hij gaf over hoe de motor reed, gaven mij de indruk dat dit wel eens een goede zou kunnen zijn. Toen ik er een blokje mee om reed voelde de motor ook stabiel aan en leek alles toch zo goed als in orde te zijn. Ik wilde natuurlijk eerst nog even met de andere motor vergelijken.

De tweede motor ging ik diezelfde avond ook nog bekijken. Wanneer ik met de verkoper berichten aan het sturen was om af te spreken kreeg ik te horen dat hij zelf niet meer in Hanoi was. Hij gaf me het adres van een hostel waar de motor stond. Iemand van het hostel zou me dan meer uitleg kunnen geven over de motor en alles verder afhandelen. Ik was tot aan het hostel gewandeld en toen ik aan de receptie vroeg of ze me verder konden helpen wisten ze van niets. Dat was toch maar een beetje raar. Ik heb dan maar een berichtje gestuurd naar de verkoper met de situatie en dat ik de motor niet meer van hem zou kopen. Het voelde gewoon niet goed aan. Na nog eventjes rond te kijken op de Facebookpagina waar backpackers motors te koop aanbieden besloot ik toch maar voor de eerste motor te gaan. Ik had daar echt een goed gevoel bij en ik had ook geen echt goede andere opties meer gevonden. De volgende dag was ik de trots eigenaar van een Detech Espero. Ik keek al uit naar de avonturen die we samen zouden beleven!

De grote trein in de kleine straat

Ik had nog een laatste dag over in Hanoi. Ondanks de vele tijd die ik al in Hanoi heb doorgebracht, ben ik nog niet naar Train Street gegaan. Dit is een smal straatje waar elke dag enkele treinen doorheen rijden. Zo’n trein vult bijna de hele straat. Natuurlijk komen hier de nodige toeristen naartoe om zo’n trein voorbij te zien rijden. En waar toeristen zijn, zijn er ook kleine cafeetjes. De terrasjes van deze cafeetjes lopen tot aan, en soms zelfs tot op, het treinspoor. Wanneer er dan een trein aankomt is het even alle hens aan dek om alles aan de kant te schuiven. Als de trein voorbij is wordt alles teruggezet en lijkt het alsof er niets gebeurd is.

Het leek mij wel leuk om daar te zitten wanneer er een trein langs zou komen. Ik had wel voor het foute uur gekozen om naar daar te gaan. Ik was zo slim om de treinuren niet op te zoeken. Dus toen ik na een wandeling van 40 minuten aankwam, bleek dat de vorige trein nog niet zo lang geleden geweest was en dat de volgende nog enkele uren wachten was. Ik had geen goesting om zo lang te wachten, dus ben ik op een terrasje gaan zitten om iets te drinken (dat had ik wel verdiend) en daarna ben ik teruggekeerd naar het centrum van de stad. Daar heb ik nog een laatst keer rond het meer gelopen en heb ik nog enkele leuke plekjes bezocht en dan ben ik naar het hostel gegaan. Daar had ik afgesproken met een paar mensen die ik gisterenavond had leren kennen. Met hen ben ik ook nog een laatste keer uitgegaan in Hanoi. Hoewel het hier leuk is, zal ik het uitgaan in Hanoi toch niet meteen gaan missen.

Een nachtmerrie van een nacht

Nadat ik eerder afscheid had genomen van onze Ha Giang groep in Ninh Binh, ging een groot deel van hen doorgaan naar Phong Nha. Aangezien ik ook van plan was om naar het zuiden van Vietnam te gaan, wilde ik hen graag inhalen. Dat betekende wel dat ik de komende twee dagen 500-600 km zou moeten rijden met de motor. De meeste mensen doen maximum 200 km per dag. Je rijdt namelijk niet meer dan 70 km/u en als er een beetje veel verkeer op de baan is kan 200 km al snel vier tot vijf uur rijden zijn. Het zouden dus twee lange dagen worden. Ik wilde dan ook op tijd gaan slapen, al werd daar helaas een stokje voor gestoken door mijn kamergenoten…

Waarschuwing: voor mensen die hun beeld van het happy-gezellige-perfecte-nooit-problemen-hostel niet willen laten kapotmaken in de komende paar alinea’s, lees dan niet verder.

Ik was rond middernacht gaan slapen. Helaas werd ik niet veel later wakker gemaakt door een van de jongens die mee op de kamer lagen en terugkwam van het uitgaan. En hij had een meisje meegebracht. Je kan dus wel raden waar dit naartoe zal gaan. Nu, ik weet dat het in een dorm altijd kan gebeuren dat twee mensen seks hebben. En ik had mijn oordopjes bij mij liggen, dus dat maakte het toch al een beetje minder onaangenaam. Tegen dat zij met hun tweeën aan het afronden waren, begon ik eindelijk weer in slaap te vallen. Helaas voor mij kwam net op dat moment de rest van de kamer weer binnen. En dat was niet stil. Ze waren allemaal ongelijk zat, high en maakten het nodige lawaai. Als ze dan hun bed inkruipen en daarna stil zijn is dat niet al te erg. Maar deze keer gingen ze gewoon door met praten en zingen. Na een kwartier kon ik het niet meer aan en heb ik hun gevraagd om stiller te zijn. ‘Jaja, natuurlijk’ was het antwoord. Natuurlijk was dat zomaar een antwoord en deden ze gewoon verder. Ik dacht dat het niet veel erger kon worden. Ik wist niet hoe verkeerd ik was met die gedachte…

Nog een half uur later (ondertussen was het al bijna 3u ‘s nachts) gingen ze met een paar nog eentje roken. Ik was toen echt ongelofelijk hard aan het hopen dat ze daarna zouden gaan slapen. Nope, toen ze terugkwam hadden ze plots allemaal een meisje bij (waar komen die in godsnaam vandaan?!) Één koppel dat seks heeft op een avond kan ik nog net wel aan, vijf is er echt wel volledig over. Zeker als ze er op voorhand al een wedstrijdje van maken om ‘om ter luidst’ seks te hebben. Op dat moment heb ik het opgegeven (dit kon ik echt niet meer aan) en ben ik naar de receptie gegaan. Ik heb aan de receptie gevraagd of ze toevallig nog ergens een bed over hadden omdat ik onmogelijk kon slapen in mijn kamer. Ik wilde er zelfs extra voor betalen. Helaas voor mij kon hij niets voor me doen omdat het hostel volledig volboekt was. Ik heb me dan maar gewoon in de lobby gezet in de hoop dat ik over een half uur terug naar mijn kamer kon gaan en eindelijk zou kunnen slapen.

Nu moet je weten dat de kamer waar ik in sliep recht boven de lobby was, en dat die in mijn kamer dus om ter luidst seks gingen hebben? Awel, ik kon ze horen tot in de lobby. Dat was echt niet meer normaal. Aan de andere kant was dit ook wel een beetje handig aangezien ik dan, als het stil was, terug naar boven kon gaan omdat ze dan gedaan hadden. En inderdaad, een klein uur later werd het plots stil en ben ik terug naar mijn bedje gegaan. Eindelijk kon ik een beetje slapen! Ondertussen was het al vier uur ‘s nachts en de nacht was nog niet voorbij.

Om 5:30 begonnen plots al hun alarmen af te gaan. Blijkbaar moesten ze heel vroeg in de ochtend ergens naartoe vertrekken. Dan heeft het nog een uur geduurd voordat ze eindelijk klaar waren met inpakken en dat ze allemaal vertrokken waren. Tegen 6:30 was ik alleen en kon ik eindelijk slapen!

De lange rit naar Phong Nha

Na deze geweldig lange en slapeloze nacht was het tijd om te vertrekken. Natuurlijk kon ik niet meteen in de ochtend vertrekken. Dan is het veel te druk in Hanoi en dan wil ik niet rondrijden met een motor. Dus heb ik nog eventjes gewacht totdat het 11 uur was voordat ik vertrok. En ik was toen heel erg blij dat ik tot na het spitsuur had gewacht. Zelfs om 11 uur was het nog heel druk in de stad en was het moeilijk om te rijden. Ik heb er bijna een uur over gedaan om de tien kilometer te rijden die nodig is om uit Hanoi te geraken. Vanaf dan werd het steeds rustiger totdat ik bijna helemaal alleen op de weg was. Omdat het vandaag de eerste dag was dat ik met de motor reed, duurde het nog even om eraan te wennen. Ik kan alvast wel zeggen dat he ongelofelijk warm is, dat je heel veel water moet drinken, je heel goed moet insmeren en continu op je hoede moet zijn. Je weet namelijk nooit wat andere bestuurders van plan zijn. Omdat het dus de eerste dag was, heb ik maar een kleine 100 km gereden. Rond vier uur in de namiddag kwam ik aan in Ninh Binh en vroeg ik me af of ik best nog even door zou rijden naar de volgende stad, of dat ik in het hostel waar ik een paar dagen eerder ben geweest zou blijven slapen. Ik heb uiteindelijk maar voor het tweede gekozen. Ik had namelijk geen idee hoe lang het nog zou duren voordat ik een hostel of homestay zou vinden en ik wilde niet in het donker rijden.

Ik ben dus naar het hostel gereden waar ik ben geweest met de groep uit Ha Giang en ze herkende mij daar meteen. Ze waren blij om mij terug te zien en ik moest meteen al een aantal handen schudden en vertellen wat ik in de vorige dagen, na mijn vertrek bij hun, had gedaan. Nu had ik meteen ook de kans om Chien te bedanken om mij uit te brand te helpen met het probleem met de busrit naar Hanoi.

Ook heel leuk: nu bleek dat Joris, die ik had leren kennen in Myanmar en waarmee ik in Hsipaw heb rondgetrokken, in een hostel vlakbij zat! Het was echt leuk om hem nog eens terug te zien. We zijn dan samen iets gaan eten en hebben nog een biertje gedronken en natuurlijk elkaar verteld over wat we allemaal hebben gedaan sinds we afscheid hebben genomen van elkaar in Myanmar. Zowel hij als ik waren moe omdat we een lange dag hebben gehad met de motor, dus heel laat is het niet geworden. En niet te vergeten: ik moet morgen nog 400 km rijden om tot in Phong Nha te geraken.

Na een goede nachtrust ben ik er vroeg op uitgetrokken. Om 8 uur was ik al onderweg naar Phong Nha. Ik heb het eerste deel over een vrij saaie autosnelweg moeten rijden. Het was nu wel mijn tweede dag op de motor dus ik had iets meer zelfvertrouwen. En in plaats van 50-60 km/u te rijden ben ik naar 60-70 km/u gegaan. Veel sneller kom mijn motor toch niet rijden. En toch was ik nog steeds sneller dan bijna alle andere wagens, motors, bussen, vrachtwagens… op de weg. Na ongeveer 150 km kon ik van de autosnelweg afrijden en werd het leuker. Ik had een weg uitgezocht de steeds meer de bergen inging en niet veel later voelde ik me bijna weer in Ha Giang. Ik heb ervan genoten!

Na zo’n negen uur rijden (pauzes inclusief) kwam ik aan in Phong Nha. Het hostel had ik snel gevonden. Ik heb dan snel een douche genomen (ik zag letterlijk zwart van het stof) en daarna ben ik op zoek gegaan naar mijn vrienden uit Ha Giang. Niet iedereen was er, sommigen zaten nog in Cat Ba en Hanoi, maar we waren nu toch al met zes. Toch een mooi aantal om een mooie avond mee te hebben op het dakterras met een bar en een paar lekkere drankjes!