Phong Nha

Mensen die van grotten houden moeten zeker eens langsgaan in Phong Nha in Vietnam. Rond dit stadje zijn een hele hoop grotten, zowel grote als kleine, hoog en laag… Keuze genoeg. ik had maar een dag Phong Nha totdat ik verder zou rijden naar Hué. In die dag heb ik, samen met enkele vrienden van de Ha Giang Loop, de Dark Cave bezocht. Dit is een van de grotere en bekendere grotten in Phong Nha. En hierdoor ook een toeristische val, maar het is er wel eentje die zijn geld waard is.

De grot zelf ligt een klein half uur rijden buiten de stad zelf. En met de motor is dit een leuk stuk om te rijden, zeker als je de zandweggetjes neemt en over een brug moet rijden die eruit ziet alsof ie niet eens een mens kan dragen. Voor de veiligheid hebben we er dan maar voor gekozen om de brug één voor één over te steken. Liever geen risico’s nemen. De brug heeft het gelukkig gehouden en niet veel later stonden we aan de ingang van de Dark Cave. Natuurlijk was de parking voor motoren betalend (al is 20 cent nu ook weer geen drama) en dan moesten we nog een ticket kopen. Die waren aan de dure kant, maar eenmaal dat je weet wat er allemaal op het programma staat, valt de prijs toch heel goed mee.

De volgende stap was omkleden. We waren al voorbereid en hadden onze zwemkledij al aangetrokken. Enkel onze andere kledij nog uittrekken en alles in een kluisje steken en klaar was kees. (Helaas mochten we geen camera’s of gsm’s meebrengen dus ik heb geen foto’s van deze dag. Je zal zelf moeten googelen naar foto’s van de Dark Cave.)
En nadat alles in de kluisjes lag, begon de chaos. Een extreem gehaaste en gestresseerde Vietnamees duwde ons in een klimharnas en trok ons een zwemvest aan. Dan werd er nog een helm op ons hoofd geduwd (die stonk echt ongelofelijk hard, echt vies!) en dan werden we buiten geduwd. Niemand had schoenen of iets dergelijks aan (dat mocht niet) en de zon was al de hele dag op de tegels aan het schijnen. Gevolg: onze voeten waren aan het verbranden op die tegels! Dan maar zo snel mogelijk doorlopen tot aan het eerste stukje schaduw. Daarna volgde een spelletje ‘zoek-het-evenwicht-tussen-voeten-afkoelen-maar-toch-niet-te-traag-zijn-omdat-anders-de-medewerkers-boos-worden-en-zeggen-dat-je-moet-doorlopen’. Ik snap echt niet waarom ze daar niet een paar matten of een graspad hebben aangelegd, dus is gewoon echt kei dom. Op het einde van de rit had iedereen verbrandde voeten.

Als eerste was het een goed halfuur aanschuiven voor de zipline die naar de grot leidde. Die was een stuk langer en hoger dan dat hij lijkt als je ernaar kijkt. Het einde is ook geen lieverdje, dat was nogal abrupt en schokkerig. Ik heb het overleefd (en wilde nog wel eens gaan) en dan ben ik de rivier in gesprongen om een beetje af te koelen. Het water was ijskoud, dus dat lukte goed. Nadat we een tijdje hadden rondgedreven in onze zwemvesten terwijl we aan het wachten waren op nog meer mensen die via de zipline naar beneden kwamen, was het eindelijk tijd om verder te gaan. Iedereen de grot in, die echt ongelofelijk groot is.

Na een kleine ontdekkingstocht in de grot zelf, werd gezegd om onze zwemvesten aan de kant te leggen. Nadat iedereen dit gedaan had doken we een kleine opening in. Deze was een heel stuk smaller en lager dan de ‘hoofdgrot’ en lekker glibberig door alle modder daar. Na enkele minuten begon ik ook te begrijpen waarom de grot zo glibberig en modderig was: er was gewoonweg een modderbad in die grot! Natuurlijk komt dan het kleine kind in iedereen naar boven en het duurde niet lang voordat iedereen met modder naar elkaar aan het smijten was. Uiteindelijk hing iedereen vol met modder en keerde de rust een beetje terug. We zijn nog eventjes in dit natuurlijke modderbad blijven hangen (het smijten met modder was nu wel gedaan) en wanneer iedereen het toch koud begon te krijgen zijn we terug vertrokken. Nadat we allemaal afgespoeld waren konden we onze zwemvesten weer oppakken en de grot verlaten.

Buiten de grot lagen een hele hoop bootjes aangemeerd met peddels erin. Het was duidelijk de bedoeling dat we allemaal zelf terug de rivier oppeddelden totdat we aan het waterpark aankwamen. Dat is gemakkelijker gezegd dan gedaan als je tegen de stroom in moet peddelen met mensen in je bootje die alles proberen te saboteren. Uiteindelijk is iedereen uit de boot gesprongen en hebben we de boot op sleeptouw genomen terwijl we verder zwommen. Dat was de enige manier om aan het waterpark te komen.

In het waterpark hebben we ons nog een hele tijd geamuseerd met mini-ziplines en waterparcours, totdat het tijd begon te worden om terug te keren. Iedereen, buiten Jin-Ah en ik, zou vandaag de avondbus naar Hué nemen. Ik zou hen morgen volgen met de motor en Jin-Ah ging midden in de nacht de bus naar Hoi-An nemen. Ik bleef dus niet helemaal alleen achter in Phong Nha en ben ’s avonds nog iets gaan eten met Jin-Ah nadat de rest vertrokken was.

Het verlaten waterpretpark van Hué

De volgende dag ben ik al vroeg opgestaan. Ik wilde zo snel mogelijk in Hué aankomen. We gingen met z’n allen een verlaten waterpark bezoeken en dat wilde ik echt niet missen. Hué ligt zo’n 200 km van Phong Nha, dus rond de middag kwam ik aan in Hué. De anderen, die gisteren de bus hadden genomen, hadden vandaag goed uitgeslapen. Na het ontbijt zijn we samen naar het waterpretpark vertrokken.

De rit naar daar was niet zo heel erg lang en opnieuw betalen voor parking en zelfs voor entree van het park. Al leek hier niet echt veel officieel aan te zijn en was het gewoon een man die een extra zakcentje wilde verdienen. Hij vraagt ook maar 10 000 dong en dat is niet genoeg geld om er een hele heisa rond te maken dus betaal je hem gewoon. Ondertussen begon het echt al heet te worden en waren we blij dat er een bos was om even door te lopen. Na een kleine tien minuten wandelen kregen we de draak van het park in het oog. En dat is meteen ook het meest indrukwekkende van dit park. Rond de draak zou een heel meer liggen, maar doordat het het einde van het droge seizoen is, was er niet zo heel veel water te zien. Dan maar zonder water. Die draak moet wel indrukwekkend geweest zijn toen het park in gebruik was. Zelfs nu was het nog steeds indrukwekkend. Omdat deze draak zo’n mooi gebouw is zijn we hier een hele tijd gebleven en hebben we een hoop foto’s genomen. Nog een reden was dat het in de draak iets minder warm is dus dat we toch een beetje konden afkoelen.

Op een bepaald moment moet je nu eenmaal verder gaan en zat er niets anders op dan de hitte van de zon te trotseren. Er is niet echt een plan van dit park te vinden, maar we wisten dat er nog een stuk was met glijbanen en een zwembad. We zijn op goed geluk een weg ingeslagen en die bleek mis te zijn. Ook ging die na een tijdje volledig de verkeerde kant uit, dus zat er niets anders op dan helemaal terug te wandelen. Zelfs al was dit in een bos, ik begon op een punt te komen dat mijn T-shirt meer nat dan droog was.

Tegen dat mijn T-shirt volledig nat was vonden we de glijbanen. Ook hier zijn we een hele tijd blijven zitten. Deze keer niet omdat het hier wat koeler was, maar eerder omdat het zo intrigerend was. De glijbanen waren volledig overwoekerd en het water zou je nog niet willen aanraken met de tip van je teen. Doordat het er zo verwilderd uitziet, heeft het ook wel een bepaalde mysterieuze aantrekkingskracht.

Onze ronde rond het meer was nog niet compleet, er was een soort van tribune te zien vanaf de plek met de glijbanen. Dus dat zouden we ook eens moeten onderzoeken. De wandeling hier naartoe was een beetje avontuurlijker omdat er geen pad was. We hebben een stukje door het droge meer moeten wandelen en over een hek moeten klimmen voordat we aan de tribune aankwamen. Bleek dat die tribunes uitkeken op een gigantische vijver (leeg natuurlijk) met een hele hoop fontein-installaties erin. Ik ga ervan uit dat ze hier licht-en-water-shows opvoerden. Nu zou het de ideale setting zijn voor een festival of een stevig feestje. We waren al helemaal aan het fantaseren hoe we hier Tomorrowland 2.0 zouden kunnen organiseren!

De tribune lag aan de volledig andere kant van het meer dan de draak. Dus besloten we om ons cirkeltje rond het meer af te maken. Aan de andere kant was er niets spannends te zien, maar er was wel een mooi pad dat we konden volgen. Doordat we de hele tijd in de zon hadden gelopen had iedereen het ongelofelijk warm. Al ons water was op en iedereen was volledig bezweet. We wisten dat er aan de ingang van het park een klein tentje was waar ze gekoelde drankjes verkochten. Daar keken we dan ook ongelofelijk hard naar uit. En tegen dat we daar aankwamen waren we op dat punt dat het ons totaal niet meer uitmaakte hoeveel een blikje cola zou kosten, zolang het maar lekker fris was. En dat waren ze ook (en zelfs heel goedkoop!) Ook de terugrit was heel erg tof, aangezien je dan heel de tijd wind over je heen krijgt en je op die manier wat kan afkoelen.

In de avond ontdekte ik ook hoe gezellig Hué als stadje is. In de avond is alle verkeer in de stad verboden waardoor er een gezellige-markt effect ontstaat. Eerst zijn we op zoek gegaan om iets te gaan eten. We hadden een hele fancy plaats gevonden die drie verdiepingen hoog was en volledig behangen met allemaal lampionnen. Hoe geweldig dit restaurant er ook uitzag, het eten trok op niks. We kregen ook maar een halve kaart (ontdekten we later). Nadat we onze keuze hadden gemaakt vroegen we ook of het mogelijk was om loempia’s te krijgen. Dat was niet mogelijk zeiden ze. Dat leek ons raar, aangezien we beneden iemand loempia’s hadden zien eten. Maar oké, misschien zijn ze op, dat is ook mogelijk. Toen we onze borden kregen, vroegen we ook nog om lepels (er was een soep-achtig iets bij) en of er brood was. Het brood was uitverkocht en lepels hadden ze niet. Dat was allemaal heel raar, aangezien ze aan de tafel naast ons wel lepels hadden. En niet veel later kreeg een andere tafels een gigantisch bord met loempia’s geserveerd. We begonnen ons op dat punt af te vragen of ze ons niet gewoon kei hard in het zak aan het zetten waren. Nadat we betaald hadden en terug buiten waren, keken we eens op TripAdvisor en bleek dat deze plek heel veel slechte scores had gekregen. En de meeste reviews spraken over dezelfde problemen als wij hadden. Volgende keer toch maar weer eerst TripAdvisor checken. En voor zij die het willen weten, het restaurant noemt Vinh Lac Tran.

Na dit geweldige diner zijn we nog even door de straten gelopen en hebben we genoten van de straatartiesten, de ijsjes en klein feestje in een club. Helaas is de muziek in Vietnam overal even slecht dus zijn we daar niet lang gebleven. Als alternatief hebben we een terrasje gevonden en daar hebben we kaartspelletjes gespeeld totdat alles begon te sluiten. Dat was voor ons ook een teken om te gaan slapen. We waren van plan om morgen de Hai Van Pass te rijden met de motor, en daarvoor ben je best een beetje wakker en heb je geen kater.